Τι είναι η ανθρώπινη Αύρα; (Τσακρα - Chakra)

Η λέξη Αύρα σημαίνει ατμόσφαιρα του πολύχρωμου φωτός, αποκαλούμενη "aureola". Η ανθρώπινη αύρα είναι ένα πολυστρωματικό πεδίο ενέργειας που παράγεται πρώτιστα από τα πνευματικά κέντρα ενέργειας Τσάκρα (chakra), που υπάρχουν μέσα σε όλο το σώμα / πνεύμα. Η αντιληπτή επίδραση φωτοστεφάνου γύρω από το ύψος πίεσης καλείται "nimbus". Η αύρα απεικονίζει τις διαθέσεις, την προσωπικότητα, τα γνωρίσματα, τις συγκινήσεις, τη γενική ευημερία, τις πνευματικές δυνατότητες και την εξέλιξη.. γίνεται επάνω της απεικόνισης διάφορων στρωμάτων ή σωμάτων και σχετικά με τα διαφορετικά Τσάκρα (chakra) και τις πτυχές της πνευματικής και υλικής ζωής και φύσης μας.

Η αύρα μπορεί να "λαμπρύνει" ορατά και να αλλάξει όταν παραδείγματος χάριν εξετάζουμε ή τραβάμε με κάποιο τρόπο τα στοιχεία συμπεριφοράς του πνεύματός μας όπως στην πνευματική θεραπεία ή την περισυλλογή ή σε άλλες δραστηριότητες, καθώς επίσης και στα κανονικά καθημερινά γεγονότα της ζωής μας.


Αύρα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εκδηλωμένος ταυτόχρονα και στα τέσσερα πεδία συνείδησης (ή στοιχεία σύμφωνα με την αστρολογική ορολογία). Τα πεδία αυτά της συνείδησης είναι διαφορετικής ποιότητας ύλη. Και ανάλογα με το βαθμό εξέλιξής και τις δυνάμεις, λειτουργούμε στο καθένα από αυτά. Έτσι είναι σωστότερο να θεωρούμε την Αύρα και όχι σαν ένα δαχτυλίδι ή σύννεφο γύρω μας.


Το φυσικό μας σώμα διακρίνεται στο κέντρο όλων των σωμάτων μας σαν μια υλική αποκρυστάλλωση. Τα υπόλοιπα σώματα το διαπερνούν και εκτείνονται και πέρα από το περίγραμμά του. Το φυσικό σώμα είναι τομικρότερο και το χονδροειδέστερο απ' όλα.


Στο φυσικό μας σώμα συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο τα μόρια των χημικών ενώσεων που το αποτελούν αλλά και οι ενέργειες -ηλεκτρομαγνητικές κυρίως- που συγκρατούν αυτά τα μόρια στις θέσεις τους και κάνουν το σύνολο λειτουργικό. Αυτές τις ενέργειες "φωτογραφίζει" η Μηχανή Κίρλιαν. Είναι κάποιου είδους αιθέρες που περιβάλλουν το υλικό μας σώμα αλλά ταυτόχρονα είναι και μέρος αυτού. Πρόκειται για ύλη με όλη τη σημασία της λέξης και είναι κι αυτή μια αποκρυστάλλωση της Αύρας και όχι αυτή η ίδια η Αύρα.


Ακολουθεί το λεγόμενο αστρικό σώμα, μια μορφή ύλης που αποτελείται από τα πάθη, τις κατώτερες απολαύσεις και συγκινήσεις. Διαφέρει στην λεπτότητα και το χρώμα ανάλογα με την αγνότητα του ανθρώπου. Είναι υλικό στους ανεξέλικτους ανθρώπους, λεπτότερο στους πιο προχωρημένους και λεπτότατο σε εκείνους που έχουν προχωρήσει πολύ στην εξέλιξη.


Στη συνέχεια συναντάμε το νοητικό σώμα που είναι ελάχιστα ανεπτυγμένο για την πλειονότητα των ανθρώπων αλλά αρκετά όμορφο σε πολλούς, με μεγάλες ποικιλίες στο χρώμα, ανάλογα με τον νοητικό και ηθικό τύπο.Μετά ακολουθεί ένα ανώτερο νοητικό σώμα που στους περισσότερους ανθρώπους είναι ελάχιστα ανεπτυγμένο, οι αποχρώσεις του είναι σχεδόν αδιόρατες και η δραστηριότητά του σχεδόν ανεπαίσθητη. Σε μια προχωρημένη ψυχή όμως αυτό είναι που θα παίζει τον κυριότερο ρόλο. Είναι ακτινοβόλο και τα χρώματά του λαμπρά και εκλεπτυσμένα, με αποχρώσεις αγνές και πανέμορφες αλλά και πολύ διαφορετικές από αυτές των υλικών πεδίων.


Χτίζοντας γύρω μας ένα τείχος από αυρική ουσία, μπορούμε να προστατευθούμε από τις εισβολές των συναισθημάτων και των σκέψεων που προέρχονται από το περιβάλλον μας. Η Αύρα ανταποκρίνεται ταχύτατα σε κάθε ώθηση της σκέψης. Η εξασθένηση της ζωτικότητας που αισθανόμαστε μερικές φορές, ιδιαίτερα όταν συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που απομυζούν ασυνείδητα εκείνους που βρίσκονται γύρω τους, αποτρέπεται αν σχηματίσουμε ένα τέτοιο κέλυφος.Η δύναμη της ανθρώπινης σκέψης πάνω στη λεπτή ύλη είναι τεράστια και αν σκεφθούμε πως βρισκόμαστε μέσα σε ένα κέλυφος είναι σαν να το έχουμε χτίσει γύρω μας.


Υπάρχουν στάδια στην ανθρώπινη εξέλιξη και το σώμα του κάθε ανθρώπου είναι ανάλογο με το επίπεδο προόδου του. Ο καθένας ζει και λειτουργεί σ' αυτά τα επίπεδα μόλις αναπτύξει τους αντίστοιχους φορείς συνείδησης. Η Αύρα μας δείχνει αυτό ακριβώς που είμαστε. Καθώς προοδεύουμε στην ζωή, προσθέτουμε πάνω της ποικίλα χαρακτηριστικά. Όταν η ευγένεια και τα ιδανικά κατευθύνουν τη ζωή μας, η Αύρα μας εξαγνίζεται και υφαίνεται ξανά σε μια ανώτερη ποιότητα.


Τα επτά σώματα αύρας που παράγονται από το Chakra


Θεωρείται ότι υπάρχουν επτά βασικά σώματα που απεικονίζονται στα στρώματα μέσω της αύρας. Κάθε ένα από αυτά τα σώματα συνδέεται πιθανά και αντιστοιχεί σε ένα από τα επτά βασικά κέντρα ενέργειας chakra, τα οποία παράγουν τα ωτιαία στρώματα. Αυτά τα επτά βασικά σώματα αύρας είναι γνωστά ως:


Αιθέρια αύρα,
Συναισθηματική αύρα,
Διανοητική αύρα,
Αστρική αύρα,
Αύρα Αιθέριων προτύπων,
Ουράνια αύρα
Αύρα Καθερικών προτύπων


Chakra Βάσης: κόκκινο Αιθέριο στρώμα της αύρας.


Ιερό Chakra: πορτοκάλι συναισθηματικό στρώμα της αύρας.


Chakra ηλιακού πλέγματος: κίτρινο διανοητικό στρώμα της αύρας.


Chakra καρδιάς: πράσινο αστρικό στρώμα της αύρας.


Chakra Μετώπου: ανοικτό μπλε/λουλάκι στρώμα Αιθέριων προτύπων της αύρας.


Chakra Μετώπου: λουλάκι/πορφύρο ουράνιο στρώμα "τρίτων ματιών" της αύρας.


Chakra Κορώνας: βιολετί στρώμα της αύρας.


Αιθερική αύρα


Η αιθερική αύρα επεκτείνει περίπου δύο ίντσες έξω από το φυσικό σώμα και είναι συνήθως μια σκιά του μπλε χρώματος. Η μπλε σκιά αφορά τους φυσικούς όρους και την υγεία του φυσικού σώματος. Οι αθλητές πχ έχουν ισχυρή αιθερική αύρα βαθύτερου μπλε χρώματος. Στην αιθερική αύρα είναι όλες οι αισθήσεις..


Συναισθηματική αύρα


Η συναισθηματική αύρα επεκτείνει περίπου δύο έως τέσσερις ίντσες από το φυσικό σώμα. Αυτή η αύρα συνδέεται με τα συναισθήματα. Τα θετικά συναισθήματα δημιουργούν γενικά τα φωτεινά χρώματα, όπου ως αρνητικά συναισθήματα δημιουργούν αντιθέτως τα σκοτεινά χρώματα.


Διανοητική αύρα


Η διανοητική αύρα επεκτείνει περίπου τέσσερις έως οκτώ ίντσες από το φυσικό σώμα και είναι συνήθως μια φωτεινή σκιά κίτρινου χρώματος. Μέσα σε αυτό η αύρα είναι οι σκέψεις και οι διανοητικές διαδικασίες μας. Όσο πιό ενεργή η σκέψη μας, τόσο φωτεινότερη η διανοητική αύρα μας.


Αστρική αύρα


Η αστρική αύρα επεκτείνει περίπου οκτώ έως δώδεκα ίντσες από το φυσικό σώμα. Η αστρική αύρα είναι η γέφυρα μεταξύ του φυσικού κόσμου και της πνευματικής σφαίρας.


Αύρα Αιθέριων προτύπων


Η αύρα Αιθέριων προτύπων επεκτείνει περίπου δώδεκα με εικοσιτέσσερις ίντσες από το φυσικό σώμα και εμφανίζεται ως μπλε μορφή τυπωμένων υλών . Η Αιθέρια αύρα προτύπων κρατά την Αιθέρια αύρα στη θέση της. Είναι το πρότυπο για τη Αιθερική διάσταση.


Η ουράνια αύρα


Η ουράνια αύρα επεκτείνει περίπου εικοσιτέσσερις ίντσες από το φυσικό σώμα και εμφανίζεται ως φωτεινότερο φώς / χρώμα. Αυτό είναι το επίπεδο συναισθημάτων μέσα στον κόσμο του πνεύματός μας. Εδώ επικοινωνούμε με όλα τα οντα του πνευματικού κόσμου.


Αύρα Καθερικών προτύπων


Η Καθερική αύρα προτύπων επεκτείνει περίπου τριάντα έξι έως σαράντα οκτώ ίντσες από το φυσικό σώμα και εμφανίζεται ως εξαιρετικά φωτεινό χρυσό φως που κυμαίνεται γρήγορα. Αυτή η αύρα περιβάλλει και προστατεύει τα πάντα μέσα στα όριά της.


Αίσθημα της αύρας


Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν δει ή δεν έχουν αισθανθεί την αύρα είναι αρκετά έκπληκτοι πόσο εύκολα μπορεί να γίνει αισθητό όταν προσπαθείται.


Αρχικά για να αισθανθείτε την αύρα, παίρνετε έναν εθελοντή και τον καθίζετε σε μια καρέκλα όπου μπορείτε να σταθείτε πίσω του. Κρατήστε τα χέρια σας περίπου 50cm απο το σώμα του.. χαλαρώστε, και στη συνέχεια περιφέρετε τα χέρια σας ομοιόμορφα στο σώμα του.. θα καταλάβετε την Αύρα ως ένα θερμό κύμα αέρος / πίεσης.. με τον ίδιο περίπου τρόπο γίνετε και η θεραπεία απο διάφορες ασθένειες.. απο τους ψυχοβιοθεραπευτές..


