Ποια ήταν αλήθεια η αρχή της ζωής στη γη μας; Άραγε πώς ξεκίνησαν όλα; Πώς διαμορφώθηκε το έμβιο σκηνικό στον πλανήτη μας και πότε;
/others/donria-Indien.aspx?width=300&height=166)
Είναι γοητευτικά ερωτήματα που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει τους σοβαρότερους ερευνητές και τους –ίσως- λιγότερο σοβαρούς αιθεροβάμονες. Οι απαντήσεις φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολες. Και αν θεωρήσουμε πως υποπτευόμαστε ή γνωρίζουμε ότι η ζωή ξεκίνησε από μονοκύτταρους οργανισμούς στη θάλασσα (ή όπως αλλιώς), ποια ήταν η συνέχειά της; Ποιοι ήταν οι μακρινοί μας πρόγονοι και με τι έμοιαζαν; Πώς ζούσαν; Είχε άραγε η ζωή και η τεχνολογική εξέλιξη του ανθρώπου συνεχή ανοδική πορεία (από τον άνθρωπο των σπηλαίων στα διαστημόπλοια) ή μήπως ακολουθεί κυκλικές σπείρες ανόδου και πτώσης; Υπήρχαν στο παρελθόν τεχνολογικά προηγμένοι πολιτισμοί; Και πώς χάθηκαν;
Στα ερωτήματα αυτά παλιότερα έδιναν απαντήσεις οι θρύλοι, οι μύθοι και οι παραδόσεις. Τους τελευταίους δύο αιώνες ανέλαβαν να δώσουν απάντηση διάφοροι επιστημονικοί κλάδοι, όπως η παλαιοντολογία, η γεωλογία, η βιολογία, η γενετική, η ιστορία, η αρχαιολογία κλπ.
Όμως οι θεωρίες και τα συμπεράσματά τους κατά καιρούς αμφισβητούνται, αναθεωρούνται και καταρρίπτονται, για να εμφανιστεί μια άλλη άποψη πιο έγκυρη και περισσότερο επιστημονική.
Υπάρχει βέβαια μια διαφορετική πηγή πληροφοριών που δεν στηρίζεται καθόλου σε απτά στοιχεία και ευρήματα και δεν έχει καμία σχέση με τη γνώση που διοχετεύεται στα πανεπιστήμια. Πρόκειται για όσα έχουν πει και γράψει στο διάβα των αιώνων άνθρωποι που στηρίχτηκαν στην προσωπική τους διαίσθηση και διόραση, στα οράματά τους, “στα ταξίδια τους σε άλλες διαστάσεις του σύμπαντος” ή σε όσα άκουσαν και έμαθαν από κάστες μυημένων, μυστικά ιερατεία, κρυμμένα αρχεία και προφορικές παραδόσεις που χάνονται στη σκοτεινή νύχτα της προϊστορίας και καλύπτονται με την αχλή του μύθου και του θρύλου.
Από τις διηγήσεις των Αιγυπτίων ιερέων στον Σόλωνα τις οποίες κατέγραψε ο Πλάτων στον Τίμαιο, τα μυστικά αρχεία των ιερατείων (όχι μόνο των θρησκευτικών), τις παραδόσεις των αυτοχθόνων φυλών της αμερικανικής ηπείρου και των αυστραλών αμπορίτζιναλς, μέχρι την Έλενα Μπλαβάτσκι, τον Γεώργιο Γκουρτζίεφ και άλλους, δημιουργείται ένα γοητευτικό πλέγμα θρυλικών διηγήσεων, καινοφανών πληροφοριών και θολών εικόνων.
Φυσικά όλα αυτά αμφισβητούνται πολύ περισσότερο από τις επιστημονικές θεωρίες και τις κατεστημένες απόψεις και από πολλούς θεωρούνται ανάξια λόγου και σχολιασμού. Όμως είναι τόσο συναρπαστικά και τόσο ανατρεπτικά όσα ισχυρίζονται, ώστε θεωρώ πως αξίζει τον κόπο τουλάχιστον να γνωρίζουμε τι έχουν γράψει και διηγηθεί όλοι αυτοί οι (αληθινά ή όχι) μυημένοι.
Ας αρχίσουμε λοιπόν το ταξίδι στο σκοτάδι ενός μακρινού και αδιερεύνητου παρελθόντος. Θα πρέπει φυσικά να έχουμε υπ’ όψιν μας πως, όπως κάθε εξερευνητής που κινείται στο σκοτάδι, μπορεί να ανακαλύψουμε ανεκτίμητους θησαυρούς αλλά και πράγματα άχρηστα ή ύποπτα. Ο καθένας ας αποφασίσει τι απ’ όλα αυτά αξίζει την προσοχή του και τι θα πετάξει.
ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΟΥ – ΠΟΛΙΚΗ & ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΑ
“Εν αρχή ην η θεωρία των επτά φυλών” που τοποθετεί την ιστορία της γης, όπως και κάθε άλλου πλανήτη με ζωή στο σύμπαν, στο πλαίσιο της ύπαρξης επτά φυλών που θα την κατοικήσουν. Σύμφωνα με αυτή κάθε πλανήτης είναι ένας ζωντανός οργανισμός που διέπεται από τους ίδιους νόμους που διαφεντεύουν όλα τα ζωντανά πλάσματα. Γέννηση, ανάπτυξη, ακμή, φθορά γηρατειά και θάνατο. Η σελήνη –λένε- είναι τυπικό και κοντινό παράδειγμα. Κάποτε έσφυζε από ζωή. Την κατοίκησαν επτά φυλές πλασμάτων που έμοιαζαν πολύ με εμάς και όταν τέλειωσε η ζωή της τελευταίας φυλής της, η σελήνη μετατράπηκε σε κρύο πτώμα. Αργότερα στον χρόνο, σε μια κοσμική, πλανητική ανακατάταξη, θα διαλυθεί εντελώς και θα γίνει κοσμική σκόνη.
Η ίδια διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή στη γη μας.
Η δική μας Αρία φυλή είναι η πέμπτη στη σειρά που κατοικεί τον πλανήτη μας. Οι προηγούμενες τέσσερις τέλειωσαν (όπως συμβαίνει νομοτελειακά) με τεράστιες σε μέγεθος καταστροφές. Η καταστροφή της Ατλάντειας φυλής – η τελευταία που έζησε η Γαία μας- έχει μείνει στη συλλογική μνήμη και στις παραδόσεις όλων των λαών ως ένας παγκόσμιος κατακλυσμός.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πρώτη φυλή που κατοίκησε τη γη ήταν –λένε- η Πολική φυλή ή αλλιώς φυλή του Πόλου. Αυτό συνέβη σε αμέτρητο βάθος παρελθόντος χρόνου, πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια. Η γη μας τότε δεν ήταν ακόμα διαμορφωμένη έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα, μάλιστα η γη που βλέπουμε εμείς δεν υπήρχε καν, δεν είχε ακόμα αποκρυσταλλωθεί. Η Πολική φυλή δεν κατοίκησε στο τρισδιάστατο μέρος της, αλλά μάλλον στο αιθερικό. Πάντως οι πληροφορίες που υπάρχουν για τη φυλή αυτή καθώς και για την επόμενη, την Υπερβορεία, είναι εξαιρετικά περιορισμένες και συγκεχυμένες και ακόμα και οι Μύστες και οι Δάσκαλοι ανά τους αιώνες, έχουν πει ελάχιστα πράγματα γύρω από αυτές. Το μόνο σίγουρο που διηγούνται είναι πως τα όντα των φυλών αυτών κατοίκησαν σε περιοχές γύρω από τον Βόρειο Πόλο.
Περιγράφονται περίπου σαν Θεοί, πλάσματα με εξαιρετικές ικανότητες. Λένε πως αντιλαμβάνονταν το ένα τρίτο όλων των υπαρχόντων χρωματικών τόνων του άπειρου κόσμου οι οποίοι είναι συνολικά περίπου δύο εκατομμύρια. Αν σκεφτεί κανείς πως εμείς σήμερα αντιλαμβανόμαστε μόνο τα επτά βασικά χρώματα με τις αναμίξεις τους και αυτά με δυσκολία, καταλαβαίνουμε για τι είδους όντα μιλάμε. Η εποχή εκείνη ήταν μια περίοδος όπου «στα καθαρά ποτάμια του νερού της ζωής έρεε γάλα και μέλι» (σαφής αναφορά σε παραδείσια κατάσταση) και λένε πως «τα όντα εκείνα ύψωναν το βλέμμα στους άπειρους κόσμους του διαστήματος και ‘έπιαναν’ την αύρα των κόσμων, αντιλαμβάνονταν την ύπαρξη των κατοίκων τους και επικοινωνούσαν μαζί τους άμεσα, από νου σε νου. Έβλεπαν απ’ ευθείας στο Ακάσα (το αρχείο του σύμπαντος) τους κόσμους που είχαν υπάρξει σε παλιότερους κύκλους δημιουργίας και εκείνους που θα υπήρχαν στο μέλλον. Τα αυτιά τους συλλάμβαναν τις μυστικές ηχητικές δονήσεις του σύμπαντος και τη μουσική των σφαιρών που κρατάει στην πορεία τους τις τροχιές των κόσμων και μιλούσαν με τους ανεκδήλωτους Θεούς. Τα σώματά τους δεν ήταν φτιαγμένα από το βαρύ, πυκνό και άκαμπτο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα δικά μας, αλλά ήταν αιθερικά, λεπτοφυή, πλαστικά, πνευματικά».
Ήταν κάτοχοι της αντικειμενικής αντίληψης, της αντικειμενικής γνώσης. Με άλλα λόγια τη γη μας τότε την κατοίκησαν ‘οι Γιοι της Σοφίας’, θεϊκές οντότητες, που συνεργάζονταν με τον Δημιουργό προκειμένου να διαμορφωθεί όχι μόνο η ζωή στη γη, αλλά και ο ίδιος ο πλανήτης.
Η γη ήταν ακόμα αδιαμόρφωτη, πλαστική, αιθερική, μια μάζα γεμάτη υδρατμούς και με αμφίβολα όρια μεταξύ ξηράς και θάλασσας. Τα όντα που κατοίκησαν τότε τη γη είχαν ως αποστολή να διαμορφώσουν το περιβάλλον στο οποίο θα εμφανίζονταν τα άλλα είδη ζωής. Με τον τρόπο αυτόν εμφανίστηκε η πρώτη φυλή που σημειωτέον δεν είχε συγκεκριμένη μορφή. Περιγράφονται σαν Σκιώδης Φυλή, προφανώς λόγω της αιθερικής τους μορφής, που δεν είχε καμιά σχέση με την υλική μορφή όπως την ξέρουμε σήμερα. Επίσης οι πρώτοι αυτοί ‘άνθρωποι’ δεν είχαν νου. Είχαν άμεση, αντικειμενική αντίληψη των πραγμάτων, οπότε δεν χρειάζονταν νου. Ο νους –σύμφωνα με αυτή την άποψη- είναι σε μας απαραίτητος γιατί έχουν ατροφήσει όλες οι άλλες ικανότητές μας αντίληψης. Έτσι μας έχει μείνει ένα κατώτερο εργαλείο αντίληψης, ένα πολύ περιορισμένο και πεπερασμένο όργανο το οποίο έχουμε θεοποιήσει και αναγάγει στο σημαντικότερο που έχουμε. Θεωρούμε μάλιστα τον ορθολογισμό, το αποτέλεσμα της θεοποίησης του νου, ως το σπουδαιότερο επίτευγμα του ανθρώπου. Λέγεται πως όταν ατροφεί η αντικειμενική αντίληψη υπερτροφεί ο νους (όπως γίνεται στην εποχή μας), αλλά όταν αναπτύσσεται η αντικειμενική αντίληψη ‘ατροφεί’ ο νους.
Τα πλάσματα της Πολικής φυλής ήταν ανδρόγυνες οντότητες, ερμαφρόδιτες θα λέγαμε σήμερα. Τους έπλασε ο Δημιουργός σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο. Ήταν κατευθείαν Γιοι του Θεού (και κόρες ταυτόχρονα).
Η δεύτερη φυλή, η Υπερβόρεια, εξακολουθεί να έχει αιθερικά σώματα, αλλά λίγο πιο πυκνά, πιο ‘υλικά’ από την πρώτη.
Το ‘Βιβλίο των Τζιάν’ το οποίο ανακάλυψε η Έλενα Μπλαβάτσκι σε ένα μοναστήρι του Θιβέτ, περιγράφει την κοσμογονία του ηλιακού μας συστήματος. μιλάει για τη γης μας και την δεύτερη φυλή που την κατοίκησε: «Η γερασμένη πια πρώτη φυλή αναμίχθηκε με την δεύτερη, όπως τα παλιά νερά αναμιγνύονται με τα καινούργια κι έτσι άρχισε να γεννιέται από τον ‘ιδρώτα’ της πρώτης φυλής η δεύτερη. Οι παλιές σταγόνες έγιναν θολές, χάθηκαν κι εξαφανίστηκαν μέσα στο θερμό ρεύμα της ζωής, στο νέο ρεύμα. Τότε το εξωτερικό σώμα της πρώτης φυλής έγινε το εσωτερικό της δεύτερης».
Δηλαδή η νέα φυλή αναπτύσσει ένα πιο ‘σκληρό’ εξωτερικό περίβλημα, ένα πιο πυκνό σώμα, μέσα στο οποίο ‘φυλακίστηκε’ το αιθερικό σώμα της πρώτης φυλής. Αυτή είναι η απαρχή της Υπερβόρειας φυλής.
Ο Απόλλων είχε στην αρχαία Ελλάδα την προσωνυμία “Υπερβόρειος”. Μάλιστα οι ιερείς του Μαντείου των Δελφών άφηναν ανοιχτή τη βόρεια πύλη του ναού του κατά τη διάρκεια της εαρινής ισημερίας, για να ‘μπορέσει να μπει στο ναό του’ ο Θεός που πίστευαν πως τους επισκέπτεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Αυτό πιθανόν δείχνει την πεποίθησή τους πως ο Απόλλων ήταν ένας από τους ‘Γιούς της Σοφίας’ της Υπερβόρειας Φυλής.
ΛΕΜΟΥΡΙΑ
Η τρίτη φυλή που εμφανίζεται στο γήινο προσκήνιο είναι οι Λεμούριοι. Κατοικούσαν στην ήπειρο Μου που τώρα βρίσκεται κάτω από τα ταραγμένα κύματα του Ειρηνικού ωκεανού, τότε όμως έσφυζε από ζωή. Η ιστορία των Λεμουρίων (για τους οποίους οι σχετικές πηγές δίνουν πολλές πληροφορίες, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φυλές), είναι ένδοξη και τραγική συνάμα. Είναι άμεσα δεμένη με την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου πάνω στη γη και όσα συνέβησαν τότε επηρεάζουν άμεσα ακόμα και σήμερα την πορεία της ανθρωπότητας προς την εκπλήρωση του σκοπού της ύπαρξής της.
Οι πρώτες υποφυλές της Λεμουριακής φυλής ζούσαν στον κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων (στον Κήπο της Εδέμ) και είχαν φυσικά σώματα εξαιρετικής ομορφιάς και πλαστικότητας, με ύψος που ξεπερνούσε τα τέσσερα μέτρα. Όλες οι ιστορίες και οι θρύλοι που αφορούν Γίγαντες έλκουν την καταγωγή τους από την ανάμνηση αυτής της φυλής, αφού Λεμούριοι έζησαν μέχρι την αρχή της δικής μας πέμπτης Αρίας φυλής. Αυτοί οι κάτοικοι του Κήπου της Εδέμ ήταν αρχικά ανδρόγυνοι, δηλαδή ερμαφρόδιτοι. Σ’ αυτούς αναφέρεται η Βίβλος όταν μιλάει για τη δημιουργία του Αδάμ.
Η κοσμογονία της Γένεσης ξεκινά ουσιαστικά με την ιστορία των πρώτων Λεμούριων υποφυλών. Ο Αδάμ είναι ο αντιπροσωπευτικός Λεμούριος, ερμαφρόδιτος κάτοικος του κόσμου των τεσσάρων διαστάσεων. Αυτά τα όντα κατείχαν εξαιρετικές ικανότητες και ‘συνομιλούσαν απευθείας με τον Θεό’, δηλαδή βρίσκονταν σε άμεση επικοινωνία με τις ανώτερες διαστάσεις του σύμπαντος μέχρι την κατοικία των Θεών. Κάποια στιγμή όμως η ανάγκη ολοκλήρωσης του κύκλου της ανθρώπινης ύπαρξης έκανε απαραίτητο τον διαχωρισμό των φύλων.
Πάμε πάλι στο ‘Βιβλίο των Τζιάν’ για να δούμε τι λέει για την τρίτη φυλή: «Η δεύτερη φυλή έφυγε, άρχισε να εμφανίζεται η τρίτη. Τότε ο ιδρώτας (που περιγράφει μεταφορικά το υλικό των σωμάτων της Υπερβόρειας φυλής) μεγάλωσε, οι σταγόνες του μεγάλωσαν και έγιναν σκληρές και στρογγυλές. Εμφανίστηκε μια ακαθόριστη μορφή. Ο ήλιος την ζέστανε, η Σελήνη την ψύχρανε και την σχηματοποίησε. Ο άνεμος την έθρεψε μέχρι να ωριμάσει. Ο λευκός κύκνος από τον αστροσκέπαστο θόλο επισκίασε την μεγάλη σταγόνα. Έτσι φάνηκε μια αυγή το αυγό της μελλοντικής φυλής, ο άνθρωπος-κύκνος της τρίτης. Πρώτα αρσενικό-θηλυκό (δηλαδή ερμαφρόδιτο ανδρόγυνο), ύστερα άνδρας και γυναίκα».
Εδώ αναφέρεται με σαφήνεια η αρχική ανδρόγυνη υπόσταση των Λεμουρίων, και αργότερα ο χωρισμός των φύλων που περιγράφεται μεταφορικά στην Βίβλο ως δημιουργία της Εύας από το πλευρό του Αδάμ.
Αυτός ο χωρισμός είχε καταλυτική επίδραση στη ζωή των πλασμάτων της γης. Άλλαξε τη σημαντικότερη πτυχή της βιολογικής τους λειτουργίας. Συγκεκριμένα, άλλαξε την σεξουαλική συμπεριφορά των Λεμουρίων και την κρυστάλλωσε έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα, διότι μέχρι τότε οι ερμαφρόδιτοι Λεμούριοι πολλαπλασιάζονταν με αυγά. (Αν στο σημείο αυτό γελάσετε, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Άλλωστε και η δική μου αντίδραση όταν το πρωτοάκουσα ήταν ακριβώς η ίδια. Αν πάντως σκεφτούμε πόσα έμβια είδη πολλαπλασιάζονται με αυγά, ίσως αποδεχτούμε την πιθανότητα ο άνθρωπος να πολλαπλασιαζόταν έτσι σε κάποιο μακρινό στάδιο της εξέλιξής του).
Οι Λεμούριοι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με σεξουαλική επαφή μεταξύ των δύο φύλων, πράγμα που τελικά αποτέλεσε το φίδι του πειρασμού της Εδέμ και προκάλεσε αργότερα το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα και ιδού πώς: Ο πειρασμός που ήταν συνεχώς παρών ήταν η λαθεμένη χρήση της σεξουαλικής τους ενέργειας. H θεϊκή εντολή περί απαγορευμένου καρπού είναι συμβολική. Άλλο τους είπε ο Θεός να προσέχουν κι όχι τα μήλα και τα πορτοκάλια. Είχε να κάνει με την χρήση της δημιουργικής τους ενέργειας, τώρα που η σεξουαλική δραστηριότητα αφορούσε δύο άτομα. Και μην ξεχνάμε πως η δημιουργική ενέργεια είναι η αντιστοιχία του Τρίτου Λόγου, του τρίτου προσώπου της αγίας τριάδας, του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο. Έπρεπε λοιπόν να τη σέβονται και να μην την εκφυλίσουν. Όμως οι άνθρωποι των πρώτων εκείνων υποφυλών της Λεμουρίας φυλής δεν ξεχνούσαν όσα τους δίδαξε ο Θεός στον Παράδεισο. Δεν ξεχνούσαν τον συμπαντικό Νόμο σχετικά με τον απαγορευμένο καρπό. Δεν ξεχνούσαν πως η δημιουργική τους ενέργεια δεν χρησίμευε μόνο για αναπαραγωγή και απόλαυση, αλλά ήταν και η πρώτη ύλη, η πρωταρχική, η σπερματική ουσία για την κατασκευή των ανώτερων υπαρξιακών σωμάτων του ΕΙΝΑΙ, των οχημάτων δηλαδή που θα τους οδηγούσαν στην απελευθέρωση από τα υλικά δεσμά. Κάτι που προφανώς γινόταν σε μεγάλη έκταση στην Λεμουρία.
Αυτό όμως δεν εξυπηρετούσε τη φύση, τη Γαία και να γιατί.
Πάνω στη γη υπάρχουν εκατομμύρια ζωντανών ειδών. Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι πως και η γη η ίδια είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένας ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται την τροφή του για να συνεχίζει να ζει. Οι αρχαίοι δεν το ξεχνούσαν αυτό και ονόμαζαν τη γη Γαία ή Μεγάλη Μητέρα, μάλιστα την τιμούσαν ανάλογα με σπονδές και τελετουργίες, θεωρώντας την σωστά ως την βάση της οργανικής ζωής στον κόσμο μας. Η Γαία μας τρέφει, αλλά παράλληλα τρέφεται από μας. Είναι ο μεγάλος, αδιάσπαστος κύκλος της ζωής που διαφεντεύει αυτή την αλληλεξάρτηση. Η τροφή της Γαίας προέρχεται από τον μετασχηματισμό των συμπαντικών ή κοσμικών ενεργειών που πραγματοποιούν τα σώματά μας. Κάθε ζωντανός οργανισμός πάνω στη γη δέχεται κοσμικές ενέργειες, τις μετασχηματίζει και τις μεταβιβάζει στον φλοιό της γης. Από τις μετασχηματισμένες ενέργειες τρέφεται η γη. Στην ουσία όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί πάνω στη γη είναι μετασχηματιστές ενέργειας. Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι, όλα παίζουν αυτόν τον ρόλο. Όμως όλοι οι υπόλοιποι ζωντανοί οργανισμοί πλην του ανθρώπου δέχονται και μετασχηματίζουν ένα μέρος μόνο των συμπαντικών ενεργειών και όχι ολόκληρο το φάσμα τους. Το μόνο ον πάνω στη γη που δέχεται και μετασχηματίζει ολόκληρο το φάσμα των κοσμικών ενεργειών είναι ο άνθρωπος ή μάλλον το ‘διανοητικό θηλαστικό’. Για τον λόγο αυτόν ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά πολύτιμος για την Γαία. Τον τρέφει για να τρέφεται από αυτόν.