Θέα της αύρας


Το δώρο να είσαι σε θέση να βλέπεις την αύρα με το γυμνό μάτι, είναι δώρο ψυχικών δυνατοτήτων! Υπάρχουν άτομα τα οποία μπορούν να δούν την Αύρα.. και να καταλάβουν τα πάντα σχεδόν για τον χαρακτήρα σας και την υγεία σας..


http://ar8ra2.blogspot.com

Φοβίες και Oμοιοπαθητική !!

Οι φοβίες αποτελούν συχνό πρόβλημα υγείας, του οποίου η βαρύτητα ποικίλλει από ήπια έως πολύ βαριά και προκαλεί σημαντική επιβάρυνση στη ζωή του πάσχοντος. Στην ομοιοπαθητική ιατρική, οι φοβίες είναι το πιο συχνό ψυχικής φύσεως πρόβλημα -αν εξαιρέσουμε ίσως το άγχος - για το οποίο οι ασθενείς μας ζητούν βοήθεια. Επειδή το πρόβλημα των φοβιών είναι και αρκετά περίπλοκο, αλλά και αρκετά άγνωστο ως προς την φύση και τις παραμέτρους του, επιχειρούμε με την παρουσίαση αυτή μία πρώτη σκιαγράφηση προς όφελος της ενημέρωσης σας.

Το συναίσθημα του φόβου είναι γνωστό σ' όλους τους ανθρώπους και είναι περισσότερο έντονο στην παιδική ηλικία, όπου η ένταση όλων γενικά των συναισθημάτων είναι μεγαλύτερη και η βίωση τους πιο ξεκάθαρη.


Ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως είναι ίσως το συναίσθημα που περισσότερο απ' όλα είναι χρήσιμο στην επιβίωση του ανθρώπου. Είναι το πρώτο συναίσθημα που γεννιέται στην ψυχή μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με οποιονδήποτε κίνδυνο, και μας κινητοποιεί έντονα, ώστε να μην αδιαφορήσουμε αλλά να ενεργήσουμε τις απαραίτητες πράξεις ώστε να βγούμε από την επικίνδυνη κατάσταση.


Αλλά και οι σωματικές εκδηλώσεις του φόβου, δηλαδή οι μεταβολές στην λειτουργία του σώματος που προκαλεί ο φόβος, έχουν σημαντική αξία. Ταχυκαρδία, αύξηση της αρτηριακής πιέσεως, αύξηση του ρυθμού της αναπνοής κλπ, είναι αλλαγές της σωματικής λειτουργίας απαραίτητες στον άνθρωπο για να παλαίψει είτε να τραπεί σε φυγή. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε ότι θα επιβίωναν οι πρόγονοι μας στην επαφή τους με άγρια θηρία ή αντίπαλες φυλές, αν δεν είχαν την ικανότητα να φοβούνται.


Ο φόβος όμως, από απαραίτητη και ιδιαίτερα χρήσιμη ψυχική λειτουργία γίνεται εμπόδιο στη ζωή μας, όταν είναι δυσανάλογα έντονος προς τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε, οπότε αντί να μας κινητοποιεί για δράση, κυριολεκτικά μας παραλύει, ή ακόμη χειρότερα αν είναι εντελώς αδικαιολόγητος, όταν δηλαδή εμφανίζεται εκεί που δεν υπάρχει κανείς ουσιαστικά κίνδυνος.


Στις περιπτώσεις αυτές δεν μιλάμε πλέον για φόβο αλλά για φοβία. Φοβία δηλαδή, είναι οποιοσδήποτε παράλογος και επίμονος φόβος για κάποιο αντικείμενο ή κατάσταση και έχει σαν αποτέ λεσμα να αποφεύγει το άτομο αυτό που φοβάται. Στην μεγάλη πλειοψηφία των φοβικών καταστάσε ων, το άτομο αναγνωρίζει πως ο φόβος του είναι υπερβολικός ή μη ρεαλιστικός, αυτό όμως δεν το βοηθά καθόλου και συνεχίζει με κάθε τρόπο να αποφεύγει το φοβικό αντικείμενο ή κατάσταση. Στις πιο πολλές περιπτώσεις αυτή η συμπεριφορά αποφυγής δεν παραβλάπτει σε σημαντικό βαθμό την δρα στηριότητα του ανθρώπου (όπως π.χ. όταν κανείς φοβάται τις αράχνες ή τα ύψη), σε άλλες όμως περιπτώσεις παραβλάπτει, οπότε υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του ανθρώπου. Ας σημειωθεί εδώ πως η αλλοπαθητική ψυχιατρική, θεωρεί διαταραχή μόνο την δεύτερη περίπτωση, ενώ η ομοιοπαθητική θεωρεί διαταραχή και την πρώτη περίπτωση και την θεραπεύει.


Οι φοβίες γενικά διακρίνονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες


1.Αγοραφοβία
2.Κοινωνική φοβία
3.Απλή φοβία


Η αγοραφοβία συνήθως συνυπάρχει με διαταραχή πανικού -αναπτύσσεται δηλαδή αφού έχει προηγηθεί η εμπειρία ενός ή περισσοτέρων κρίσεων πανικού. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε πως αγοραφοβία είναι φόβος του ατόμου να είναι σε μέρη ή καταστάσεις απ' όπου η φυγή είναι δύσκολη (ή να προκαλεί αμηχανία) ή στις οποίες μπορεί να μην υπάρχει δυνατότητα βοήθειας σε περίπτωση προσβολής πανικού.


Σαν αποτέλεσμα της αγοραφοβίας, οι πάσχοντες περιορίζουν τις μετακινήσεις τους και τα ταξίδια τους, είτε χρειάζονται συνοδό. Κοινές αγοραφοβικές καταστάσεις είναι το να είναι το άτομο έξω απ' το σπίτι μόνο του, να βρίσκεται μέσα σε πλήθος, να ταξιδεύει με λεωφορείο ή τραίνο κλπ.


Η κοινωνική φοβία ουσιαστικά είναι φόβος ταπείνωσης ή αμηχανίας σε κοινωνικές καταστάσεις, όπου δηλαδή το άτομο εκτίθεται σε πιθανό έλεγχο των άλλων. Παραδείγματα είναι ο φόβος να μιλήσει κανείς δημόσια, να φάει δημόσια, να ουρήσει σε δημόσιες τουαλέττες, να χάνει τα λόγια του ή να λέει ανοησίες σε κοινωνικές συναντήσεις κλπ.


Απλή φοβία είναι η μεγάλη κατηγορία όπου υπάρχει φόβος συγκεκριμένων αντικειμένων ή καταστάσεων. Οι πιο συνηθισμένες απλές φοβίες περιλαμβάνουν ζώα (σκύλους, φίδια, έντομα, ποντίκια κλπ). κλειστούς χώρους, ύψος, αεροπλάνο, αίμα κλπ.


Στις τρεις αυτές κατηγορίες φοβιών, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε την περίπτωση όπου υπάρχει έντονος φόβος κάποιας αρρώστιας (νοσοφοβία) ή θανάτου, που μπορεί να παίρνει έντονες διαστάσεις και να προκαλεί στο άτομο έντονο "άγχος υγείας". Αυτή η κατηγορία συγγενεύει με την "υποχονδρίαση".


Σ' όλες τις φοβίες η ένταση της διαταραχής μπορεί να είναι ήπια έως πολύ σοβαρή. Συνήθως ζητούν θεραπεία ασθενείς που πάσχουν από αγοραφοβία ή νοσοφοβία, ενώ ασθενείς που πάσχουν από κοινωνική φοβία συνήθως ντρέπονται γι' αυτό και δεν το θεωρούν καν διαταραχή αλλά "ελάττωμα του χαρακτήρα τους" και έτσι δεν ζητούν βοήθεια, ενώ ασθενείς που πάσχουν από απλές φοβίες δεν ζητούν βοήθεια επειδή συνήθως μπορούν και αποφεύγουν το φοβικό αντικείμενο.


Η αγοραφοβία και οι απλές φοβίες είναι περισσότερο συνηθισμένες σε γυναίκες, ενώ αντίθετα η κοινωνική φοβία είναι πιο συχνή σε άνδρες.


Η αιτιολογία των φοβιών γενικά είναι ένα μεγάλο θέμα, για το οποίο βεβαίως δεν υπάρχουν ακόμη οριστικές απαντήσεις. Φαίνεται πως διάφοροι παράγοντες μπορεί να παίζουν ρόλο ή να συνδυάζονται όπως προδιαθεσικοί βιολογικοί παράγοντες, διαταραχή άγχους αποχωρισμού στην παιδική ηλικία, εμπειρίες ή καταστάσεις της παιδικής ηλικίας που θα πρέπει να διερευνώνται κατά περίπτωση κτλ.


Η αλλοπαθητική ψυχιατρική προσπαθεί να θεραπεύσει τις φοβίες, συνήθως με ψυχοθεραπεία συμπεριφοράς ή με αντικαταθλιπτικά φάρμακα ή με συνδυασμό αυτών των δύο. Ακόμη, όλες οι ψυχοθεραπείες οποιασδήποτε κατεύθυνσης, φαίνεται να μπορούν να προσφέρουν ανακούφιση, όμως η πραγματική θεραπεία των Μιαεπίσκεψη φοβιών, η απαλλαγή δηλαδή του ασθενούς πλήρως από τις διαταραχές αυτές φαίνεται πως είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση για την αλλοπαθητική.


Θα πρέπει να επαναλάβουμε, και στην περίπτωση αυτή, πως κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο, αφού η προσέγγιση των διαταραχών αυτών από την αλλοπαθητική, είναι μερική και όχι ολιστική. Προσπαθεί δηλαδή η αλλοπαθητική να αντιμετωπίσει την συγκεκριμένη νόσο (ή ακόμη χειρότερα τα συμπτώματα της, όπως στην περίπτωση που η θεραπεία συνίσταται μόνο σε χορήγηση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών φαρμάκων) αδυνατώντας να δει την διαταραχή μέσα στο πλαίσιο της ολιστικής θεώρησης, της θεώρησης δηλαδή του οργανισμού συνολικά σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του.


Από την πλευρά της ομοιοπαθητικής ιατρικής, οι φοβίες διερευνώνται σ' όλες τις πτυχές τους και πάντα μέσα στο ολιστικό πλαίσιο θεώρησης. Είναι απαραίτητο για μας να διευκρινίσουμε πλήρως τη φύση της διαταραχής και τα συμπτώματα της, καθώς και την ιστορία της. Ενώ δηλαδή η αλλοπαθητική αρκείται στην διάγνωση π.χ. της αγοραφοβίας και δίνει την στερεότυπη φαρμακευτική αγωγή της, η ομοιοπαθητική ενδιαφέρεται για όλες τις λεπτομέρειες της διαταραχής, αφού αυτές έχουν ιδιαίτερη χρησιμότητα για την εκλογή του ομοίου φαρμάκου, αυτού που μπορεί να αποκαταστήσει γρήγορα, ήπια και πλήρως την υγεία.


Δεν είναι καθόλου υπερβολή, αν δηλώσουμε πως τα θεραπευτικά αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής στις φοβίες είναι εξαιρετικά. Δεν είναι μόνο το εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό θεραπείας που είναι εντυπωσιακό, αλλά και η ταχύτητα και η μονιμότητα της θεραπείας. Οποιοσδήποτε ψυχίατρος ασχολείται με την ομοιοπαθητική, σίγουρα έχει πολλές φορές, στην επαγγελματική του πρακτική, εκπλαγεί από τις εντυπωσιακές θεραπείες που συνάντησε.


Αυτό το τονίζουμε ιδιαίτερα, γιατί οι φοβίες και ιδιαίτερα η αγοραφοβία - που είναι η διαταραχή για την οποία περισσότερο συχνά απευθύνονται οι ασθενείς στην ομοιοπαθητική για βοήθεια - είναι γνωστό από την ψυχιατρική πως απαιτεί μακροχρόνια θεραπεία. Είναι λογικό λοιπόν να νιώσει κανείς ευχάριστη έκλπληξη, όταν βλέπει μια αγοραφοβία να εξαφανίζεται πλήρως με μια ολιγόμηνη ομοιοπαθητική θεραπεία. Εξίσου εντυπωσιακό -αν και ιδιαίτερα συνηθισμένο φαινόμενο στην ομοιπαθητική πρακτική -είναι να πρατηρηρεί ο γιατρός, να εξαφανίζονται φοβίες, ενώ ο ασθενής δεν ζήτησε βοήθεια γι' αυτές αλλά για κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας. Για παράδειγμα, με την ομοιοπαθητική θεραπεία, ας πούμε για ένα έλκος στομάχου, εξαφανίζεται και μια φοβία για το ύψος, την οποία ο ασθενής θεωρούσε δεδομένο στοιχείο του οργανισμού του και ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα απαλλασσόταν απ' αυτήν.


Οι παρατηρήσεις αυτές, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνουν την ευεργετική επίδραση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου σε όλες τις πτυχές και λειτουργίες του οργανισμού, αφού ισχυροποιώντας το σύνολο του αμυντικού μηχανισμού του οργανισμού, του επιτρέπει να εξουδετερώσει οποιαδήποτε διαταραχή υπάρχει σ' αυτόν και στα τρία επίπεδα (πνευματικό - ψυχικό - σωματικό) ύπαρξης του.


Θα θέλαμε όμως να τονίσουμε και κάτι επιπλέον, που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και δίνει στην ομοιοπαθητική θεραπεία μια ιδιαίτερη βαρύτητα και σπουδαιότητα. Σ' όλους τους ανθρώπους υπάρχουν "αδυναμίες" που μπορεί να μην έχουν την ένταση ώστε να χαρακτηριστούν σαν κλινικές νόσοι. Μπορεί δηλαδή κάποιος να μην έχει την διάγνωση της κοινωνικής φοβίας, όμως να είναι "ντροπαλός" σε αρκετό βαθμό ώστε αυτό να τον δυσκολεύει ε κάποιες κοινωνικές περιστάσεις, ή να έχει δυσκολία να διεκδικήσει με θάρρος κάποιο δικαίωμα του στον χώρο εργασίας του, ή να αγχώνεται ιδιαίτερα σε εξετάσεις και γενικά όταν αισθάνεται ότι "δοκιμάζεται". Μπορεί απλά να είναι "φοβιτσιάρης" σε πολλά πράγματα, ιδιαίτερα παιδιά να φοβούνται να κοιμηθούν χωρίς φως στο δωμάτιο τους ή να μην συμμετέχουν ενεργά στην τάξη τους λόγω συστολής, ή γυναίκες να δυσκολεύονται να μείνουν μόνες σπίτι αν λείπει ο σύζυγος τους.


Οι καταστάσεις αυτές, τόσο γνώριμες σ' όλους μας και τόσο καθημερινές, χωρίς να αποτελούν "νόσο" κλινικά, αποτελούν αξιο σημείωτο εμπόδιο στην ζωή και την δραστηριότητα των ανθρώπων που τις υφίστανται. Αυτές ακριβώς οι καταστάσεις είναι που αλλάζουν εντυπωσιακά με την ομοιπαθητικη θεραπεία, η οποία ισχυροποιώντας τον οργανισμό, ουσιαστικά του προσφέρει την δυνατότητα περισσότερης και καλύτερης υγείας σ' όλες της διαστάσεις του, δηλαδή του προσφέρει την δυνατότητα απελευθέρωσης από τα δεσμά του φόβου επιτρέποντας του να γεύεται τη ζωή με πληρότητα και να ενεργεί δημιουργικά με ελευθερία και αποτελεσματικότητα.


του ΚΩΝ/ΝΟΥ ΜΑΝΘΑΤΗ Ψυχιάτρου, Ομοιοπαθητικού Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 12

ΑΦΙΕΡΩΜΑ : H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ !!!!!!

Η ιστορία των μαύρων της Αμερικής -ή «νέγρων» όπως αποκαλούνταν παλιότερα μάλλον περιφρονητικά, ή «αφροαμερικανών», ονομασία που οι ίδιοι προτιμούν σήμερα- είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και τις πιο τραγικές στην ανθρώπινη επίγεια περιπέτεια. Ανάμεσα στ’ άλλα το ενδιαφέρον της έγκειται στο ότι βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, και οι αφροαμερικανοί σα λαός είναι πάντα στην επικαιρότητα.

Και με το δυναμισμό τους, και με την κουλτούρα τους, και με τους αγώνες τους, και με την πολλαπλή συνεισφορά τους σε πολλούς τομείς της ζωής του δυτικού κόσμου. Κι έχει και να μας διδάξει πολλά η ιστορία τους, εμάς τους σημερινούς ανθρώπους. Πολλές πτυχές της ιστορίας αυτής είναι άγνωστες στον τόπο μας. Μια μικρή συμβολή στην ενημέρωση όσων από μας θα ενδιαφέρονταν να μάθουν περισσότερα γι’ αυτήν -και θάπρεπε όλοι μας νάχουμε αυτό το ενδιαφέρον- είναι η αποψινή μας ομιλία.


Είναι στα 1619 όταν για πρώτη φορά εμφανίζεται η δουλεία στη Βόρεια Αμερική. Ολόκληρη η απέραντη χώρα των κατοπινών Ηνωμένων Πολιτειών είναι στην πραγματικότητα ένας πελώριος αγριότοπος, χωρίς καμιά ουσιαστική υποδομή. Υπάρχουν έλη που πρέπει ν’ αποξηρανθούν και ν’ αποδοθούν στις καλλιέργειες. Δρόμοι που πρέπει να κατασκευαστούν. Δάση όπου ανθρώπινο πόδι είναι αδύνατο να πατήσει. Και προπάντων υπάρχουν ατέλειωτες εκτάσεις που πρέπει να καλλιεργηθούν. Κι όλα αυτά χρειάζονται εργατικά χέρια. Στα πρώτα χρόνια, η εργασία είναι ελεύθερη.


Υπογράφονται συμβάσεις εργασίας όπως σ’ όλους τους πολιτισμένους τόπους με συγκεκριμένες αμοιβές. (Φυσικά όχι με τη σημερινή προχωρημένη τους μορφή.) Τη χρονιά όμως εκείνη, στα 1619, μοιραία για την ιστορία μας, το πλήρωμα ενός ολλανδικού πλοίου διαπράττει μια αποτρόπαιη εμπορική συναλλαγή: αποβιβάζει στην πόλη Jamestown της Βιρτζίνια είκοσι μαύρους αφρικανούς σαν αντάλλαγμα για την προμήθεια κάποιων αγαθών. Η όλη ιστορία βολεύει κατά πολλούς τρόπους και τις δυο συναλλασσόμενες πλευρές. Και καθώς η σχετική νομοθεσία είναι αρκετά ακαθόριστη και ελαστική, σύντομα οι είκοσι αυτοί αφρικανοί κηρύσσονται -δια νόμου- δούλοι για ολόκληρη τη ζωή τους, με δικαιώματα πολύ λιγότερα από όσα έχουν τα ζώα της δικής μας εποχής.


Συνηθίζουμε να λέμε πως κάθε αρχή είναι δύσκολη. Στην περίπτωσή μας δεν ξέρω αν η αρχή αυτή ήταν τόσο δύσκολη, ασφαλώς όμως η συνέχεια ήταν πολύ εύκολη. Μέσα σε λίγα χρόνια η χώρα που αποτελούνταν τότε κυρίως από αγγλικές αποικίες, γέμισε από τέτοιους δούλους. Βλέπετε, η παρουσία τους έλυνε πολλά προβλήματα, κυρίως οικονομικά. Πού και πού -δυστυχώς- ο Μαρξ είχε και κάποιο δίκιο. Το κίνητρο του κέρδους -κι ας προσθέσουμε, και της καλοπέρασης- είναι από τα ισχυρότερα, αν όχι το ισχυρότερο μέσα στον άνθρωπο. Κι αρκετές φορές βρίσκεται πάνω κι από πολλά «πιστεύω», πάνω ακόμη κι από θρησκευτικές πεποιθήσεις. Και ησυχάζει πολλές ταραγμένες συνειδήσεις. Προκειμένου να καλοπεράσουμε και να διατηρήσουμε ένα βολικό κοινωνικό «στάτους», ξεχνάμε αρκετοί από μας τις χριστιανικές αρχές μας.


Ή -ακόμη χειρότερα- ντύνουμε την ανομία και την αμαρτία με βιβλικό μανδύα. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι. Μας λέει π.χ. η Βίβλος πως ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Κι εμείς για νάχουμε «και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο», πείθουμε τον εαυτό μας και τους άλλους πως ναι μεν είναι έτσι, αλλά ειδικά οι μαύροι είναι κατά τα 3/5 μονάχα άνθρωποι, μ’ άλλα λόγια κατά τα 3/5 αποτελούν εικόνα του Θεού, κι επομένως και η δουλεία των μαύρων δεν έρχεται σε αντίθεση με την Αγία Γραφή. Άλλωστε και στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η εντολή «οι δούλοι υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας»…


Σας φαίνεται περίεργο; Μα δεν είναι η μοναδική διαστροφή του Λόγου του Θεού. Έχουμε ανάλογα φαινόμενα ακόμη και σήμερα. Μπορεί όχι πάντα με τόσο τραγικές συνέπειες, σίγουρα όμως δυσφημείται κατά τον ίδιο τρόπο ο Λόγος του Θεού κι ο ίδιος ο Θεός. Που του αποδίδουμε πράξεις κι αντιλήψεις που ταιριάζουν στην πεσμένη ανθρώπινη φύση, δεν ταιριάζουν όμως καθόλου στο δικό Του χαρακτήρα και στη δική Του μεγαλοσύνη. Ξαναγυρίζουμε όμως στη διήγησή μας. Από εκείνη τη χρονιά του 1619, μέχρι το 1863 που καταργείται οριστικά ο θεσμός της δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες*, ξετυλίγεται μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της νεότερης ανθρώπινης ιστορίας που στιγματίζει ανεπανόρθωτα τη χώρα και που αποτελεί συγχρόνως μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας. Για προσπαθήστε να ζήσετε με τη φαντασία σας το ανείπωτο δράμα σ’ όλες του τις πράξεις. Ζείτε με την οικογένειά σας ήσυχα, με το νοικοκυριό σας, με τη


*Σημ: όπως είναι γνωστό, ο θεσμός της δουλείας δεν επικράτησε μόνο στις αγγλικές αποικίες της Αμερικής, τις μετέπειτα Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής απ’ όπου προέρχεται και η παρουσία π.χ. πολλών εκατομμυρίων μαύρων στη Βραζιλία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι μεγάλες αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης -Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Μ. Βρετανία κλπ.- ανέπτυξαν σε μεγάλη έκταση όλες τους το θεσμό της δουλείας.