Οι συμπαντικές ενέργειες τις οποίες ως ζωντανοί οργανισμοί δεχόμαστε, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα υδρογόνα των πέντε κέντρων του ανθρώπου για τα οποία μίλησε πολύ ο Γκουρτζίεφ και κυρίως ο μαθητής του Πήτερ Ουσπένσκι. Η πιο δυνατή και πτητική ενέργεια του ανθρώπου, τα πιο πτητικά υδρογόνα, είναι του σεξουαλικού κέντρου, η σεξουαλική ενέργεια. Την ενέργεια αυτή ακριβώς δεν ξόδευαν ασυλλόγιστα οι Λεμούριοι των πρώτων υποφυλών για ικανοποίηση και απόλαυση μόνο, αλλά την μετασχημάτιζαν για τη δημιουργία των ανώτερων υπαρξιακών σωμάτων του ΕΙΝΑΙ τους. Τότε, αυτό που σήμερα θεωρείται ‘Το Μυστικό των Μυστικών’, ήταν ευρέως γνωστό, κανείς δεν το βεβήλωνε και πρακτικά χρησιμοποιούταν ευρύτατα. Ήταν η χρυσή εποχή της Λεμουριακής φυλής.
Έτσι όμως η Γαία δεν μπορούσε να τραφεί. Δεν δεχόταν ενέργειες από το ξόδεμα της ενέργειας των ανθρώπων γιατί τις κρατούσαν και τις χρησιμοποιούσαν για την πνευματική τους ανάπτυξη. Και μην ξεχνάμε πως η γη στο τρισδιάστατο μέρος της βρισκόταν ακόμα στα αρχικά στάδια διαμόρφωσής της. Αποτέλεσμα ήταν ο φλοιός της γης να μην μπορεί να σταθεροποιηθεί και έτσι υπήρχε μεγάλη γεωλογική αστάθεια. Ταυτόχρονα οι Λεμούριοι είχαν αντιληφθεί απόλυτα τον ρόλο τους στην φύση, δηλαδή το ότι ήταν απλοί μετασχηματιστές ενέργειας, απλά μηχανάκια και τίποτα άλλο. Αυτό δεν μπορούσαν να το δεχτούν αβασάνιστα. Δεν είχαν καμιά διάθεση να παίζουν τον ρόλο της τροφού της γης, αφού ήταν συνειδητοί πολίτες του κόσμου κι όχι κοιμισμένοι όπως εμείς. Δεν σκόπευαν να ξοδεύουν τις ενέργειές τους για να τρέφεται η γη σε βάρος τους.
Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί ήταν έκρυθμη. Οι Λεμούριοι προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν ομαδικά, παρά να συνεχίσουν να είναι απλά κοσμικά μηχανάκια.
Οι Ουράνιες Ιεραρχίες που αποστολή είχαν να επιβλέπουν και να βοηθούν την ανθρωπότητα αλλά και τη γη, αντιμετώπισαν ένα μεγάλο και πολύ δύσκολο πρόβλημα. Κινδύνευε με κατάρρευση η ζωή στον πλανήτη. Η επιβίωση της γης αλλά και της ανθρωπότητας κρεμόταν από μια κλωστή. Τότε πάρθηκε μια κοσμική απόφαση από αυτές τις αγγελικές οντότητες, μια απόφαση που επηρεάζει ακόμα και σήμερα τη ζωή και την πνευματική ανάπτυξη όλων μας.
Αποφασίστηκε να δοθεί στον άνθρωπο, να του προστεθεί θα λέγαμε καλύτερα, ένα όργανο που θα βοηθούσε στη διοχέτευση των ενεργειών του στον φλοιό της γης. Για το σκοπό αυτόν ήρθε τότε στην γη μια επιτροπή Ουράνιων Ιεραρχιών η οποία μελέτησε προσεκτικά το ζήτημα και στη συνέχεια προχώρησε σε αυτό που θα λέγαμε σήμερα βιολογική μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Πιθανόν έγινε τότε επέμβαση στο ανθρώπινο DNA. Επέμβαση που είχε σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη στην ‘ανθρώπινη μηχανή’ ενός οργάνου που ονομάστηκε Κουνταρτιγουαδόρ, για το οποίο έχει μιλήσει ιδιαίτερα ο Γκουρτζίεφ. Το όργανο αυτό είχε την μορφή ουράς, μια προέκταση προς τα κάτω της σπονδυλικής στήλης και τελικά μετατράπηκε στο αίτιο της πτώσης του ανθρώπου όταν άρχισε να επηρεάζει φανερά τον ψυχισμό του.
Όταν οι Λεμούριοι άρχισαν να τροφοδοτούν τον φλοιό της γης με τις ενέργειές τους, επηρεάστηκε ο τρόπος που έβλεπαν τη ζωή και τον δικό τους ρόλο στο σύμπαν. Ταυτίστηκαν με τη φύση. ‘Κοιμήθηκαν’. Γοητεύτηκαν από τη ζωή και την καθημερινότητά της και τη θεοποίησαν. Ξέχασαν την πραγματική αποστολή, τον πραγματικό προορισμό της ουσίας τους, της ψυχής τους και άρα τον σκοπό της ύπαρξής τους. Αποτέλεσμα ήταν να ισχυροποιηθούν και να μεγαλώσουν τα ελαττώματά τους τόσο, που εξελίχτηκαν σε πραγματικά ψυχικά επιπρόσθετα, σε απαίσιες οντότητες, ξένες προς την πραγματική ανθρώπινη φύση, οι οποίες διαστρέβλωσαν και απορύθμισαν τον ψυχισμό τους. Επακόλουθο ήταν η κακή χρήση της δημιουργικής τους ενέργειας. Αφού πλέον θεωρούσαν τη ζωή αυτοσκοπό και απέκτησαν την πεποίθηση πως ζούσαν για να ζουν, χωρίς άλλον βαθύτερο λόγο ύπαρξης, θεώρησαν και τη χρήση της σεξουαλικότητας αυτοσκοπό, με συνέπεια να την περιορίσουν στην απόλαυση και στην ικανοποίηση των ζωικών ενστίκτων μονάχα και απλώς σαν παράπλευρο αποτέλεσμα στη δημιουργία παιδιών.
Αυτό ήταν η ‘πτώση των πρωτοπλάστων’. Ήταν η αιτία της εκδίωξής του ανθρώπου από τον Κήπο της Εδέμ (τέταρτη διάσταση) και η πτώση του στον κόσμο των τριών διαστάσεων, στον υλικό κόσμο, το Μαλκούτ, που τόσο καλά γνωρίζουμε.
Λέγεται πως η απόφαση που πάρθηκε, όσο κι αν τότε θεωρήθηκε αναγκαία, ήταν ένα μεγάλο και ασυγχώρητο σφάλμα των Ουράνιων Ιεραρχιών, ένα σφάλμα εξαιτίας του οποίου φορτώθηκαν με ένα τρομερό “Κάρμα” τα άφατα Όντα, που αποφάσισαν και πραγματοποίησαν την μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Και οι Θεοί ακόμα κάνουν λάθη και μην μας σοκάρει αυτό. Λάθη δεν κάνει μόνο όποιος ανήκει στο Απόλυτο, στην κατοικία του Θεού. Μόνον όποιος είναι ενωμένος με τον Πατέρα. Όποιος ανακατεύεται με κατώτερους κόσμους, κατώτερες διαστάσεις κινδυνεύει να λαθέψει κι αυτό συνέβη τότε.
Τη μακρινή εκείνη εποχή λοιπόν η ανθρωπότητα είχε διαφορετική μορφολογία από τη σημερινή. Οι κάτοικοι της γης είχαν ορατή ουρά.
Όταν ο φλοιός του πλανήτη σταθεροποιήθηκε, οι Ουράνιες Ιεραρχίες αφαίρεσαν από την ανθρώπινη μορφολογία το όργανο γείωσης, αυτό που τους ταύτισε με τη φύση, μα ήταν πλέον αργά. Οι συνέπειες της λειτουργίας του είχαν ήδη εγκατασταθεί στον ψυχισμό των ανθρώπων και είχαν συγκροτήσει το υποσυνείδητό τους. Ένα υποσυνείδητο που κουβαλάμε από τότε από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, χωρίς να θέλουμε να το αλλάξουμε.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η δουλειά με τους τρεις παράγοντες επανάστασης της συνείδησης. Για να καθαριστεί ο ψυχισμός μας. “Nα καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία μέσα μας” (βλέπε ΑΒΑΤΟΝ τεύχος 12). Μιλάμε για μια εντελώς επαναστατική δουλειά. Πρόκειται για επανάσταση ενάντια στην φύση που δεν την συμφέρει η αυτοπραγμάτωση και η απελευθέρωση του ανθρώπου. Τη φύση την βολεύει να μείνει ο άνθρωπος αιώνια σκλάβος των συνεπειών του Κουνταρτιγουαδόρ για να μπορεί να τρέφεται. Η φύση, η Γαία, μας μαγνητίζει, μας υπνωτίζει, μας αποκοιμίζει με την καθημερινότητα, τις ‘ομορφιές’ της ζωής και του κόσμου για να μην ξυπνήσουμε, να μην επαναστατήσουμε, να μην απελευθερωθούμε. Γι’ αυτό σ’ αυτή την αέναη κοσμική πάλη ύλης και πνεύματος κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να επιλέγουμε ‘Το δρόμο της αρετής ή της κακίας’. Να επαναστατήσουμε και να πάμε κόντρα στην φύση και στα συμφέροντά της ή να μείνουμε σκλάβοι της αδράνειας και της γοητείας που ασκεί η φύση, η ζωή η ίδια πάνω μας. Γι’ αυτό ο δρόμος της απελευθέρωσης ονομάστηκε από τον Ιησού “στενή οδός” και από άλλους δασκάλους “το μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού”. Είναι επιλογή μας κάθε στιγμή ποιον δρόμο θα πατάμε, πού θα οδηγούμε τα βήματά μας. Στον επαναστατικό, δύσκολο και στενό δρόμο της απελευθέρωσης ή στον φαρδύ και άνετο της απραξίας, μην πω της αφασίας.
Όλα όσα έγιναν τότε στην Λεμουρία, έχουν άμεση σχέση με την επανάσταση των Αγγέλων που περιγράφεται στη Βίβλο στο κεφάλαιο της Γένεσης: “…Όταν άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται στη γη, είδαν οι Γιοι του Θεού τις θυγατέρες των ανθρώπων και τις πήραν για γυναίκες. Και είπε ο Κύριος: Δεν θα μείνει το πνεύμα μου μαζί με τον άνθρωπο γιατί είναι σάρκα και οι μέρες του θα είναι ακόμα εκατόν είκοσι χρόνια. Εκείνες τις μέρες ήταν οι Νεφιλίμ πάνω στην γη, οι γεννημένοι από τις θυγατέρες των ανθρώπων και τους Γιους του Θεού”.(Γένεση 6: 1-4) Η λέξη Νεφιλίμ μεταφράζεται ως ‘αυτοί που έπεσαν κάτω’ οι ‘εκπεσόντες’.
Έτσι περιγράφεται ο εκφυλισμός των πλασμάτων της γης την εποχή εκείνη, εκφυλισμός που οφειλόταν στην επίδραση του Κουνταρτιγουαδόρ και που είχε σαν βάση την σεξουαλική παρεκτροπή. Συνδέεται η πτώση των Γιων του Θεού, δηλαδή των ανθρώπων που είχαν φτάσει μακριά στον δρόμο της μύησης και της αυτοπραγμάτωσης, με τις σεξουαλικές τους σχέσεις με τις γυναίκες των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα της σεξουαλικής κατάχρησης ήταν να πέσουν οι Γιοι του Θεού σε κατώτερες βαθμίδες της σκάλας της πνευματικής ανάπτυξης και να μετατραπούν σε Νεφιλίμ, σε εκπεσόντες.
Αυτά έχουν ειπωθεί για την μυθική, προϊστορική ήπειρο Μου και τους Λεμούριους που την κατοίκησαν. Απίστευτα; Ίσως!
Το ερώτημα που μπαίνει μετά από όλα αυτά είναι πώς είναι δυνατό μια φυλή που σημάδεψε τόσο έντονα την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη να μην άφησε καθόλου ίχνη της ύπαρξής της, αν και εδώ υπάρχει απάντηση, έστω αμφισβητούμενη.
Τα μεγαλιθικά αγάλματα των Νησιών του Πάσχα λέγεται πως είναι Λεμουριακής προέλευσης. Υπάρχουν πολλά άλλα παρόμοια μνημεία στη σημερινή Πολυνησία, υπολείμματα ενός παράξενου και άγνωστου πολιτισμού, τα οποία οι αρχαιολόγοι και οι ιστορικοί δεν μπορούν να εντάξουν σε καμιά από τις γνωστές θεωρίες τους. Μεγαλοπρεπείς ναοί, κυκλώπεια τείχη, πέτρινα κανάλια τεραστίων διαστάσεων, πελώριοι μονόλιθοι και τεράστια αγάλματα. Πρόκειται άραγε για τα τελευταία χνάρια της ύπαρξης εκείνης της μυθικής φυλής;
ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Η ιστορία της Ατλαντικής φυλής και των επτά υποφυλών της είναι μια ιστορία που εκτυλίχτηκε εξ ολοκλήρου στον τρισδιάστατο κόσμο μας. Όπως σε κάθε φυλή έτσι και στην Ατλάντεια οι πρώτες υποφυλές της έζησαν τη χρυσή εποχή, μια εποχή χωρίς πολέμους, σύνορα, χρήμα, διαιρέσεις και προβλήματα. Αυτό οφειλόταν στο ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Ατλαντίδας δεν είχαν ανεπτυγμένα σε μεγάλο βαθμό τα ‘Εγώ’, τα ελαττώματα. Ήταν μια εποχή που οι Θεοί κατοίκησαν για μια ακόμα φορά με τους ανθρώπους και τους δίδαξαν τη σοφία. Δάσκαλοι και πραγματοποιημένα Θεϊκά Όντα πήραν ανθρώπινα σώματα και δίδαξαν τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης και τον τρόπο, τη μέθοδο να εκπληρώσουν τα πλάσματα της γης τον σκοπό της ύπαρξής τους.
Αυτά έγιναν στην Ατλαντίδα, την ήπειρο που εκτεινόταν μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Το κεντρικό κομμάτι της ήταν η Ποσειδωνία, που αργότερα έγινε νησί κι εκεί βρισκόταν η πρωτεύουσά της. Οι Ολύμπιοι Θεοί αλλά και οι Ομηρικοί ήρωες όπως περιγράφονται στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια είναι σαφώς Ατλάντειες μορφές που αργότερα οι μυημένοι Έλληνες χρησιμοποίησαν σαν αρχετυπικές φιγούρες της κοσμογονίας τους που κακώς αποκαλούμε μυθολογία, αφού πρόκειται για κανονική κοσμογονία κι όχι απλώς για παραμύθι. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ιστορικά, Ατλάντεια πρόσωπα τα οποία απλώς χρησιμοποιήθηκαν σαν σύμβολα, σαν εκφράσεις αιώνιων αληθειών .
Κάπου μεταξύ τρίτης και τέταρτης υποφυλής όταν είχε τελειώσει η ασημένια εποχή και εδραιώθηκε η χάλκινη, τα ‘Εγώ’ των Ατλάντων μεγάλωσαν και θέριεψαν και τότε άρχισε η πτώση τους. Η πτώση αυτή ήταν πολύ εντονότερη και γρηγορότερη από ότι η πτώση των Λεμουρίων. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου έγιναν δύο μεγάλες καταστροφές που καταβύθισαν τμήματα της Ατλαντικής ηπείρου, η πρώτη περίπου οχτακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα και η δεύτερη διακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν. Με αυτές τις καταστροφές συνδέεται η πρώτη βύθιση της Αιγηίδος.
Τέλος ήρθε και η σιδερένια εποχή για τους Άτλαντες. Τότε αναπτύχθηκε αφάνταστα ο τεχνολογικός πολιτισμός τους, σε επίπεδα πολύ ψηλότερα από αυτά που έχουμε κατακτήσει εμείς σήμερα. Χρησιμοποιούσαν για όλα την πυρηνική ενέργεια και κατείχαν εξαιρετικά προηγμένα όπλα καταστροφής αλλά και θαυμαστές μηχανές, κάτι σαν ρομπότ με νοημοσύνη. Λέγεται πως σε απρόσιτες σπηλιές, υπόγειες άγνωστες σήραγγες, αλλά και θαμμένες στην άμμο της ερήμου Γκόμπι, υπάρχουν σήμερα μηχανές των Ατλάντων, που μάλιστα λειτουργούν ακόμα. Πολλοί τις αναζήτησαν κατά καιρούς με μανία, αν και έχει ειπωθεί πως κάποιες βρίσκονται στην κατοχή μιας μυστικής κοινότητας στα Ιμαλάια ή στο Θιβέτ.
Η φυλή των Ατλάντων είχε φτάσει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα τεχνολογικής προόδου, μάλιστα μερικοί υπαινίσσονται σαφώς πως είχαν επιχειρήσει με επιτυχία διαπλανητικά ταξίδια, τουλάχιστον μέχρι τη Σελήνη. Ακόμα είχαν κατανοήσει την ύπαρξη και σημασία του αιθέρα, δηλαδή του ενεργειακού περιβλήματος που υπάρχει γύρω από κάθε ζωντανό οργανισμό περιλαμβανομένης της γης και των άλλων πλανητών, κάτι που κατανοούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες, απορρίπτουν όμως μετά βδελυγμίας οι σύγχρονοι επιστήμονες. Αυτό τους είχε βοηθήσει πολύ στον τομέα εφαρμογής των διαστημικών εφευρέσεών τους, αφού είχαν καταφέρει να υπολογίσουν ακριβώς το πλάτος της ζώνης του αιθερικού καλύμματος κάθε πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος.
Πολλοί λένε πως στη σημερινή εποχή, οι αποστολές του διαστημικού προγράμματος ‘Απόλλων’, είχαν σαν πραγματικό σκοπό την εύρεση και μελέτη υπολειμμάτων παλιών διαστημοπλοίων των Ατλάντων στη σελήνη, μέσω της οποίας πραγματοποιήθηκε η τεράστια και ανεξήγητη για πολλούς τεχνολογική έκρηξη και πρόοδος των τελευταίων σαράντα ετών στις ΗΠΑ.
Η ολοκληρωτική καταστροφή της Ατλαντίδας, που έγινε όταν βυθίστηκε στα κύματα του Ατλαντικού ωκεανού η Ποσειδωνία, συνέβη χρονικά όταν οι Άτλαντες εξαπέλυσαν μια τελική στρατιωτική επίθεση, για να καταλάβουν τις χώρες της Ανατολής που δεν έλεγχαν, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Αιγύπτου που τότε λεγόταν Νειλέα Χώρα. Για να πετύχουν στην εκστρατεία τους συνήψαν συμμαχία με τις φιλικές τους χώρες, την οποία ονόμασαν Ατλαντική Συμμαχία. (Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό; Το ΝΑΤΟ για παράδειγμα, την Βορειοατλαντική Συμμαχία και τη σημερινή διαμάχη Δύσης-Ανατολής;). Στόχος τους ήταν οι χώρες της Ανατολής που δεν ήθελαν να αποδεχτούν την παγκόσμια κυριαρχία τους, λόγω του ότι θεωρούσαν τις κοσμοθεωρίες και πρακτικές τους ‘μαύρη μαγεία’.
Τελικά εκστράτευσαν εναντίον της ανατολής, αλλά ο πόλεμος εκείνος δεν τέλειωσε ποτέ. Τον πρόλαβε η καταστροφή της Ατλαντίδας, μια καταστροφή που ίσως προκλήθηκε -ή επιταχύνθηκε- εξαιτίας της σκοτεινής δράσης των κατοίκων της. Όσοι Άτλαντες από τον άλλοτε ανίκητο στρατό τους επέζησαν από την καταστροφή, έμειναν στις χώρες όπου βρέθηκαν και αναμίχθηκαν με τους ντόπιους πληθυσμούς δίνοντας ζωή στη σημερινή πέμπτη Αρία φυλή.
Υπήρχαν όμως και αφυπνισμένοι, μυημένοι Άτλαντες. Αυτοί γνώριζαν τι έμελλε να συμβεί και λίγο πριν από την καταστροφή έφυγαν από την καταδικασμένη ήπειρο για άλλα σημεία του πλανήτη όπου η καταστροφή δεν θα ήταν πλήρης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Αιγύπτου (όπου έχτισαν τις πυραμίδες), αν και το κύριο σώμα των διασωθέντων κατέληξε στο σημερινό Θιβέτ. Μερικοί από τους οδηγούς των μυημένων αυτών, ήταν Δάσκαλοι της Λεμουρίας, που κατείχαν ακόμα και τότε τα λαμπρά, αθάνατα, γιγάντια Λεμουριακά τους σώματα.
Τα κοσμοϊστορικά αυτά γεγονότα διαδραματίστηκαν περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια πριν, σύμφωνα με όσα περιγράφει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο.
Όλες οι κυρίως ερυθρόδερμες φυλές, περιλαμβανομένων των Ίνκας, των Αζτέκων, των φυλών των Άνδεων, αλλά και των βορειοαμερικανικών φυλών που εμείς ξέρουμε ως Ινδιάνους, ήταν τα υπολείμματα των Ατλάντων που ζούσαν στις παρυφές της Ατλαντίδας και με την καταστροφή αποκόπηκαν από τις άλλες περιοχές της γης. Το ίδιο πιθανόν συμβαίνει με τους αυστραλούς αμπορίτζιναλς. Είναι βέβαια εκπληκτικές οι ιστορίες για έναν κατακλυσμό που έγινε πολύ παλιά και τις οποίες έχουν ενσωματωμένες στις κοσμογονίες τους όλες οι σημερινές φυλές σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Η σημερινή Αρία φυλή της οποίας όλοι είμαστε παιδιά, μετρά δώδεκα χιλιάδες χρόνια ιστορία και λέγεται πως θα τελειώσει επίσης με μια μεγάλη καταστροφή. Τούτη τη φορά δεν θα είναι το νερό που θα μας αφανίσει αλλά η φωτιά και οι σεισμοί.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως η καταστροφή αυτή είναι προ των πυλών. Συνδυάζουν μάλιστα αυτή τους την πεποίθηση με το οριακό σημείο της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη.