Εδώ όμως ασχολούμαστε μόνο με τη δουλεία στις Η.Π.Α.δουλειά σας, παρέα με τους ανθρώπους της φυλής σας. Και συγγνώμη για το δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο αν νομίζετε πως υποβιβάζεστε που σας εξομοιώνω με τους αγρίους της Αφρικής των περασμένων αιώνων, θάθελα όμως να σας πληροφορήσω ότι αρκετοί από τους «αγρίους» αυτούς δεν ήταν καθόλου άγριοι, και αρκετές από τις πόλεις τους δεν ήταν καθόλου απολίτιστες. Το Τιμπουκτού π.χ. που το φέρνουμε συνήθως σαν παράδειγμα χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου, ήταν μια πόλη με δενδροστοιχίες και λεωφόρους από το 15ο κιόλας αιώνα, γνωστή για τον πλούτο της με την επωνυμία «χρυσή πόλη», με αξιόλογο εμπορικό λιμάνι, με τις βιβλιοθήκες της, με το πανεπιστήμιό της που περιλάμβανε τμήματα αστρονομίας, μαθηματικών, εθνογραφίας, ιατρικής, υγιεινής, φιλοσοφίας, θεολογίας, ρητορικής. Πέφτετε απ’ τα σύννεφα που τ’ ακούτε; Κι εγώ το ίδιο έπαθα όταν τα διάβασα όλα αυτά. Μάθαμε να περιφρονούμε τον πολιτισμό άλλων φυλών, κι ωστόσο ακόμη και ο λαϊκός πολιτισμός των λεγόμενων άγριων φυλών της Αφρικής δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος. Κλείνουμε όμως την παρένθεση και ξαναγυρίζουμε στην εξιστόρηση του δράματός μας.


Μια μέρα λοιπόν, καθώς ζείτε ειρηνικά με τους δικούς σας, εμφανίζεται μια ανθρώπινη ομάδα με διαφορετικό χρώμα και διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά σας -που καμιά φορά συνεργάζεται πολύ «αρμονικά» και με τους αρχηγούς της φυλής σας,- σας αρπάζουν με τη βία κι εσάς και την οικογένειά σας, και μαζί μ’ εσάς και πολλούς άλλους γείτονες και συγχωριανούς σας, και κάτω από την απειλή των βασανιστηρίων και του μαστιγώματος σας αναγκάζουν να περπατήσετε δεκάδες κι εκατοντάδες χιλιόμετρα κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, μέσα από την αφιλόξενη αφρικανική ενδοχώρα, μέχρι τις δυτικές ακτές της Αφρικής.


Στη συνέχεια πεινασμένους, πληγωμένους, συχνά άρρωστους, σας δένουν μ’ αλυσίδες και σας στοιβάζουν κυριολεκτικά σαν εμπόρευμα στ’ αμπάρια των πλοίων που περιμένουν στην ακτή για να σας μεταφέρουν στην αμερικανική ήπειρο μετά από πολυήμερο ταξίδι μέσα από τον ωκεανό, κάτω από απερίγραπτα απάνθρωπες συνθήκες. Συχνά θ’ αντικρίσετε στη διάρκεια του ταξιδιού σας θεάματα καθόλου ευχάριστα: βιασμούς, μαστιγώσεις -λένε πως η πληγή που άφηνε το μαστίγιο ήταν τόσο βαθιά και μεγάλη, που άνετα χωρούσε μέσα σ’ αυτήν ένα ανθρώπινο δάκτυλο- και κάθε τόσο εκσφενδονίζεται και κάποιος στο πέλαγος είτε νεκρός από τις συχνές και πολλές ασθένειες ή από την «καλοπέραση», είτε ζωντανός, όπου φυσικά θα βρει τραγικό θάνατο. Βλέπετε, οι ασφαλιστικές εταιρίες πληρώνουν αρκετά υψηλά ποσά για τη φθορά του «εμπορεύματος»…


Φτάνοντας στις λεγόμενες Δυτικές Ινδίες της Αμερικής, στα νησιά δηλ. της Καραϊβικής –Κούβα, Αϊτή, Τζαμάικα κι άλλα μικρότερα- θα υποστείτε μια «ειδική εκπαίδευση» για να προσαρμοστείτε στο σύστημα που θα σας μεταβάλει σε κατώτερα όντα χωρίς προσωπικότητα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ανθρώπινη υπόσταση. Από δω και ύστερα όσοι δεν παραφρονήσετε στο μεταξύ, κι όσοι επιζήσετε από τις διάφορες επιδημίες, είστε πανέτοιμοι να περάσετε την υπόλοιπη ζωή σας μέσα στην απόλυτη σκλαβιά. Μια φριχτή «καριέρα» ανοίγεται μπροστά σας, χωρίς ελπίδα, χωρίς προσδοκίες, χωρίς ονειροπολήματα κι ευαισθησίες. Αντίο ανθρώπινη ζωή…


Όσοι έχουν διαβάσει το περίφημο βιβλίο της Harriet Beecher Stowe «η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» στην πλήρη του έκδοση, χωρίς τις γνωστές συντομεύσεις, έχουν μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή των σκλάβων από τη στιγμή που γίνονται κτήμα των αφεντάδων τους. Για το χωρισμό συζύγων μεταξύ τους ή παιδιών από τις μάνες τους, για τις φρικιαστικές συνθήκες δουλείας και διαβίωσης, για τα μαστιγώματα, για τους κάθε μορφής εξευτελισμούς που υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε επίπεδο κατώτερο από εκείνο του κτήνους. Διαβάζουμε σήμερα -και φρίττουμε- για τις μεθόδους «ευγονίας» στα χιτλερικά στρατόπεδα που είχαν μεταβάλει τους «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού πλασθέντας» ανθρώπους σε βιομηχανικά προϊόντα. Ξεσηκώνονται ακόμη -δίκαια- αμέτρητοι άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο ενάντια στην κλωνοποίηση που «παίζει» με τη θεϊκή δημιουργία χωρίς σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση. Αιώνες πριν από μας ωστόσο, η δίψα για το κέρδος είχε οδηγήσει άλλους «πολιτισμένους» ανθρώπους της δύσης να χρησιμοποιούν ανάλογες μεθόδους και παρόμοια συστήματα.


Γράφει ο H. L. Williams στο βιβλίο του «Όχι Εύκολος Δρόμος» (« No Easy Walk»): «Η εισαγωγή δούλων στις ΗΠΑ απαγορεύτηκε πολύ πριν από την κατάργηση της δουλείας. Για ν’ αντιμετωπιστεί η όλο και μεγαλύτερη ζήτηση, προχώρησαν κάποιοι ιδιοκτήτες στην «παραγωγή» σκλάβων με μεθόδους ανάλογες μ’ εκείνες των οικιακών ζώων ή των αλόγων. Μερικοί ιδιοκτήτες είχαν στην κατοχή τους κάποιον μαύρο που τον ονόμαζαν «ο άντρας του κοπαδιού» -η δουλειά του ήταν η παραγωγή παιδιών με διάφορες σκλάβες. Μερικές φορές ο αφέντης του τον νοίκιαζε σε άλλους γαιοκτήμονες που είχαν ανάγκη από τις αναπαραγωγικές υπηρεσίες του για τις δικές τους σκλάβες. Ο άντρας του κοπαδιού μπορούσε να γίνει πατέρας αμέτρητων παιδιών που δεν τα έβλεπε ποτέ στη ζωή του.


Κάποιος ιδιοκτήτης σκλάβων, ο James Roberts, είχε στην κατοχή του πενήντα με εξήντα γυναίκες που μοναδικός τους προορισμός ήταν να χρησιμεύουν σαν αναπαραγωγικές μηχανές. Υπολογίζεται ότι αυτές οι γυναίκες γεννούσαν συνολικά είκοσι με είκοσι πέντε παιδιά κάθε χρόνο. Πραγματοποιούσε λοιπόν ο Roberts σημαντικά κέρδη πουλώντας αυτά τα παιδιά μόλις ήταν σε θέση να ζήσουν μακριά από τις μητέρες τους».


Κι όσο για την άθλια και άδικη συμπεριφορά των κυρίων απέναντι στους δούλους τους τα παραδείγματα είναι άπειρα. Δεν ήταν μονάχα το άγριο μαστίγωμα -μερικές φορές μέχρι θανάτου- που βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη για το παραμικρό. Ήταν και άλλα συστήματα και μέθοδοι βασανισμού. Δεν ξέρω πόσο αυτά μας συγκινούν σήμερα, ύστερα από την τελειοποίηση των σχετικών μεθόδων μέσα στον 20ο αιώνα. Ο περίφημος άγγλος μεθοδιστής ιεροκήρυκας και πνευματικός ηγέτης Charles Wesley, ένας από τους μεγαλύτερους πολέμιους του θεσμού της δουλείας, ένιωσε να συγκλονίζεται από τη φρικιαστική μεταχείριση των σκλάβων στη Νότια Καρολίνα. Στα 1736 άκουσε κάποιους αφέντες να συζητούν μεταξύ τους για το πώς κρατούν τους σκλάβους τους στο σωστό δρόμο. Ένας απ’ αυτούς συμβούλευε: « Πρώτα απ’ όλα τσάκωσε το νέγρο απ’ τ’ αυτί, μετά στρώσε τον κάτω για να μαστιγωθεί με τον πιο σκληρό τρόπο, και στη συνέχεια περίχυσέ τον με ζεματιστό νερό, έτσι που να μην μπορεί να σαλέψει για μήνες μετά».


Συνηθισμένες ποινές ήταν η αποκοπή των αυτιών, το κάψιμο της σάρκας με πυρακτωμένο σίδερο και ο ευνουχισμός. Κάποιος γαιοκτήμονας είχε ένα βαρέλι με σειρές από καρφιά στο εσωτερικό του. Έβαζε μέσα σ’ αυτό όσους από τους σκλάβους ήθελε να συμμορφώσει, και το αμολούσε από την κορυφή ενός λόφου. «Όταν έβγαινες απ’ το βαρέλι», θυμόταν κάποιος σκλάβος που είχε υποστεί το βασανιστήριο, «βρισκόσουν σε μαύρο χάλι, αλλά αυτός δεν έδινε πεντάρα. Μερικές φορές άφηνε το βαρέλι να κυλήσει στο ποτάμι κι έπνιγε τους σκλάβους του».


Να κι ένα στιγμιότυπο της καθημερινής ζωής, όπως το διηγείται ένας αυτόπτης μάρτυρας στο ίδιο βιβλίο του H.L.Williams : «Κάποιος σκλάβος καθόταν πάνω σ’ ένα πάγκο και κοιμόταν. Τον είδε ο αφέντης του, άρπαξε ένα μεγάλο μαστίγιο από εκείνα που χρησιμοποιούν για τα άλογα, και χωρίς προειδοποίηση ή φανερή αιτία το κατέβασε στο πρόσωπο και στα μάτια του σκλάβου. Ο αφέντης βλαστημούσε, φώναζε κι ανέμιζε το βούρδουλα –ο δούλος μαζευόταν κι έτρεμε αλλά δεν έλεγε λέξη. Από μια έρευνα που έκανα το επόμενο πρωινό, διαπίστωσα ότι το μόνο αδίκημά του, ήταν ότι αποκοιμήθηκε, κι αυτό γιατί είχε ξαγρυπνήσει όλη σχεδόν την προηγούμενη νύχτα φυλάγοντας τη συντροφιά του αφέντη του».
Ας μην επεκταθούμε περισσότερο σε άλλες σχετικές περιγραφές. Δεν ωφελεί και τόσο πολύ, όσο το να δώσουμε περισσότερο βάρος στο τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε απ’ αυτή την ιστορία και τι διδαχές μπορούμε ν’ αποκομίσουμε, όπως μας υπόσχεται ο τίτλος της αποψινής μας ομιλίας.