Απλή καταστροφολογία ή μεγάλη αλήθεια; Η γενιά μας ίσως μάθει την απάντηση…
ΘΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Είναι γοητευτικά ερωτήματα που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει τους σοβαρότερους ερευνητές και τους –ίσως- λιγότερο σοβαρούς αιθεροβάμονες. Οι απαντήσεις φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολες. Και αν θεωρήσουμε πως υποπτευόμαστε ή γνωρίζουμε ότι η ζωή ξεκίνησε από μονοκύτταρους οργανισμούς στη θάλασσα (ή όπως αλλιώς), ποια ήταν η συνέχειά της; Ποιοι ήταν οι μακρινοί μας πρόγονοι και με τι έμοιαζαν; Πώς ζούσαν; Είχε άραγε η ζωή και η τεχνολογική εξέλιξη του ανθρώπου συνεχή ανοδική πορεία (από τον άνθρωπο των σπηλαίων στα διαστημόπλοια) ή μήπως ακολουθεί κυκλικές σπείρες ανόδου και πτώσης; Υπήρχαν στο παρελθόν τεχνολογικά προηγμένοι πολιτισμοί; Και πώς χάθηκαν;
Στα ερωτήματα αυτά παλιότερα έδιναν απαντήσεις οι θρύλοι, οι μύθοι και οι παραδόσεις. Τους τελευταίους δύο αιώνες ανέλαβαν να δώσουν απάντηση διάφοροι επιστημονικοί κλάδοι, όπως η παλαιοντολογία, η γεωλογία, η βιολογία, η γενετική, η ιστορία, η αρχαιολογία κλπ.
Όμως οι θεωρίες και τα συμπεράσματά τους κατά καιρούς αμφισβητούνται, αναθεωρούνται και καταρρίπτονται, για να εμφανιστεί μια άλλη άποψη πιο έγκυρη και περισσότερο επιστημονική.
Υπάρχει βέβαια μια διαφορετική πηγή πληροφοριών που δεν στηρίζεται καθόλου σε απτά στοιχεία και ευρήματα και δεν έχει καμία σχέση με τη γνώση που διοχετεύεται στα πανεπιστήμια. Πρόκειται για όσα έχουν πει και γράψει στο διάβα των αιώνων άνθρωποι που στηρίχτηκαν στην προσωπική τους διαίσθηση και διόραση, στα οράματά τους, “στα ταξίδια τους σε άλλες διαστάσεις του σύμπαντος” ή σε όσα άκουσαν και έμαθαν από κάστες μυημένων, μυστικά ιερατεία, κρυμμένα αρχεία και προφορικές παραδόσεις που χάνονται στη σκοτεινή νύχτα της προϊστορίας και καλύπτονται με την αχλή του μύθου και του θρύλου.
Από τις διηγήσεις των Αιγυπτίων ιερέων στον Σόλωνα τις οποίες κατέγραψε ο Πλάτων στον Τίμαιο, τα μυστικά αρχεία των ιερατείων (όχι μόνο των θρησκευτικών), τις παραδόσεις των αυτοχθόνων φυλών της αμερικανικής ηπείρου και των αυστραλών αμπορίτζιναλς, μέχρι την Έλενα Μπλαβάτσκι, τον Γεώργιο Γκουρτζίεφ και άλλους, δημιουργείται ένα γοητευτικό πλέγμα θρυλικών διηγήσεων, καινοφανών πληροφοριών και θολών εικόνων.
Φυσικά όλα αυτά αμφισβητούνται πολύ περισσότερο από τις επιστημονικές θεωρίες και τις κατεστημένες απόψεις και από πολλούς θεωρούνται ανάξια λόγου και σχολιασμού. Όμως είναι τόσο συναρπαστικά και τόσο ανατρεπτικά όσα ισχυρίζονται, ώστε θεωρώ πως αξίζει τον κόπο τουλάχιστον να γνωρίζουμε τι έχουν γράψει και διηγηθεί όλοι αυτοί οι (αληθινά ή όχι) μυημένοι.
Ας αρχίσουμε λοιπόν το ταξίδι στο σκοτάδι ενός μακρινού και αδιερεύνητου παρελθόντος. Θα πρέπει φυσικά να έχουμε υπ’ όψιν μας πως, όπως κάθε εξερευνητής που κινείται στο σκοτάδι, μπορεί να ανακαλύψουμε ανεκτίμητους θησαυρούς αλλά και πράγματα άχρηστα ή ύποπτα. Ο καθένας ας αποφασίσει τι απ’ όλα αυτά αξίζει την προσοχή του και τι θα πετάξει.
ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΟΥ – ΠΟΛΙΚΗ & ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΑ
“Εν αρχή ην η θεωρία των επτά φυλών” που τοποθετεί την ιστορία της γης, όπως και κάθε άλλου πλανήτη με ζωή στο σύμπαν, στο πλαίσιο της ύπαρξης επτά φυλών που θα την κατοικήσουν. Σύμφωνα με αυτή κάθε πλανήτης είναι ένας ζωντανός οργανισμός που διέπεται από τους ίδιους νόμους που διαφεντεύουν όλα τα ζωντανά πλάσματα. Γέννηση, ανάπτυξη, ακμή, φθορά γηρατειά και θάνατο. Η σελήνη –λένε- είναι τυπικό και κοντινό παράδειγμα. Κάποτε έσφυζε από ζωή. Την κατοίκησαν επτά φυλές πλασμάτων που έμοιαζαν πολύ με εμάς και όταν τέλειωσε η ζωή της τελευταίας φυλής της, η σελήνη μετατράπηκε σε κρύο πτώμα. Αργότερα στον χρόνο, σε μια κοσμική, πλανητική ανακατάταξη, θα διαλυθεί εντελώς και θα γίνει κοσμική σκόνη.
Η ίδια διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή στη γη μας.
Η δική μας Αρία φυλή είναι η πέμπτη στη σειρά που κατοικεί τον πλανήτη μας. Οι προηγούμενες τέσσερις τέλειωσαν (όπως συμβαίνει νομοτελειακά) με τεράστιες σε μέγεθος καταστροφές. Η καταστροφή της Ατλάντειας φυλής – η τελευταία που έζησε η Γαία μας- έχει μείνει στη συλλογική μνήμη και στις παραδόσεις όλων των λαών ως ένας παγκόσμιος κατακλυσμός.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πρώτη φυλή που κατοίκησε τη γη ήταν –λένε- η Πολική φυλή ή αλλιώς φυλή του Πόλου. Αυτό συνέβη σε αμέτρητο βάθος παρελθόντος χρόνου, πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια. Η γη μας τότε δεν ήταν ακόμα διαμορφωμένη έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα, μάλιστα η γη που βλέπουμε εμείς δεν υπήρχε καν, δεν είχε ακόμα αποκρυσταλλωθεί. Η Πολική φυλή δεν κατοίκησε στο τρισδιάστατο μέρος της, αλλά μάλλον στο αιθερικό. Πάντως οι πληροφορίες που υπάρχουν για τη φυλή αυτή καθώς και για την επόμενη, την Υπερβορεία, είναι εξαιρετικά περιορισμένες και συγκεχυμένες και ακόμα και οι Μύστες και οι Δάσκαλοι ανά τους αιώνες, έχουν πει ελάχιστα πράγματα γύρω από αυτές. Το μόνο σίγουρο που διηγούνται είναι πως τα όντα των φυλών αυτών κατοίκησαν σε περιοχές γύρω από τον Βόρειο Πόλο.
Περιγράφονται περίπου σαν Θεοί, πλάσματα με εξαιρετικές ικανότητες. Λένε πως αντιλαμβάνονταν το ένα τρίτο όλων των υπαρχόντων χρωματικών τόνων του άπειρου κόσμου οι οποίοι είναι συνολικά περίπου δύο εκατομμύρια. Αν σκεφτεί κανείς πως εμείς σήμερα αντιλαμβανόμαστε μόνο τα επτά βασικά χρώματα με τις αναμίξεις τους και αυτά με δυσκολία, καταλαβαίνουμε για τι είδους όντα μιλάμε. Η εποχή εκείνη ήταν μια περίοδος όπου «στα καθαρά ποτάμια του νερού της ζωής έρεε γάλα και μέλι» (σαφής αναφορά σε παραδείσια κατάσταση) και λένε πως «τα όντα εκείνα ύψωναν το βλέμμα στους άπειρους κόσμους του διαστήματος και ‘έπιαναν’ την αύρα των κόσμων, αντιλαμβάνονταν την ύπαρξη των κατοίκων τους και επικοινωνούσαν μαζί τους άμεσα, από νου σε νου. Έβλεπαν απ’ ευθείας στο Ακάσα (το αρχείο του σύμπαντος) τους κόσμους που είχαν υπάρξει σε παλιότερους κύκλους δημιουργίας και εκείνους που θα υπήρχαν στο μέλλον. Τα αυτιά τους συλλάμβαναν τις μυστικές ηχητικές δονήσεις του σύμπαντος και τη μουσική των σφαιρών που κρατάει στην πορεία τους τις τροχιές των κόσμων και μιλούσαν με τους ανεκδήλωτους Θεούς. Τα σώματά τους δεν ήταν φτιαγμένα από το βαρύ, πυκνό και άκαμπτο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα δικά μας, αλλά ήταν αιθερικά, λεπτοφυή, πλαστικά, πνευματικά».
Ήταν κάτοχοι της αντικειμενικής αντίληψης, της αντικειμενικής γνώσης. Με άλλα λόγια τη γη μας τότε την κατοίκησαν ‘οι Γιοι της Σοφίας’, θεϊκές οντότητες, που συνεργάζονταν με τον Δημιουργό προκειμένου να διαμορφωθεί όχι μόνο η ζωή στη γη, αλλά και ο ίδιος ο πλανήτης.
Η γη ήταν ακόμα αδιαμόρφωτη, πλαστική, αιθερική, μια μάζα γεμάτη υδρατμούς και με αμφίβολα όρια μεταξύ ξηράς και θάλασσας. Τα όντα που κατοίκησαν τότε τη γη είχαν ως αποστολή να διαμορφώσουν το περιβάλλον στο οποίο θα εμφανίζονταν τα άλλα είδη ζωής. Με τον τρόπο αυτόν εμφανίστηκε η πρώτη φυλή που σημειωτέον δεν είχε συγκεκριμένη μορφή. Περιγράφονται σαν Σκιώδης Φυλή, προφανώς λόγω της αιθερικής τους μορφής, που δεν είχε καμιά σχέση με την υλική μορφή όπως την ξέρουμε σήμερα. Επίσης οι πρώτοι αυτοί ‘άνθρωποι’ δεν είχαν νου. Είχαν άμεση, αντικειμενική αντίληψη των πραγμάτων, οπότε δεν χρειάζονταν νου. Ο νους –σύμφωνα με αυτή την άποψη- είναι σε μας απαραίτητος γιατί έχουν ατροφήσει όλες οι άλλες ικανότητές μας αντίληψης. Έτσι μας έχει μείνει ένα κατώτερο εργαλείο αντίληψης, ένα πολύ περιορισμένο και πεπερασμένο όργανο το οποίο έχουμε θεοποιήσει και αναγάγει στο σημαντικότερο που έχουμε. Θεωρούμε μάλιστα τον ορθολογισμό, το αποτέλεσμα της θεοποίησης του νου, ως το σπουδαιότερο επίτευγμα του ανθρώπου. Λέγεται πως όταν ατροφεί η αντικειμενική αντίληψη υπερτροφεί ο νους (όπως γίνεται στην εποχή μας), αλλά όταν αναπτύσσεται η αντικειμενική αντίληψη ‘ατροφεί’ ο νους.
Τα πλάσματα της Πολικής φυλής ήταν ανδρόγυνες οντότητες, ερμαφρόδιτες θα λέγαμε σήμερα. Τους έπλασε ο Δημιουργός σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο. Ήταν κατευθείαν Γιοι του Θεού (και κόρες ταυτόχρονα).
Η δεύτερη φυλή, η Υπερβόρεια, εξακολουθεί να έχει αιθερικά σώματα, αλλά λίγο πιο πυκνά, πιο ‘υλικά’ από την πρώτη.
Το ‘Βιβλίο των Τζιάν’ το οποίο ανακάλυψε η Έλενα Μπλαβάτσκι σε ένα μοναστήρι του Θιβέτ, περιγράφει την κοσμογονία του ηλιακού μας συστήματος. μιλάει για τη γης μας και την δεύτερη φυλή που την κατοίκησε: «Η γερασμένη πια πρώτη φυλή αναμίχθηκε με την δεύτερη, όπως τα παλιά νερά αναμιγνύονται με τα καινούργια κι έτσι άρχισε να γεννιέται από τον ‘ιδρώτα’ της πρώτης φυλής η δεύτερη. Οι παλιές σταγόνες έγιναν θολές, χάθηκαν κι εξαφανίστηκαν μέσα στο θερμό ρεύμα της ζωής, στο νέο ρεύμα. Τότε το εξωτερικό σώμα της πρώτης φυλής έγινε το εσωτερικό της δεύτερης».
Δηλαδή η νέα φυλή αναπτύσσει ένα πιο ‘σκληρό’ εξωτερικό περίβλημα, ένα πιο πυκνό σώμα, μέσα στο οποίο ‘φυλακίστηκε’ το αιθερικό σώμα της πρώτης φυλής. Αυτή είναι η απαρχή της Υπερβόρειας φυλής.
Ο Απόλλων είχε στην αρχαία Ελλάδα την προσωνυμία “Υπερβόρειος”. Μάλιστα οι ιερείς του Μαντείου των Δελφών άφηναν ανοιχτή τη βόρεια πύλη του ναού του κατά τη διάρκεια της εαρινής ισημερίας, για να ‘μπορέσει να μπει στο ναό του’ ο Θεός που πίστευαν πως τους επισκέπτεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Αυτό πιθανόν δείχνει την πεποίθησή τους πως ο Απόλλων ήταν ένας από τους ‘Γιούς της Σοφίας’ της Υπερβόρειας Φυλής.
ΛΕΜΟΥΡΙΑ
Η τρίτη φυλή που εμφανίζεται στο γήινο προσκήνιο είναι οι Λεμούριοι. Κατοικούσαν στην ήπειρο Μου που τώρα βρίσκεται κάτω από τα ταραγμένα κύματα του Ειρηνικού ωκεανού, τότε όμως έσφυζε από ζωή. Η ιστορία των Λεμουρίων (για τους οποίους οι σχετικές πηγές δίνουν πολλές πληροφορίες, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φυλές), είναι ένδοξη και τραγική συνάμα. Είναι άμεσα δεμένη με την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου πάνω στη γη και όσα συνέβησαν τότε επηρεάζουν άμεσα ακόμα και σήμερα την πορεία της ανθρωπότητας προς την εκπλήρωση του σκοπού της ύπαρξής της.
Οι πρώτες υποφυλές της Λεμουριακής φυλής ζούσαν στον κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων (στον Κήπο της Εδέμ) και είχαν φυσικά σώματα εξαιρετικής ομορφιάς και πλαστικότητας, με ύψος που ξεπερνούσε τα τέσσερα μέτρα. Όλες οι ιστορίες και οι θρύλοι που αφορούν Γίγαντες έλκουν την καταγωγή τους από την ανάμνηση αυτής της φυλής, αφού Λεμούριοι έζησαν μέχρι την αρχή της δικής μας πέμπτης Αρίας φυλής. Αυτοί οι κάτοικοι του Κήπου της Εδέμ ήταν αρχικά ανδρόγυνοι, δηλαδή ερμαφρόδιτοι. Σ’ αυτούς αναφέρεται η Βίβλος όταν μιλάει για τη δημιουργία του Αδάμ.
Η κοσμογονία της Γένεσης ξεκινά ουσιαστικά με την ιστορία των πρώτων Λεμούριων υποφυλών. Ο Αδάμ είναι ο αντιπροσωπευτικός Λεμούριος, ερμαφρόδιτος κάτοικος του κόσμου των τεσσάρων διαστάσεων. Αυτά τα όντα κατείχαν εξαιρετικές ικανότητες και ‘συνομιλούσαν απευθείας με τον Θεό’, δηλαδή βρίσκονταν σε άμεση επικοινωνία με τις ανώτερες διαστάσεις του σύμπαντος μέχρι την κατοικία των Θεών. Κάποια στιγμή όμως η ανάγκη ολοκλήρωσης του κύκλου της ανθρώπινης ύπαρξης έκανε απαραίτητο τον διαχωρισμό των φύλων.
Πάμε πάλι στο ‘Βιβλίο των Τζιάν’ για να δούμε τι λέει για την τρίτη φυλή: «Η δεύτερη φυλή έφυγε, άρχισε να εμφανίζεται η τρίτη. Τότε ο ιδρώτας (που περιγράφει μεταφορικά το υλικό των σωμάτων της Υπερβόρειας φυλής) μεγάλωσε, οι σταγόνες του μεγάλωσαν και έγιναν σκληρές και στρογγυλές. Εμφανίστηκε μια ακαθόριστη μορφή. Ο ήλιος την ζέστανε, η Σελήνη την ψύχρανε και την σχηματοποίησε. Ο άνεμος την έθρεψε μέχρι να ωριμάσει. Ο λευκός κύκνος από τον αστροσκέπαστο θόλο επισκίασε την μεγάλη σταγόνα. Έτσι φάνηκε μια αυγή το αυγό της μελλοντικής φυλής, ο άνθρωπος-κύκνος της τρίτης. Πρώτα αρσενικό-θηλυκό (δηλαδή ερμαφρόδιτο ανδρόγυνο), ύστερα άνδρας και γυναίκα».
Εδώ αναφέρεται με σαφήνεια η αρχική ανδρόγυνη υπόσταση των Λεμουρίων, και αργότερα ο χωρισμός των φύλων που περιγράφεται μεταφορικά στην Βίβλο ως δημιουργία της Εύας από το πλευρό του Αδάμ.
Αυτός ο χωρισμός είχε καταλυτική επίδραση στη ζωή των πλασμάτων της γης. Άλλαξε τη σημαντικότερη πτυχή της βιολογικής τους λειτουργίας. Συγκεκριμένα, άλλαξε την σεξουαλική συμπεριφορά των Λεμουρίων και την κρυστάλλωσε έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα, διότι μέχρι τότε οι ερμαφρόδιτοι Λεμούριοι πολλαπλασιάζονταν με αυγά. (Αν στο σημείο αυτό γελάσετε, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Άλλωστε και η δική μου αντίδραση όταν το πρωτοάκουσα ήταν ακριβώς η ίδια. Αν πάντως σκεφτούμε πόσα έμβια είδη πολλαπλασιάζονται με αυγά, ίσως αποδεχτούμε την πιθανότητα ο άνθρωπος να πολλαπλασιαζόταν έτσι σε κάποιο μακρινό στάδιο της εξέλιξής του).
Οι Λεμούριοι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με σεξουαλική επαφή μεταξύ των δύο φύλων, πράγμα που τελικά αποτέλεσε το φίδι του πειρασμού της Εδέμ και προκάλεσε αργότερα το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα και ιδού πώς: Ο πειρασμός που ήταν συνεχώς παρών ήταν η λαθεμένη χρήση της σεξουαλικής τους ενέργειας. H θεϊκή εντολή περί απαγορευμένου καρπού είναι συμβολική. Άλλο τους είπε ο Θεός να προσέχουν κι όχι τα μήλα και τα πορτοκάλια. Είχε να κάνει με την χρήση της δημιουργικής τους ενέργειας, τώρα που η σεξουαλική δραστηριότητα αφορούσε δύο άτομα. Και μην ξεχνάμε πως η δημιουργική ενέργεια είναι η αντιστοιχία του Τρίτου Λόγου, του τρίτου προσώπου της αγίας τριάδας, του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο. Έπρεπε λοιπόν να τη σέβονται και να μην την εκφυλίσουν. Όμως οι άνθρωποι των πρώτων εκείνων υποφυλών της Λεμουρίας φυλής δεν ξεχνούσαν όσα τους δίδαξε ο Θεός στον Παράδεισο. Δεν ξεχνούσαν τον συμπαντικό Νόμο σχετικά με τον απαγορευμένο καρπό. Δεν ξεχνούσαν πως η δημιουργική τους ενέργεια δεν χρησίμευε μόνο για αναπαραγωγή και απόλαυση, αλλά ήταν και η πρώτη ύλη, η πρωταρχική, η σπερματική ουσία για την κατασκευή των ανώτερων υπαρξιακών σωμάτων του ΕΙΝΑΙ, των οχημάτων δηλαδή που θα τους οδηγούσαν στην απελευθέρωση από τα υλικά δεσμά. Κάτι που προφανώς γινόταν σε μεγάλη έκταση στην Λεμουρία.
Αυτό όμως δεν εξυπηρετούσε τη φύση, τη Γαία και να γιατί.
Πάνω στη γη υπάρχουν εκατομμύρια ζωντανών ειδών. Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι πως και η γη η ίδια είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένας ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται την τροφή του για να συνεχίζει να ζει. Οι αρχαίοι δεν το ξεχνούσαν αυτό και ονόμαζαν τη γη Γαία ή Μεγάλη Μητέρα, μάλιστα την τιμούσαν ανάλογα με σπονδές και τελετουργίες, θεωρώντας την σωστά ως την βάση της οργανικής ζωής στον κόσμο μας. Η Γαία μας τρέφει, αλλά παράλληλα τρέφεται από μας. Είναι ο μεγάλος, αδιάσπαστος κύκλος της ζωής που διαφεντεύει αυτή την αλληλεξάρτηση. Η τροφή της Γαίας προέρχεται από τον μετασχηματισμό των συμπαντικών ή κοσμικών ενεργειών που πραγματοποιούν τα σώματά μας. Κάθε ζωντανός οργανισμός πάνω στη γη δέχεται κοσμικές ενέργειες, τις μετασχηματίζει και τις μεταβιβάζει στον φλοιό της γης. Από τις μετασχηματισμένες ενέργειες τρέφεται η γη. Στην ουσία όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί πάνω στη γη είναι μετασχηματιστές ενέργειας. Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι, όλα παίζουν αυτόν τον ρόλο. Όμως όλοι οι υπόλοιποι ζωντανοί οργανισμοί πλην του ανθρώπου δέχονται και μετασχηματίζουν ένα μέρος μόνο των συμπαντικών ενεργειών και όχι ολόκληρο το φάσμα τους. Το μόνο ον πάνω στη γη που δέχεται και μετασχηματίζει ολόκληρο το φάσμα των κοσμικών ενεργειών είναι ο άνθρωπος ή μάλλον το ‘διανοητικό θηλαστικό’. Για τον λόγο αυτόν ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά πολύτιμος για την Γαία. Τον τρέφει για να τρέφεται από αυτόν.