Το ερώτημα που γεννιέται αμέσως στο μυαλό μας, είναι πώς αντιμετώπισαν οι χριστιανοί όλη αυτή την κατάσταση. Δύσκολο, πολύ δύσκολο να δώσει κανείς ολοκληρωμένη απάντηση. Γιατί πρώτα απ’ όλα πρέπει να προσδιορίσουμε τι εννοούμε με τον όρο «χριστιανός». Αυτόν που ονομάζει τον εαυτό του αναγεννημένο πιστό κι όμως η διαγωγή του και οι αντιλήψεις του έρχονται σε τέλεια αντίθεση με όσα δίδαξε και έπραξε ο Χριστός στην επίγεια παραμονή του; Για αιώνες ολόκληρους χρησιμοποιήθηκε –και δυστυχώς χρησιμοποιείται πού και πού ακόμη και σήμερα- η ιστορία του Νώε που καταράστηκε το γιο του το Χαμ και τον εγγονό του το Χαναάν, σαν άλλοθι για να δικαιολογηθούν η δουλεία και οι φυλετικές διακρίσεις. Τι είδους χριστιανισμός είναι αυτός; Για ολόκληρες γενιές μερικοί από τους πιο επιφανείς θεολόγους της Αμερικής δικαιολογούσαν με θεολογικά επιχειρήματα τη δουλεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το αγαπημένο τους εδάφιο ήταν η εντολή του αποστόλου Παύλου: « οι δούλοι υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας». Τι έχουμε να πούμε γι’ αυτά και γι’ αυτούς;




Ασφαλώς το τελευταίο που θα θέλαμε, θάταν να υποδαυλίσουμε τα αντιαμερικανικά αισθήματα που για διαφόρους λόγους και με διάφορες αφορμές και αρκετές φορές αρκετά άδικα αφθονούν ανάμεσα στο λαό μας. Δεν είμαστε εμείς καλύτεροι απ’ αυτούς, και είναι πολύ πιθανό πως οι περισσότεροι από μας τα ίδια θα πίστευαν και τα ίδια θα έκαναν αν βρίσκονταν στο ίδιο περιβάλλον. Χρειάζεται μεγάλο σθένος -κι εδώ ακριβώς ξεχωρίζει ο γνήσιος, ο αληθινός μαθητής του Χριστού- να βαδίσεις ενάντια στις κατεστημένες αντιλήψεις, ενάντια στη διαστρεβλωμένη διδασκαλία και ακόμη και ενάντια στο συμφέρον σου και να πορευτείς το δύσκολο, τον αληθινό δρόμο του Χριστού. Ολόκληρη η οικονομία κι ολόκληρη η δομή της κοινωνίας στις Νότιες Πολιτείες στηρίχτηκε για αιώνες στο θεσμό της δουλείας. Πόσοι θάχαν το σθένος, πόσοι θάταν τόσο φωτισμένοι ώστε να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι σ’ έναν ολόκληρο κόσμο;


Είναι γεγονός ότι υπήρξαν πολλοί χριστιανοί δουλοκτήτες που συμπεριφέρθηκαν άψογα στους σκλάβους τους. Διαβάστε την «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» για να γνωρίσετε έναν-δυο από αυτούς. Μερικοί μάλιστα με την επιστροφή τους στο Χριστό απελευθέρωσαν όλους τους σκλάβους τους, κι αυτό φυσικά με μεγάλο οικονομικό κόστος. Νομίζετε όμως ότι είναι τόσο εύκολο να διατηρήσει κανείς την πορεία του κόντρα σ’ ένα πανίσχυρο ρεύμα που παρασύρει τα πάντα; Διηγούνται για κάποιον πιστό χριστιανό μεθοδιστή, ιδιοκτήτη σκλάβων. Τους έτρεφε καλά, τους έντυνε καλά, δεν τους έβαζε ποτέ να δουλεύουν εξαντλητικά, πάνω απ’ τις δυνάμεις τους. Κάθε οικογένεια δούλων είχε το δικό της σπιτάκι με ένα μικρό κήπο όπου καλλιεργούσαν λαχανικά. Ωστόσο ήρθε κάποτε ο καιρός που αυτός ο άνθρωπος χρεοκόπησε, κι ολόκληρη η περιουσία του βγήκε σε πλειστηριασμό. Και μέσα στην «περιουσία» του περιλαμβάνονταν κι οι μαύροι σκλάβοι του, που ανάμεσά τους υπήρχαν και αρκετοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές του. Και βέβαια στη συνέχεια όλοι αυτοί δεν πέρασαν καθόλου καλά.


Βλέπετε, η προσωπική φιλευσπλαχνία και η χριστιανική συμπεριφορά πολλές φορές δε λύνουν το πρόβλημα. Χρειάζονται κοινωνικοί αγώνες, και τέτοιοι αγώνες απαιτούν ανθρώπους θαρραλέους που να μη λογαριάζουν κανένα κόστος προκειμένου να επικρατήσει η δικαιοσύνη, και τέτοιοι άνθρωποι υπήρξαν λίγοι στην ιστορία, κι αρκετοί απ’ αυτούς αληθινοί χριστιανοί, όπως ο περίφημος χριστιανός άγγλος πολιτικός William Wilberforce, που χάρη στους αγώνες του καταργήθηκε ο θεσμός της δουλείας στη Βρετανία τριάντα χρόνια πριν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο αν όλοι οι άνθρωποι δεν είναι πλασμένοι για τέτοιου είδους αγώνες, θα μπορούσαν τουλάχιστον οι χριστιανοί να καταλαβαίνουν καλύτερα τι διαβάζουν μέσα στην Αγία Γραφή και να μη διαστρεβλώνουν το περιεχόμενό της από συμφέρον ή από προκατάληψη και στενοκεφαλιά. Θα όφειλαν να διακρίνουν ότι στην εποχή της χάρης του Χριστού είναι ανεπίτρεπτο η μία φυλή να βασανίζει την άλλη, ή το ένα φύλο να καταπιέζει το άλλο, ή το ένα έθνος να καταπνίγει την ελευθερία ενός άλλου έθνους και να το εκμεταλλεύεται, ή ένας κυβερνήτης να περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των υπηκόων του. Ή ακόμη ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα όποια βαθμίδα εξουσίας και να κατέχει, να αφαιρεί τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.


Θα έπρεπε ακόμη να καταλαβαίνουν όλοι οι χριστιανοί ότι ιστορίες σαν του Νώε, του Χαμ και του Χαναάν δεν μπορούν να χρησιμεύουν σα δικαιολογία για το θεσμό της δουλείας και των φυλετικών διακρίσεων, και πως όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε «οι δούλοι υπακούετε εις τους κατά σάρκα κυρίους σας» δεν επικύρωνε μ’ αυτή τη φράση το θεσμό της δουλείας, γιατί ο ίδιος έγραψε και το «δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, διότι πάντες είσθε εις εν Χριστώ Ιησού» κι αυτό και πολλά άλλα παρόμοια μέσα στην Καινή Διαθήκη ήταν που άνοιξαν το δρόμο στο να καταργηθεί ο φρικτός θεσμός της δουλείας. Διαφορετικά αν ο Παύλος και οι άλλοι απόστολοι είχαν ταχθεί ανοικτά ενάντια στο θεσμό της δουλείας, σύντομα θα είχε επικρατήσει χάος στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με την αύξηση του αριθμού των χριστιανών -και των χριστιανών δούλων- στα κατοπινά χρόνια. Κι αυτό το αποδεικνύουν τα όσα έγιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες στον καιρό της δουλείας. Είναι μια από τις πιο θλιβερές σελίδες στην ιστορία του χριστιανισμού, ότι υπήρξαν μαύροι σκλάβοι που προκάλεσαν ένοπλες εξεγέρσεις με τραγικά αποτελέσματα, κι ήταν μερικοί από τους επαναστάτες αυτούς πιστοί χριστιανοί, που ερμηνεύοντας λαθεμένα την Αγία Γραφή και μπερδεύοντας την εποχή της Παλιάς Διαθήκης με την εποχή της χάρης του Χριστού -εντελώς συνηθισμένο, δυστυχώς, φαινόμενο- οδήγησαν χριστιανούς από τη μια πλευρά να σκοτώσουν χριστιανούς από την άλλη πλευρά.


Αν λοιπόν οι χριστιανοί σε όλους τους τόπους αντιλαμβάνονταν σωστά και χωρίς προκαταλήψεις τα όσα δίδαξε και τι παράδειγμα έδωσε ο Αρχηγός και Θεμελιωτής της πίστης τους, πολλά πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο θάταν πολύ καλύτερα, γιατί η ευεργετική επίδραση των χριστιανών θάταν πολύ μεγαλύτερη, πολύ πιο φανερή και πολύ πιο αποτελεσματική. Αν οι σωστοί, αληθινοί χριστιανοί στην εποχή της δουλείας στην Αμερική δεν περιορίζονταν στην προσωπική ευεργετική συμπεριφορά και στην καλή μεταχείριση των δούλων τους, αλλά συγχρόνως πίστευαν και διακήρυτταν πως ο θεσμός της δουλείας είναι αντίθετος με την Αγία Γραφή και την πίστη του Χριστού, τότε είναι πολύ πιθανό πως η δουλεία θάχε καταργηθεί πολλά χρόνια νωρίτερα.


Δεν πρόκειται όμως μονάχα για το θεσμό της δουλείας. Είναι γνωστό πως οι Βόρειες Πολιτείες στάθηκαν ενάντιες στη δουλεία που είχε επικρατήσει στο νότο. Θυμάστε όσοι διαβάσατε την «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» πόσοι δυστυχισμένοι σκλάβοι έβρισκαν καταφύγιο στο βορρά και πόσοι χριστιανοί όπως εκείνοι που ανήκαν στους κουάκερους πιστούς, βοήθησαν κατά πολλούς τρόπους ανοίγοντας το δρόμο στην οριστική κατάργηση της δουλείας. Δεν πρέπει ωστόσο να φανταζόμαστε πως φτάνοντας στο βορρά μετατρέπονταν οι σκλάβοι την άλλη στιγμή σε πολίτες με αξιοπρέπεια και με πλήρη δικαιώματα, όπως οι λευκοί. Γιατί η φιλανθρωπία των πιο πολλών εκεί περιοριζόταν μονάχα στην απελευθέρωση των σκλάβων. Κι από κει και πέρα άνοιγε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην τραγική ιστορία των μαύρων της Αμερικής.


Φτάνοντας στο βορρά οι απελευθερωμένοι φυγάδες αντιμετώπιζαν την αδιαφορία, την περιφρόνηση και πολλές φορές την εχθρική διάθεση. Πολλοί από τους βόρειους ήταν ενάντιοι στη δουλεία όχι από φιλευσπλαχνία, παρά μονάχα γιατί αυτό τους έδινε την άνεση να επικρίνουν τους νότιους χωρίς ν’ αντιμετωπίζουν τις δικές τους προκαταλήψεις. Πολλές από τις οργανώσεις στο βορρά που ιδρύονταν ενάντια στη δουλεία, δεν επέτρεπαν στους μαύρους να γίνουν μέλη τους. Άλλωστε αρκετοί από τους πολέμιους της δουλείας δεν είχαν καν αντικρίσει ένα νέγρο στη ζωή τους. Κι ούτε και το επιθυμούσαν. Ακόμη κι ο μεγάλος Αβραάμ Λίνκολν που όπως ξέρουμε έδωσε ελευθερία στους σκλάβους και κατάργησε το θεσμό της δουλείας, δεν το έκανε τόσο για λόγους φιλευσπλαχνίας όσο για καθαρά πολιτικούς λόγους. Κι είναι γνωστό ακόμη ότι δεν ήταν καθόλου απαλλαγμένος από φυλετικές προκαταλήψεις.