Οι συμπαντικές ενέργειες τις οποίες ως ζωντανοί οργανισμοί δεχόμαστε, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα υδρογόνα των πέντε κέντρων του ανθρώπου για τα οποία μίλησε πολύ ο Γκουρτζίεφ και κυρίως ο μαθητής του Πήτερ Ουσπένσκι. Η πιο δυνατή και πτητική ενέργεια του ανθρώπου, τα πιο πτητικά υδρογόνα, είναι του σεξουαλικού κέντρου, η σεξουαλική ενέργεια. Την ενέργεια αυτή ακριβώς δεν ξόδευαν ασυλλόγιστα οι Λεμούριοι των πρώτων υποφυλών για ικανοποίηση και απόλαυση μόνο, αλλά την μετασχημάτιζαν για τη δημιουργία των ανώτερων υπαρξιακών σωμάτων του ΕΙΝΑΙ τους. Τότε, αυτό που σήμερα θεωρείται ‘Το Μυστικό των Μυστικών’, ήταν ευρέως γνωστό, κανείς δεν το βεβήλωνε και πρακτικά χρησιμοποιούταν ευρύτατα. Ήταν η χρυσή εποχή της Λεμουριακής φυλής.
Έτσι όμως η Γαία δεν μπορούσε να τραφεί. Δεν δεχόταν ενέργειες από το ξόδεμα της ενέργειας των ανθρώπων γιατί τις κρατούσαν και τις χρησιμοποιούσαν για την πνευματική τους ανάπτυξη. Και μην ξεχνάμε πως η γη στο τρισδιάστατο μέρος της βρισκόταν ακόμα στα αρχικά στάδια διαμόρφωσής της. Αποτέλεσμα ήταν ο φλοιός της γης να μην μπορεί να σταθεροποιηθεί και έτσι υπήρχε μεγάλη γεωλογική αστάθεια. Ταυτόχρονα οι Λεμούριοι είχαν αντιληφθεί απόλυτα τον ρόλο τους στην φύση, δηλαδή το ότι ήταν απλοί μετασχηματιστές ενέργειας, απλά μηχανάκια και τίποτα άλλο. Αυτό δεν μπορούσαν να το δεχτούν αβασάνιστα. Δεν είχαν καμιά διάθεση να παίζουν τον ρόλο της τροφού της γης, αφού ήταν συνειδητοί πολίτες του κόσμου κι όχι κοιμισμένοι όπως εμείς. Δεν σκόπευαν να ξοδεύουν τις ενέργειές τους για να τρέφεται η γη σε βάρος τους.
Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί ήταν έκρυθμη. Οι Λεμούριοι προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν ομαδικά, παρά να συνεχίσουν να είναι απλά κοσμικά μηχανάκια.
Οι Ουράνιες Ιεραρχίες που αποστολή είχαν να επιβλέπουν και να βοηθούν την ανθρωπότητα αλλά και τη γη, αντιμετώπισαν ένα μεγάλο και πολύ δύσκολο πρόβλημα. Κινδύνευε με κατάρρευση η ζωή στον πλανήτη. Η επιβίωση της γης αλλά και της ανθρωπότητας κρεμόταν από μια κλωστή. Τότε πάρθηκε μια κοσμική απόφαση από αυτές τις αγγελικές οντότητες, μια απόφαση που επηρεάζει ακόμα και σήμερα τη ζωή και την πνευματική ανάπτυξη όλων μας.
Αποφασίστηκε να δοθεί στον άνθρωπο, να του προστεθεί θα λέγαμε καλύτερα, ένα όργανο που θα βοηθούσε στη διοχέτευση των ενεργειών του στον φλοιό της γης. Για το σκοπό αυτόν ήρθε τότε στην γη μια επιτροπή Ουράνιων Ιεραρχιών η οποία μελέτησε προσεκτικά το ζήτημα και στη συνέχεια προχώρησε σε αυτό που θα λέγαμε σήμερα βιολογική μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Πιθανόν έγινε τότε επέμβαση στο ανθρώπινο DNA. Επέμβαση που είχε σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη στην ‘ανθρώπινη μηχανή’ ενός οργάνου που ονομάστηκε Κουνταρτιγουαδόρ, για το οποίο έχει μιλήσει ιδιαίτερα ο Γκουρτζίεφ. Το όργανο αυτό είχε την μορφή ουράς, μια προέκταση προς τα κάτω της σπονδυλικής στήλης και τελικά μετατράπηκε στο αίτιο της πτώσης του ανθρώπου όταν άρχισε να επηρεάζει φανερά τον ψυχισμό του.
Όταν οι Λεμούριοι άρχισαν να τροφοδοτούν τον φλοιό της γης με τις ενέργειές τους, επηρεάστηκε ο τρόπος που έβλεπαν τη ζωή και τον δικό τους ρόλο στο σύμπαν. Ταυτίστηκαν με τη φύση. ‘Κοιμήθηκαν’. Γοητεύτηκαν από τη ζωή και την καθημερινότητά της και τη θεοποίησαν. Ξέχασαν την πραγματική αποστολή, τον πραγματικό προορισμό της ουσίας τους, της ψυχής τους και άρα τον σκοπό της ύπαρξής τους. Αποτέλεσμα ήταν να ισχυροποιηθούν και να μεγαλώσουν τα ελαττώματά τους τόσο, που εξελίχτηκαν σε πραγματικά ψυχικά επιπρόσθετα, σε απαίσιες οντότητες, ξένες προς την πραγματική ανθρώπινη φύση, οι οποίες διαστρέβλωσαν και απορύθμισαν τον ψυχισμό τους. Επακόλουθο ήταν η κακή χρήση της δημιουργικής τους ενέργειας. Αφού πλέον θεωρούσαν τη ζωή αυτοσκοπό και απέκτησαν την πεποίθηση πως ζούσαν για να ζουν, χωρίς άλλον βαθύτερο λόγο ύπαρξης, θεώρησαν και τη χρήση της σεξουαλικότητας αυτοσκοπό, με συνέπεια να την περιορίσουν στην απόλαυση και στην ικανοποίηση των ζωικών ενστίκτων μονάχα και απλώς σαν παράπλευρο αποτέλεσμα στη δημιουργία παιδιών.
Αυτό ήταν η ‘πτώση των πρωτοπλάστων’. Ήταν η αιτία της εκδίωξής του ανθρώπου από τον Κήπο της Εδέμ (τέταρτη διάσταση) και η πτώση του στον κόσμο των τριών διαστάσεων, στον υλικό κόσμο, το Μαλκούτ, που τόσο καλά γνωρίζουμε.
Λέγεται πως η απόφαση που πάρθηκε, όσο κι αν τότε θεωρήθηκε αναγκαία, ήταν ένα μεγάλο και ασυγχώρητο σφάλμα των Ουράνιων Ιεραρχιών, ένα σφάλμα εξαιτίας του οποίου φορτώθηκαν με ένα τρομερό “Κάρμα” τα άφατα Όντα, που αποφάσισαν και πραγματοποίησαν την μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Και οι Θεοί ακόμα κάνουν λάθη και μην μας σοκάρει αυτό. Λάθη δεν κάνει μόνο όποιος ανήκει στο Απόλυτο, στην κατοικία του Θεού. Μόνον όποιος είναι ενωμένος με τον Πατέρα. Όποιος ανακατεύεται με κατώτερους κόσμους, κατώτερες διαστάσεις κινδυνεύει να λαθέψει κι αυτό συνέβη τότε.
Τη μακρινή εκείνη εποχή λοιπόν η ανθρωπότητα είχε διαφορετική μορφολογία από τη σημερινή. Οι κάτοικοι της γης είχαν ορατή ουρά.
Όταν ο φλοιός του πλανήτη σταθεροποιήθηκε, οι Ουράνιες Ιεραρχίες αφαίρεσαν από την ανθρώπινη μορφολογία το όργανο γείωσης, αυτό που τους ταύτισε με τη φύση, μα ήταν πλέον αργά. Οι συνέπειες της λειτουργίας του είχαν ήδη εγκατασταθεί στον ψυχισμό των ανθρώπων και είχαν συγκροτήσει το υποσυνείδητό τους. Ένα υποσυνείδητο που κουβαλάμε από τότε από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, χωρίς να θέλουμε να το αλλάξουμε.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η δουλειά με τους τρεις παράγοντες επανάστασης της συνείδησης. Για να καθαριστεί ο ψυχισμός μας. “Nα καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία μέσα μας” (βλέπε ΑΒΑΤΟΝ τεύχος 12). Μιλάμε για μια εντελώς επαναστατική δουλειά. Πρόκειται για επανάσταση ενάντια στην φύση που δεν την συμφέρει η αυτοπραγμάτωση και η απελευθέρωση του ανθρώπου. Τη φύση την βολεύει να μείνει ο άνθρωπος αιώνια σκλάβος των συνεπειών του Κουνταρτιγουαδόρ για να μπορεί να τρέφεται. Η φύση, η Γαία, μας μαγνητίζει, μας υπνωτίζει, μας αποκοιμίζει με την καθημερινότητα, τις ‘ομορφιές’ της ζωής και του κόσμου για να μην ξυπνήσουμε, να μην επαναστατήσουμε, να μην απελευθερωθούμε. Γι’ αυτό σ’ αυτή την αέναη κοσμική πάλη ύλης και πνεύματος κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να επιλέγουμε ‘Το δρόμο της αρετής ή της κακίας’. Να επαναστατήσουμε και να πάμε κόντρα στην φύση και στα συμφέροντά της ή να μείνουμε σκλάβοι της αδράνειας και της γοητείας που ασκεί η φύση, η ζωή η ίδια πάνω μας. Γι’ αυτό ο δρόμος της απελευθέρωσης ονομάστηκε από τον Ιησού “στενή οδός” και από άλλους δασκάλους “το μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού”. Είναι επιλογή μας κάθε στιγμή ποιον δρόμο θα πατάμε, πού θα οδηγούμε τα βήματά μας. Στον επαναστατικό, δύσκολο και στενό δρόμο της απελευθέρωσης ή στον φαρδύ και άνετο της απραξίας, μην πω της αφασίας.
Όλα όσα έγιναν τότε στην Λεμουρία, έχουν άμεση σχέση με την επανάσταση των Αγγέλων που περιγράφεται στη Βίβλο στο κεφάλαιο της Γένεσης: “…Όταν άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται στη γη, είδαν οι Γιοι του Θεού τις θυγατέρες των ανθρώπων και τις πήραν για γυναίκες. Και είπε ο Κύριος: Δεν θα μείνει το πνεύμα μου μαζί με τον άνθρωπο γιατί είναι σάρκα και οι μέρες του θα είναι ακόμα εκατόν είκοσι χρόνια. Εκείνες τις μέρες ήταν οι Νεφιλίμ πάνω στην γη, οι γεννημένοι από τις θυγατέρες των ανθρώπων και τους Γιους του Θεού”.(Γένεση 6: 1-4) Η λέξη Νεφιλίμ μεταφράζεται ως ‘αυτοί που έπεσαν κάτω’ οι ‘εκπεσόντες’.