Δυστυχώς ο ρατσισμός είναι γερά ριζωμένος στην ανθρώπινη φύση, κι ακόμη και σήμερα συναντούμε ανθρώπους βαθιά προκατειλημμένους απέναντι σ’ αυτούς που διαφέρουν είτε στο χρώμα, είτε στις θρησκευτικές πεποιθήσεις, είτε σε οτιδήποτε άλλο. Πόσο περισσότερο την εποχή εκείνη. Κι είναι άξιο απορίας κι αποτελεί ένα αληθινό θαύμα του Θεού, πώς με τέτοιες συνθήκες και με τέτοια κακή μαρτυρία των λευκών χριστιανών αναπτύχθηκε τόσο νωρίς, όταν ακόμη η δουλεία βρισκόταν στο φόρτε της, ένα ισχυρότατο χριστιανικό κίνημα ανάμεσα στους μαύρους σκλάβους, που μάλιστα άσκησε σημαντική επίδραση σ’ ολόκληρη τη χριστιανική εκκλησία κατά πολλούς και διαφόρους τρόπους κι εξακολουθεί να ασκεί ακόμη και σήμερα. Κι είναι από δω που μπορούμε να βγάλουμε ένα ακόμη σημαντικό δίδαγμα: πως συχνά ο Θεός εργάζεται με θαυμαστό τρόπο αντίθετα με τη δική μας θέληση, τις δικές μας προκαταλήψεις και τη δική μας μιζέρια.


Δεν έχει εξακριβωθεί πότε ακριβώς εμφανίστηκαν οι πρώτοι σκλάβοι χριστιανοί. Χριστιανική εκκλησία υπήρχε στη Δυτική Αφρική έναν αιώνα πριν ο πρώτος μαύρος σκλάβος πατήσει στην αμερικανική ήπειρο. Υπάρχει ένα παλιό αφρικανικό ρητό που επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα, που λέει: « Όταν οι λευκοί ήρθαν στην Αφρική, αυτοί είχαν τη Βίβλο, κι εμείς τη γη. Τώρα εμείς έχουμε τη Βίβλο, κι αυτοί έχουν τη γη». Δεν είναι λοιπόν καθόλου απίθανο κάποιοι από τους αλυσοδεμένους μαύρους που μετέφεραν στ’ αμπάρια των πλοίων οι λευκοί δουλέμποροι να ήταν πιστοί χριστιανοί. Όπως και νάναι, από το 18ο αιώνα αρχίζει ο συστηματικός ευαγγελισμός των μαύρων σκλάβων από κάποια οργάνωση που εδρεύει στο Λονδίνο. Η δουλειά τους δεν είναι καθόλου εύκολη. Πρώτα απ’ όλα οι ιεραπόστολοι συναντούν αντιδράσεις στο έργο τους από τους λευκούς. Δεν ξέρω αν κάποιοι απ’ αυτούς τους λευκούς είναι χριστιανοί.


Αναρωτιέμαι όμως τι είδους χριστιανοί είναι αυτοί που εναντιώνονται στον ευαγγελισμό των συνανθρώπων τους, με τη δικαιολογία ότι δεν ανήκουν στο ανθρώπινο γένος και επομένως δεν έχουν ψυχή. Αργότερα βάζουν νερό στο κρασί τους και παραδέχονται πως κατά τα 3/5 είναι άνθρωποι, όπως τόπαμε και πιο πριν. Οι σκλάβοι δε γνωρίζουν την αγγλική γλώσσα. Κι εξάλλου είναι φοβερά δύσκολο να ξεριζωθεί από μέσα τους η παλιά τους θρησκεία με τις αμέτρητες δεισιδαιμονίες. Δεν είναι όμως μονάχα αυτό. Κακά τα ψέματα. Ευαγγέλιο ολοκληρωμένο δεν μπορεί να κηρυχτεί κάτω από καθεστώς δουλείας. Το ευαγγέλιο που μεταδίδουν στους σκλάβους οι ιεραπόστολοι κι οι ιεροκήρυκες είναι ένα μονόπλευρο ευαγγέλιο. Μιλά για τη σωτηρία, για τη χαρά που χαρίζει η πίστη μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, για την ελπίδα του ουρανού. Πολλά όμως άλλα παραλείπονται ή ξεπερνιούνται στα γρήγορα και στα κλεφτά.


Οι μαύροι υπηρέτες μέσα στα χριστιανικά σπίτια κοιτάζονται μεταξύ τους και κρυφογελούν όταν στις οικογενειακές προσευχές τ’ αφεντικά διαβάζουν μ’ ευχαρίστηση και με άνεση το εδάφιο «οι δούλοι υπακούετε εις τους κατά σάρκα κυρίους σας», παραλείπουν όμως εδάφια όπως εκείνο στο 58ο κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα: «Η νηστεία την οποίαν εγώ έκλεξα δεν είναι αύτη; Το να λύνης τους δεσμούς της κακίας, το να διαλύης τα βαρεά φορτία, και το να αφήνης ελευθέρους τους καταδεδυναστευμένους και το να συντρίβης πάντα ζυγόν;» Φυσικό λοιπόν είναι πολλοί από τους μαύρους δούλους να θεωρούν ότι το ευαγγέλιο που τους κηρύττουν οι λευκοί αφεντάδες τους δεν είναι αληθινό ευαγγέλιο, αλλά μια απάτη. Κι ωστόσο όπως σημειώνει κι ο εκδότης του αμερικανικού χριστιανικού περιοδικού «Christian History» -κι αυτό είναι το θαυμαστό- αρκετοί μαύροι έβλεπαν τη διαφορά ανάμεσα στο μήνυμα της Βίβλου και στην κουλτούρα ενός χριστιανισμού που επέτρεπε κι ενθάρρυνε τη δουλοκτησία.


Όταν ο υποτιθέμενος χριστιανός αφέντης κάποιου μαύρου σκλάβου, του William Craft, πούλησε τους ηλικιωμένους γονείς του Craft γιατί πια λόγω ηλικίας είχαν καταντήσει ασύμφοροι οικονομικά, ο Craft δήλωσε πως ένιωσε «ένα βαθύ μίσος, όχι για το χριστιανισμό, αλλά για την ευσέβεια που συνδυαζόταν με τη δουλοκτησία». Βλέπετε, ολοκληρωμένο ευαγγέλιο και δουλεία δεν πάνε μαζί. Τόχε καταλάβει πολύ καλά εκείνος ο αφέντης από τη Βαλτιμόρη -ελπίζω να μη δήλωνε αναγεννημένος- που βλέποντας τη γυναίκα του να διδάσκει ένα σκλάβο πώς να διαβάζει τη Γραφή, την προειδοποίησε έξαλλος: « Άκου δω : αν διδάξεις αυτό το νέγρο πώς να διαβάζει τη Βίβλο ξέχαστον. Δεν πρόκειται να τον κρατήσεις κοντά σου με τίποτε…»


Πολλές είναι οι μαρτυρίες μαύρων σκλάβων που διασώζονται και που διηγούνται με συγκλονιστικό τρόπο τη στιγμή της επιστροφής τους στο Χριστό, όπου, όπως περιγράφουν, τους άρπαξε το Άγιο Πνεύμα, θανάτωσε τον παλιό εαυτό τους και τους ανάστησε σε μια νέα ζωή. Τέτοιες εμπειρίες αναγέννησης πραγματοποιούνταν στις φυτείες όπου δούλευαν, στα δάση, σε υπαίθριες συναθροίσεις στις καλύβες τους, ή ακόμη και σε συναθροίσεις που οδηγούσαν οι ίδιοι οι μαύροι. Ο John Jasper, διάσημος μαύρος ιεροκήρυκας, θυμόταν σχετικά με την πνευματική μεταστροφή του, που έλαβε χώρα την ώρα που δούλευε σ’ ένα καπνεργοστάσιο: « Και ξαφνικά έλαμψε το φως. Ένιωσα ελαφρός σαν πούπουλο· τα πόδια μου πατούσαν σε ψηλή κορφή· η σωτηρία πλημμύρισε σαν κατακλυσμός την ψυχή μου, κι εγώ είχα την αίσθηση πως θα μπορούσα να γκρεμίσω τη στέγη του εργοστασίου με τις κραυγές μου.» Και κάποιος άλλος αναφωνεί, έχοντας ακούσει τα καλά νέα πως ο Χριστός πέθανε για τον καθένα μας: « Ω, τι ευλογημένο και γλυκό το αίσθημα πως κάποιος μ’ έχει αγαπήσει!»


Είπαμε πιο πριν για το μισό, το μη ολοκληρωμένο ευαγγέλιο που κήρυτταν οι λευκοί ιεραπόστολοι και ιεροκήρυκες στους μαύρους σκλάβους. Δυστυχώς το κακό δεν περιορίστηκε μονάχα εδώ. Υπάρχουν ακόμη χειρότερα. Κι εδώ ακριβώς ο φαρισαϊσμός των «χριστιανών» έφτασε στο αποκορύφωμά του. Ας παραδειγματιστούμε, για ν’ αποφεύγουμε ανάλογες καταστάσεις.


Όσο ο δούλος έμενε ξένος προς τη χριστιανική πίστη, ήταν τις Κυριακές εντελώς ελεύθερος. Κανείς δεν τον ενοχλούσε, κανείς δεν τον αστυνόμευε. Έλα όμως που το μεράκι αρκετών απ’ αυτούς που συχνάζουν στις εκκλησίες είναι ν’ αστυνομεύουν τους άλλους, μη τυχόν και αμαρτήσουν… Κι αν μάλιστα έχουν και σκλάβους στην κατοχή τους, τότε το μεράκι αυτό ικανοποιείται κατά τον καλύτερο τρόπο. Μόλις λοιπόν ο σκλάβος γινόταν χριστιανός, άρχιζε η αστυνόμευση: « Έλα δω! Δούλεψες σήμερα Κυριακή; Αμάρτησες! Ετοιμάσου λοιπόν αύριο Δευτέρα να μαστιγωθείς»! Προσοχή! Όχι σήμερα, γιατί σήμερα είναι Κυριακή, ημέρα του Κυρίου, και σήμερα ούτε δουλεύουμε ούτε μαστιγώνουμε, γιατί και το μαστίγωμα είναι κι αυτό δουλειά!


Ωστόσο μερικοί δεν περιμένουν καν να ξημερώσει η Δευτέρα. Διηγούνται για κάποιον από τους αφεντάδες πως διακόνησε το πρωί στο δείπνο προσφέροντας στο δούλο του από τον άρτο και το ποτήριο, και το απόγευμα τον μαστίγωσε γιατί άργησε να επιστρέψει στο κτήμα μερικά μονάχα λεπτά, πέρα από την κανονική ώρα. «Άλλο αγάπη, άλλο καθήκον», όπως έλεγε κι ο καθηγητής μου στο γυμνάσιο…


Κάποια σκλάβα θυμάται τη μέρα που βαπτίστηκε: « Ο άνθρωπος που με βάπτισε είχε μια έγχρωμη δούλη δεμένη στην αυλή του για να τη μαστιγώσει μετά την επιστροφή του. Ήμασταν υποχρεωμένοι να καθόμαστε και να τον ακούμε να μας κηρύττει, και ανάμεσά μας νάχουμε και τη μητέρα της κοπέλας που θα μαστίγωνε, και νάναι κι αυτή υποχρεωμένη ν’ ακούει το κήρυγμά του». Είχε λοιπόν απόλυτο δίκιο ο Frederick Douglas (1818 – 1895) ένας από τους πιο σημαντικούς μαύρους αγωνιστές για την κατάργηση της δουλείας στο 19ο αιώνα, όταν είπε: «Αγαπώ τον καθαρό, ειρηνικό και αμερόληπτο χριστιανισμό του Χριστού. Και φυσικά μισώ το διεφθαρμένο χριστιανισμό, το χριστιανισμό που κρατά στην κατοχή του σκλάβους, που μαστιγώνει γυναίκες, που αρπάζει τα μωρά από τις κούνιες τους, το μεροληπτικό και υποκριτικό χριστιανισμό αυτής της χώρας». Δε χρειάζεται να σκεφτούμε και πολύ για να βγάλουμε συμπέρασμα για το τι μας διδάσκουν όλα αυτά. Κι ας μην πάει το μυαλό μας στους άλλους, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί τέτοιες υποκριτικές συμπεριφορές αφθονούν και σήμερα, και δεν περιορίζονται μόνο στις σχέσεις εργοδότη και υπαλλήλου.