Έτσι περιγράφεται ο εκφυλισμός των πλασμάτων της γης την εποχή εκείνη, εκφυλισμός που οφειλόταν στην επίδραση του Κουνταρτιγουαδόρ και που είχε σαν βάση την σεξουαλική παρεκτροπή. Συνδέεται η πτώση των Γιων του Θεού, δηλαδή των ανθρώπων που είχαν φτάσει μακριά στον δρόμο της μύησης και της αυτοπραγμάτωσης, με τις σεξουαλικές τους σχέσεις με τις γυναίκες των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα της σεξουαλικής κατάχρησης ήταν να πέσουν οι Γιοι του Θεού σε κατώτερες βαθμίδες της σκάλας της πνευματικής ανάπτυξης και να μετατραπούν σε Νεφιλίμ, σε εκπεσόντες.
Αυτά έχουν ειπωθεί για την μυθική, προϊστορική ήπειρο Μου και τους Λεμούριους που την κατοίκησαν. Απίστευτα; Ίσως!
Το ερώτημα που μπαίνει μετά από όλα αυτά είναι πώς είναι δυνατό μια φυλή που σημάδεψε τόσο έντονα την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη να μην άφησε καθόλου ίχνη της ύπαρξής της, αν και εδώ υπάρχει απάντηση, έστω αμφισβητούμενη.
Τα μεγαλιθικά αγάλματα των Νησιών του Πάσχα λέγεται πως είναι Λεμουριακής προέλευσης. Υπάρχουν πολλά άλλα παρόμοια μνημεία στη σημερινή Πολυνησία, υπολείμματα ενός παράξενου και άγνωστου πολιτισμού, τα οποία οι αρχαιολόγοι και οι ιστορικοί δεν μπορούν να εντάξουν σε καμιά από τις γνωστές θεωρίες τους. Μεγαλοπρεπείς ναοί, κυκλώπεια τείχη, πέτρινα κανάλια τεραστίων διαστάσεων, πελώριοι μονόλιθοι και τεράστια αγάλματα. Πρόκειται άραγε για τα τελευταία χνάρια της ύπαρξης εκείνης της μυθικής φυλής;
ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Η ιστορία της Ατλαντικής φυλής και των επτά υποφυλών της είναι μια ιστορία που εκτυλίχτηκε εξ ολοκλήρου στον τρισδιάστατο κόσμο μας. Όπως σε κάθε φυλή έτσι και στην Ατλάντεια οι πρώτες υποφυλές της έζησαν τη χρυσή εποχή, μια εποχή χωρίς πολέμους, σύνορα, χρήμα, διαιρέσεις και προβλήματα. Αυτό οφειλόταν στο ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Ατλαντίδας δεν είχαν ανεπτυγμένα σε μεγάλο βαθμό τα ‘Εγώ’, τα ελαττώματα. Ήταν μια εποχή που οι Θεοί κατοίκησαν για μια ακόμα φορά με τους ανθρώπους και τους δίδαξαν τη σοφία. Δάσκαλοι και πραγματοποιημένα Θεϊκά Όντα πήραν ανθρώπινα σώματα και δίδαξαν τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης και τον τρόπο, τη μέθοδο να εκπληρώσουν τα πλάσματα της γης τον σκοπό της ύπαρξής τους.
Αυτά έγιναν στην Ατλαντίδα, την ήπειρο που εκτεινόταν μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Το κεντρικό κομμάτι της ήταν η Ποσειδωνία, που αργότερα έγινε νησί κι εκεί βρισκόταν η πρωτεύουσά της. Οι Ολύμπιοι Θεοί αλλά και οι Ομηρικοί ήρωες όπως περιγράφονται στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια είναι σαφώς Ατλάντειες μορφές που αργότερα οι μυημένοι Έλληνες χρησιμοποίησαν σαν αρχετυπικές φιγούρες της κοσμογονίας τους που κακώς αποκαλούμε μυθολογία, αφού πρόκειται για κανονική κοσμογονία κι όχι απλώς για παραμύθι. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ιστορικά, Ατλάντεια πρόσωπα τα οποία απλώς χρησιμοποιήθηκαν σαν σύμβολα, σαν εκφράσεις αιώνιων αληθειών .
Κάπου μεταξύ τρίτης και τέταρτης υποφυλής όταν είχε τελειώσει η ασημένια εποχή και εδραιώθηκε η χάλκινη, τα ‘Εγώ’ των Ατλάντων μεγάλωσαν και θέριεψαν και τότε άρχισε η πτώση τους. Η πτώση αυτή ήταν πολύ εντονότερη και γρηγορότερη από ότι η πτώση των Λεμουρίων. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου έγιναν δύο μεγάλες καταστροφές που καταβύθισαν τμήματα της Ατλαντικής ηπείρου, η πρώτη περίπου οχτακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα και η δεύτερη διακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν. Με αυτές τις καταστροφές συνδέεται η πρώτη βύθιση της Αιγηίδος.
Τέλος ήρθε και η σιδερένια εποχή για τους Άτλαντες. Τότε αναπτύχθηκε αφάνταστα ο τεχνολογικός πολιτισμός τους, σε επίπεδα πολύ ψηλότερα από αυτά που έχουμε κατακτήσει εμείς σήμερα. Χρησιμοποιούσαν για όλα την πυρηνική ενέργεια και κατείχαν εξαιρετικά προηγμένα όπλα καταστροφής αλλά και θαυμαστές μηχανές, κάτι σαν ρομπότ με νοημοσύνη. Λέγεται πως σε απρόσιτες σπηλιές, υπόγειες άγνωστες σήραγγες, αλλά και θαμμένες στην άμμο της ερήμου Γκόμπι, υπάρχουν σήμερα μηχανές των Ατλάντων, που μάλιστα λειτουργούν ακόμα. Πολλοί τις αναζήτησαν κατά καιρούς με μανία, αν και έχει ειπωθεί πως κάποιες βρίσκονται στην κατοχή μιας μυστικής κοινότητας στα Ιμαλάια ή στο Θιβέτ.
Η φυλή των Ατλάντων είχε φτάσει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα τεχνολογικής προόδου, μάλιστα μερικοί υπαινίσσονται σαφώς πως είχαν επιχειρήσει με επιτυχία διαπλανητικά ταξίδια, τουλάχιστον μέχρι τη Σελήνη. Ακόμα είχαν κατανοήσει την ύπαρξη και σημασία του αιθέρα, δηλαδή του ενεργειακού περιβλήματος που υπάρχει γύρω από κάθε ζωντανό οργανισμό περιλαμβανομένης της γης και των άλλων πλανητών, κάτι που κατανοούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες, απορρίπτουν όμως μετά βδελυγμίας οι σύγχρονοι επιστήμονες. Αυτό τους είχε βοηθήσει πολύ στον τομέα εφαρμογής των διαστημικών εφευρέσεών τους, αφού είχαν καταφέρει να υπολογίσουν ακριβώς το πλάτος της ζώνης του αιθερικού καλύμματος κάθε πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος.
Πολλοί λένε πως στη σημερινή εποχή, οι αποστολές του διαστημικού προγράμματος ‘Απόλλων’, είχαν σαν πραγματικό σκοπό την εύρεση και μελέτη υπολειμμάτων παλιών διαστημοπλοίων των Ατλάντων στη σελήνη, μέσω της οποίας πραγματοποιήθηκε η τεράστια και ανεξήγητη για πολλούς τεχνολογική έκρηξη και πρόοδος των τελευταίων σαράντα ετών στις ΗΠΑ.
Η ολοκληρωτική καταστροφή της Ατλαντίδας, που έγινε όταν βυθίστηκε στα κύματα του Ατλαντικού ωκεανού η Ποσειδωνία, συνέβη χρονικά όταν οι Άτλαντες εξαπέλυσαν μια τελική στρατιωτική επίθεση, για να καταλάβουν τις χώρες της Ανατολής που δεν έλεγχαν, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Αιγύπτου που τότε λεγόταν Νειλέα Χώρα. Για να πετύχουν στην εκστρατεία τους συνήψαν συμμαχία με τις φιλικές τους χώρες, την οποία ονόμασαν Ατλαντική Συμμαχία. (Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό; Το ΝΑΤΟ για παράδειγμα, την Βορειοατλαντική Συμμαχία και τη σημερινή διαμάχη Δύσης-Ανατολής;). Στόχος τους ήταν οι χώρες της Ανατολής που δεν ήθελαν να αποδεχτούν την παγκόσμια κυριαρχία τους, λόγω του ότι θεωρούσαν τις κοσμοθεωρίες και πρακτικές τους ‘μαύρη μαγεία’.
Τελικά εκστράτευσαν εναντίον της ανατολής, αλλά ο πόλεμος εκείνος δεν τέλειωσε ποτέ. Τον πρόλαβε η καταστροφή της Ατλαντίδας, μια καταστροφή που ίσως προκλήθηκε -ή επιταχύνθηκε- εξαιτίας της σκοτεινής δράσης των κατοίκων της. Όσοι Άτλαντες από τον άλλοτε ανίκητο στρατό τους επέζησαν από την καταστροφή, έμειναν στις χώρες όπου βρέθηκαν και αναμίχθηκαν με τους ντόπιους πληθυσμούς δίνοντας ζωή στη σημερινή πέμπτη Αρία φυλή.
Υπήρχαν όμως και αφυπνισμένοι, μυημένοι Άτλαντες. Αυτοί γνώριζαν τι έμελλε να συμβεί και λίγο πριν από την καταστροφή έφυγαν από την καταδικασμένη ήπειρο για άλλα σημεία του πλανήτη όπου η καταστροφή δεν θα ήταν πλήρης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Αιγύπτου (όπου έχτισαν τις πυραμίδες), αν και το κύριο σώμα των διασωθέντων κατέληξε στο σημερινό Θιβέτ. Μερικοί από τους οδηγούς των μυημένων αυτών, ήταν Δάσκαλοι της Λεμουρίας, που κατείχαν ακόμα και τότε τα λαμπρά, αθάνατα, γιγάντια Λεμουριακά τους σώματα.
Τα κοσμοϊστορικά αυτά γεγονότα διαδραματίστηκαν περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια πριν, σύμφωνα με όσα περιγράφει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο.
Όλες οι κυρίως ερυθρόδερμες φυλές, περιλαμβανομένων των Ίνκας, των Αζτέκων, των φυλών των Άνδεων, αλλά και των βορειοαμερικανικών φυλών που εμείς ξέρουμε ως Ινδιάνους, ήταν τα υπολείμματα των Ατλάντων που ζούσαν στις παρυφές της Ατλαντίδας και με την καταστροφή αποκόπηκαν από τις άλλες περιοχές της γης. Το ίδιο πιθανόν συμβαίνει με τους αυστραλούς αμπορίτζιναλς. Είναι βέβαια εκπληκτικές οι ιστορίες για έναν κατακλυσμό που έγινε πολύ παλιά και τις οποίες έχουν ενσωματωμένες στις κοσμογονίες τους όλες οι σημερινές φυλές σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Η σημερινή Αρία φυλή της οποίας όλοι είμαστε παιδιά, μετρά δώδεκα χιλιάδες χρόνια ιστορία και λέγεται πως θα τελειώσει επίσης με μια μεγάλη καταστροφή. Τούτη τη φορά δεν θα είναι το νερό που θα μας αφανίσει αλλά η φωτιά και οι σεισμοί.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως η καταστροφή αυτή είναι προ των πυλών. Συνδυάζουν μάλιστα αυτή τους την πεποίθηση με το οριακό σημείο της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη.
Απλή καταστροφολογία ή μεγάλη αλήθεια; Η γενιά μας ίσως μάθει την απάντηση…
ΘΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