Σ’ όλο αυτό το σκηνικό που περιγράψαμε πιο πριν, ας προσθέσουμε και τις γνώριμες σ’ όλους μας αντιπάθειες ανάμεσα στις διάφορες ευαγγελικές αποχρώσεις. Κάποιος από τους σκλάβους που είχε δραπετεύσει στο βορρά διηγόταν πως ο αφέντης του του απαγόρευε να πάει στην εκκλησία των μεθοδιστών, λέγοντάς του: «Δε θα πας σ’ αυτή την εκκλησία. Θα σου βάλουν μέσα σου το διάβολο»… Φυσικά ο Θεός δεν ανήκει μόνο σε μια εκκλησία ή μόνο σε μια απόχρωση. Εργάζεται στον κάθε άνθρωπο, στο κάθε έθνος, στην κάθε φυλή ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που παρουσιάζει ο άνθρωπος, το έθνος ή η φυλή.


Και είναι γεγονός ότι στην ιδιοσυγκρασία της μαύρης φυλής ταιριάζουν πολύ περισσότερο αποχρώσεις όπως εκείνες των βαπτιστών και μεθοδιστών και των υπόλοιπων αναζωπυρωτικών κινημάτων που δίνουν έμφαση στην προσωπική εμπειρία, και πολύ λιγότερο εκκλησίες όπως η πρεσβυτερική με την αυστηρή εκκλησιαστική οργάνωση και τη συστηματική θεολογία ή η αγγλικανική με την τυπικότητα στη λατρεία της και τον επίσημο χαρακτήρα της. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι εκκλησίες των μαύρων που ιδρύθηκαν αργότερα επηρέασαν αποφασιστικά με το δυναμισμό τους και τις αυθόρμητες, πολύ συχνά υπερβολικές εκδηλώσεις τους, το πεντηκοστιανό κι αργότερα, στον 20ο αιώνα, το χαρισματικό κίνημα.


Θα έλεγα μάλιστα ότι αρκετές από τις ακραίες εκδηλώσεις που αφθονούν στην εποχή μας σ’ αυτά τα κινήματα, ανταποκρίνονται πολύ περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία της μαύρης φυλής, ενώ σε αρκετό ποσοστό φαίνονται μάλλον αφύσικες και ξενόφερτες όταν γίνονται από λευκούς.


Κάποιος περιγράφει μια σύναξη μαύρων στη Νέα Ορλεάνη στα 1860. Μιλά για «κραυγές και στεναγμούς και φοβερές στριγκλιές και απερίγραπτες εκφράσεις έκστασης -ευχαρίστησης ή αγωνίας- και ακόμη κτυπήματα των ποδιών στο πάτωμα, χοροπηδητά και κτυπήματα των χεριών». Στη συνέχεια διηγείται: «Ο ιεροκήρυκας κόντευε να κλείσει την ομιλία του… όταν μια μικρόσωμη ηλικιωμένη γυναίκα… σηκώθηκε ξαφνικά, και άρχισε να χορεύει και να χτυπά τα χέρια της, στην αρχή σε αργή κίνηση, και μετά επιταχύνοντας όλο και περισσότερο, κραυγάζοντας συγχρόνως «α! α!»… καθώς το κεφάλι της κινιόταν δεξιά – αριστερά… Τελικά άρχισε να στριφογυρίζει εδώ κι εκεί, ώσπου στο τέλος έπεσε αποκαμωμένη στο πάτωμα, όπου έμεινε κουνώντας τα πόδια πέρα – δώθε, σα νάκανε κάποιο θανάσιμο αγώνα». Κάτι σας θυμίζουν όλα αυτά, έτσι δεν είναι;


Ωστόσο το Πνεύμα του Θεού είναι εκεί. Κάποιος πρώην σκλάβος ιεροκήρυκας μιλά για το αποτέλεσμα που είχαν τέτοιου είδους συναθροίσεις: «Η αίθουσα πήρε φωτιά. Το Άγιο Πνεύμα ήταν εκεί. Οι καρδιές χτυπούσαν όλες στον ίδιο ρυθμό, καθώς στρέψαμε τη σκέψη μας στο Θεό, για να του πούμε τα βάσανα που ζούσαμε εδώ κάτω. Ο Θεός είδε την ανάγκη μας και ήρθε ανάμεσά μας».


Πώς όμως οδηγήθηκαν οι μαύροι σκλάβοι να ιδρύσουν καθαρά δικές τους εκκλησίες, χωρίς την κηδεμονία των αφεντάδων τους; Στα πρώτα χρόνια, όσοι από τους μαύρους σκλάβους έχουν ενωθεί με την εκκλησία, συνοδεύουν τους αφέντες τους στις συνάξεις των πιστών. Φυσικά, δεν κάθονται μαζί, λευκοί και μαύροι, αφέντες και δούλοι. Αυτό είναι αδιανόητο, ανεξάρτητα από το τι διδάσκει η Αγία Γραφή. Οι σκλάβοι κάθονται στον εξώστη σε θέσεις ειδικά προορισμένες γι’ αυτούς, συνήθως κατά τρόπο που να μη φαίνονται από εκείνους που κάθονται κάτω. ( Και μάλιστα είναι γνωστό ένα θλιβερό επεισόδιο που συνέβη στα 1786, όταν οι διάκονοι κάποιας εκκλησίας λευκών ανάγκασαν τρεις μαύρους ποιμένες να εγκαταλείψουν την εκκλησία εσπευσμένα, στην ώρα της προσευχής, γιατί είχαν καθίσει στον εξώστη σε θέσεις που προορίζονταν για τους λευκούς). Αργότερα, στις συνάξεις που οργανώνουν οι ίδιοι οι μαύροι, υπάρχουν πάντα λευκοί που τους επιτηρούν και τους αστυνομεύουν: να μην ακουστεί στο κήρυγμα ο παραμικρός υπαινιγμός για ελευθερία, ν’ αποφεύγονται διάφορες εκδηλώσεις και πολλά άλλα. Μας είναι γνωστό άλλωστε πόσο αφόρητους περιορισμούς μπορούν να επιβάλλουν χριστιανοί σε χριστιανούς. Πόσο μάλλον αν αυτοί είναι μαύροι –και σκλάβοι.


Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες φυσικό είναι ν’ αρχίσουν ν’ αναζητούν οι σκλάβοι χριστιανοί τόπους λατρείας όπου να συγκεντρώνονται κρυφά, μακριά από ξένα μάτια, και ελεύθεροι από περιορισμούς. Μαζεύονται σε δάση, σε φαράγγια, σε λαγκάδια, πίσω από κουρελούδες και κρεμασμένα παπλώματα που κόβουν τον ήχο, όπου ψάλλουν και προσεύχονται ψιθυριστά, ή και εκδηλώνονται ελεύθερα αν ο τόπος της σύναξής τους είναι αρκετά απομακρυσμένος.


Έτσι λοιπόν, με τέτοιο ηρωικό τρόπο, ξεκινά η εκκλησία των μαύρων της Αμερικής. Μια εκκλησία από τις πιο σημαντικές της νεότερης εκκλησιαστικής ιστορίας, που επηρεάζει βαθιά σε πολλούς τομείς την παγκόσμια εκκλησία του Χριστού. Δεν είναι μονάχα ο δυναμισμός της, ο αυθορμητισμός της, η επιρροή της στη λατρεία και στις εξωτερικές εκδηλώσεις, που γι’ αυτά μιλήσαμε πιο πριν. Είναι και σε αρκετούς άλλους τομείς, όπως είναι εκείνος της τέχνης και προπάντων της μουσικής με τα περίφημα spirituals, τα νέγρικα θρησκευτικά τραγούδια, που συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της μουσικής στην ευαγγελική εκκλησία στους νεότερους χρόνους, και αποτέλεσαν μαζί με τα blues, τα αντίστοιχα κοσμικά τραγούδια των μαύρων, και μαζί με τη λαϊκή μουσική παράδοση των λευκών αμερικανών την αφετηρία για ολόκληρη την απέραντη σε πλούτο σύγχρονη -μοντέρνα- μουσική και για τα αμέτρητα είδη της. Δεν πρόκειται να επιμείνουμε στα spirituals. Αποτελούν από μόνα τους αντικείμενο για αρκετές ομιλίες που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Εδώ θα περιορισθούμε σε λίγες μόνο παρατηρήσεις.


Η μαύρη φυλή έχει μια ολότελα δική της πλούσια και ενδιαφέρουσα μουσική κουλτούρα. Αν έχετε ακούσει ύμνους όπως το «Νυξ ιερά» ή το «Πόσον μέγαν εν Σοι φίλον» τραγουδισμένους από μαύρους καλλιτέχνες, θα καταλάβετε τι εννοώ. Αυτή λοιπόν η πλούσια και εντελώς αλλιώτικη μουσική παράδοση αποτέλεσε τη μήτρα όπου κυοφορήθηκαν τα νέγρικα θρησκευτικά τραγούδια.


Ένα είδος καθαρά λαϊκό, χωρίς επώνυμους συνθέτες, προϊόν αυτοσχεδιασμού, που γεννήθηκε μέσα στις συντροφιές των σκλάβων με κάποια επίδραση και των λαϊκών τραγουδιών των λευκών αφεντάδων τους, μια πολύτιμη κληρονομιά απ’ όπου και σήμερα αντλεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος και η παγκόσμια χριστιανική εκκλησία. Τα τραγούδια αυτά αποτέλεσαν το κυριότερο πνευματικό στήριγμα στα χρόνια της σκλαβιάς, και όχι μονάχα τότε.


Με τις απλές και συναρπαστικές μελωδίες τους, με τα πηγαία και αυθόρμητα κείμενά τους τραγουδιόνταν παντού, στην ώρα της δουλειάς και μετά απ’ αυτήν, και εμψύχωναν τους σκλάβους στην προσδοκία της ουράνιας πατρίδας, αλλά και στην ελπίδα της απελευθέρωσής τους από τα δεσμά της σκλαβιάς. Κι αυτό γιατί αρκετά από τα spirituals περιέχουν διφορούμενες έννοιες: σε πολλά τραγούδια ο λαός των μαύρων παραλληλίζεται με το λαό Ισραήλ, η «υποσχεμένη γη», η γη Χαναάν, υπαινίσσεται την ουράνια πατρίδα, αλλά και την ελευθερία από τη δουλεία, το «τραίνο» συμβολίζει αρχικά το ταξίδι στον ουρανό, αλλά συγχρόνως υπαινίσσεται και το τραίνο που χρησιμοποιούσαν οι φυγάδες σκλάβοι για να μεταφερθούν ελεύθεροι πια στις Βόρειες Πολιτείες, και πολλοί άλλοι παρόμοιοι συμβολισμοί.


Τις περισσότερες φορές τα τραγούδια συνοδεύονταν και από χορευτικές κινήσεις, κάτι που όπως είπαμε είναι σύμφυτο με την αφρικανική ράτσα, γι’ αυτό και συνηθίζεται ακόμη και σήμερα στις εκκλησίες των μαύρων της Αμερικής και της Αφρικής, και που προσπαθούν να μιμηθούν τα τελευταία χρόνια κάποιες εκκλησίες λευκών ακόμη και στην πατρίδα μας, με αδέξιο όμως και άκομψο τρόπο. Ή το χεις μέσα σου και σου βγαίνει αυθόρμητα, ή αλλιώς γίνεται κακή απομίμηση. Και πρέπει να το καταλάβουν κάποτε όλοι οι πιστοί, πως ό,τι δε βγαίνει αυθόρμητα από μέσα τους πρέπει να το αποφεύγουν. Όπως και δεν πρέπει να διστάζουν να εκδηλώνουν τη λατρεία και την αφοσίωσή τους στο Θεό με όποιο τρόπο τους ταιριάζει περισσότερο. Φτάνει να βρίσκεται αυτός στα πλαίσια της ευπρέπειας, έστω και με την πλατιά έννοια, και της κοινά παραδεκτής σοβαρότητας -και δυστυχώς αυτό δε γίνεται πάντα απ’ όλους. Ας μην ανοιχτούμε όμως περισσότερο σ’ αυτό το κεφάλαιο. Γιατί μας απομένουν ακόμη μερικές σελίδες από την ιστορία μας, που αφορούν και στη δική μας εποχή αυτή τη φορά, κι επομένως μας ενδιαφέρουν όλους, κι ο χρόνος κυλά αλύπητα.


Με την κατάργηση της δουλείας στα 1863 από τον πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν ανοίγει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των μαύρων της Αμερικής, που αρκετές από τις σελίδες του έχουμε ζήσει κι εμείς και σε κάποιο ποσοστό εξακολουθούμε να ζούμε ακόμη και σήμερα. Είδαμε πώς αντιμετωπίζονταν κατά τη διάρκεια της δουλείας όσοι κατέφευγαν στο βορρά. Άλλο να υποστηρίζεις απλά την απελευθέρωση των σκλάβων, κι άλλο να τους δέχεσαι σα μέλη της κοινωνίας ισότιμα με τους υπόλοιπους πολίτες. Αν λοιπόν στο βορρά όπου η δουλεία ήταν άγνωστη αντιμετωπίζονταν οι μαύροι σαν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, είναι εύκολο να φανταστούμε την κατάσταση που επικρατεί στο νότο μετά την κατάργηση της δουλείας.


Ολόκληρο το οικονομικό και κοινωνικό οικοδόμημα είχε στηριχτεί εκεί στο θεσμό της δουλείας. Οι μαύροι σκλάβοι είχαν τη θέση που έχουν σ’ εμάς, ας πούμε, τα μηχανήματα και το πετρέλαιο. Και ξαφνικά παύουν ν’ ανήκουν σαν περιουσία στους αφέντες τους. Το γεγονός αυτό θ’ αποτελέσει ένα φοβερό σοκ για ολόκληρη την κοινωνία του νότου που ουσιαστικά μέχρι και σήμερα δε θα μπορέσει να το ξεπεράσει οριστικά και σε απόλυτο βαθμό. Πλούσιοι γαιοκτήμονες φτωχαίνουν ή χρεοκοπούν -μην ξεχνάμε άλλωστε ότι λόγω του εμφύλιου πολέμου η χώρα ήδη έχει ερημώσει,- τεράστιες εκτάσεις παύουν να καλλιεργούνται, οι παλιοί αγέρωχοι αφεντάδες πρέπει να συνηθίσουν σε διαφορετική νοοτροπία, και το κυριότερο να ζήσουν στην ίδια κοινωνία με τους απελευθερωμένους πρώην σκλάβους τους -τέσσερα εκατομμύρια συνολικά σε αριθμό- που βέβαια δεν ξεχνούν το τι έχουν τραβήξει απ’ αυτούς στον καιρό της σκλαβιάς. Κάποιος πρώην αφέντης -χαρακτηριστικό στιγμιότυπο- συναντά έναν πρώην σκλάβο και τον προσφωνεί υποτιμητικά: «γεια σου, μπάρμπα!» Ο τελευταίος γυρίζει και τον παρατηρεί: «λέγε με κύριε, όχι μπάρμπα»… Φυσικά, αυτό είναι το λιγότερο. Δείχνει όμως την ατμόσφαιρα που επικρατεί. Λευκοί και μαύροι είναι σχεδόν αδύνατο να συμβιώσουν. Οι μαύροι θεωρητικά έχουν ή πρέπει νάχουν σύμφωνα με το σύνταγμα ίσα δικαιώματα σαν ελεύθεροι πολίτες, στην πράξη όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.


Το φοβερό πρόβλημα των φυλετικών διακρίσεων θα βασανίσει τη χώρα για τουλάχιστον έναν ακόμη αιώνα στην οξεία μορφή του, και σε κάποιο ποσοστό υφίσταται ακόμη και σήμερα. Οι θεωρίες της ανώτερης φυλής των λευκών και της κατώτερης των μαύρων, έχουν σα συνέπεια να ζουν οι μαύροι στο περιθώριο, να μην μπορούν να έχουν στο παραμικρό τις ευκαιρίες ανάπτυξης που έχουν οι λευκοί, να μένουν άνεργοι πολλοί απ’ αυτούς, να διώκονται με ασήμαντες αφορμές και να περιορίζονται σε άθλια γκέτο, όπου φυσικό είναι ν’ αναπτύσσεται η βρωμιά, η αρρώστια και το έγκλημα. Προσπάθειες που γίνονται από μερικούς φωτισμένους ανθρώπους να δοθούν στους μαύρους κάποιες εκτάσεις για καλλιέργεια δεν ευδοκιμούν. Σύντομα οι εκτάσεις αυτές αποδίδονται πίσω στους παλιούς αφέντες και οι μαύροι πρώην σκλάβοι απομένουν και πάλι χωρίς μοίρα στον ήλιο. Στην καλύτερη περίπτωση καταντούν δουλοπάροικοι και χρεώστες στα παλιά τους αφεντικά, που τους νοικιάζουν κάποια χωράφια με βαρείς οικονομικούς όρους.


Παράλληλα, ιδρύονται ρατσιστικές οργανώσεις όπως η φοβερή Κου Κλουξ Κλαν, που αποτελούν το φόβητρο όλων εκείνων που έχουν διαφορετικό χρώμα από το λευκό.


Φυσικά, κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Είναι πολλοί οι χριστιανοί και οι χριστιανικές οργανώσεις που βοηθούν τους απελευθερωμένους μαύρους. Αυτό κάνει ακόμη πιο αξιοκατάκριτη τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία των υπόλοιπων χριστιανών ή θρησκευομένων που ευνοούν τις φυλετικές διακρίσεις. Κι ακόμη είναι και κάποιοι μαύροι που ξεφεύγουν από τη μιζέρια, δημιουργούν σοβαρές περιουσίες ή κατέχουν διάφορα σημαντικά κρατικά αξιώματα. Αυτά όμως είναι, το ξαναλέμε , εξαιρέσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία του μαύρου πληθυσμού ζει κάτω από τις συνθήκες που περιγράψαμε. Εξάλλου αρκετά από τα δικαιώματα που τους είχαν δοθεί τα πρώτα χρόνια καταργούνται σε κάποιες πολιτείες. Πήγαινε πολύ να δοθούν σε μαύρους τόσα προνόμια…


Με τις συνθήκες αυτές είναι και πάλι ένα θαύμα πώς η εκκλησία του Χριστού αναπτύσσεται και εδραιώνεται σαν κυριότερος θεσμός και κέντρο της ζωής της μαύρης κοινότητας. Κι αυτό μέσα από δυσκολίες και στενοχώριες κάθε μορφής. Σε αρκετές περιοχές απαγορεύεται στους μαύρους ιεροκήρυκες να κηρύττουν αν δεν έχουν ειδική άδεια από τους λευκούς. Κάπου, σε κάποια περιοχή της Νότιας Καρολίνας, οι Κου Κλουξ Κλαν έχουν απαγορεύσει να πατήσει πόδι μαύρου ιεροκήρυκα. Ο Λιούις Τόμσον, μαύρος πάστορας, αγνοεί την απαγόρευσή τους. Του στέλνουν απειλητικό γράμμα. Εκείνος προτιμά να πειθαρχεί στο Θεό μάλλον πάρα στους ανθρώπους.

ΤΟ “ΞΕΜΑΤΙΑΣΜΑ” ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ !! Έτσι ξεμάτιαζαν οι αρχαίοι !!

ΤΟ “ΞΕΜΑΤΙΑΣΜΑ” ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ !! Έτσι ξεμάτιαζαν οι αρχαίοι !!


Αν δείτε δύο μαύρα μάτια ζωγραφισμένα σε αρχαίο αγγείο, μη φανταστείτε πως αποτελούν μια παραξενιά του ζωγράφου ή έστω ένα διακοσμητικό μοτίβο.

Μεταλλικό τάμα οφθαλμών (19ος-20ός αι.) Ούτε η γλυπτή απόδοση ενός χάλκινου φαλλού, με πόδια αλόγου και καμπανάκια να κουδουνίζουν από κάτω, έχει να κάνει με κανένα διαστροφικό αρχαίο δημιουργό. Και τα δύο έργα έχουν αποτρεπτικές ιδιότητες για το βάσκανο μάτι.


Τα ορθάνοιχτα μαύρα μάτια τα βλέπουμε συνήθως πάνω ή μέσα σε αρχαία αγγεία πόσης, που χρησιμοποιούσαν οι συμποσιαστές ακριβώς για να αποφύγουν το «μάτιασμα». Τα βλέπουμε ως φυλαχτά και στις μέρες μας, τάματα κρεμασμένα στις εικόνες μέσα στις εκκλησιές.


Οταν θέλουμε να αποτρέψουμε το κακό από επάνω μας, τι κάνουμε; Φτύνουμε τον κόρφο μας. Κι όταν η γιαγιά ξεματιάζει το εγγονάκι της, λέει από μέσα της κάποιες ευχές φτύνοντας το παιδί. Λοιπόν, το φτύσιμο ως αποτρεπτικό της βασκανίας έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Ισως γιατί το σάλιο έχει αντισηπτικές ιδιότητες, όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, «Βάσκανος Οφθαλμός. Σύμβολα μαγείας από ιδιωτικές αρχαιολογικές συλλογές».


«Οι μητέρες ή οι τροφοί, όταν φοβούνταν για την υγεία του βρέφους, έβρεχαν το μέτωπο και τα χείλη του με σάλιο, χρησιμοποιώντας το μέσο δάκτυλο. Επίσης, όποιοι θεωρούσαν ότι είχαν ευτυχήσει τόσο ώστε να επισύρουν τον φθόνο των θεών ή των ανθρώπων “εις κόλπον έπτυον”, όπως έφτυναν και στον κόρφο τους όταν ήθελαν να προφυλαχτούν από τον κίνδυνο μολυσματικής ασθένειας ύστερα από συνάντησή τους με ασθενή», διαβάζουμε.


Οι υπερφυσικές δυνάμεις και η επίδρασή τους πάνω σε όλα τα όντα, ακόμη και στα αντικείμενα, απασχολούν τον άνθρωπο από την 4η χιλιετία π.Χ. Απόδειξη, ότι έχουν βρεθεί στην Αίγυπτο αποτροπαϊκά για μάγια, που χρονολογούνται σε αυτή την εποχή. Κι επειδή η βασκανία και η δύναμή της είναι διαδεδομένη σε όλες τις εποχές, η ομάδα της Εφορείας Αρχαιοπωλείων και Ιδιωτικών Συλλογών επικεντρώθηκε σε αυτή.


Το υλικό της μελέτης το είχαν ήδη στα χέρια τους. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι θησαυρούς κρύβουν -και σε αυτό το θέμα- όχι μόνο τα δημόσια μουσεία, αλλά και οι ιδιωτικές αρχαιολογικές συλλογές. Αποκαλύπτεται για μία ακόμα φορά και σ’ αυτή την έκδοση, η οποία διερευνά τη βασκανία από την αρχαιότητα μέχρι και τα νεότερα χρόνια. Το θέμα εξετάζεται από διάφορες πλευρές. Μέσα από τη θρησκεία, τη μυθολογία, την καθημερινότητα και την κοινωνική ζωή.

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι, το “Ιδανικό” των “Τούρκων” είναι να “Γίνουν” “Έλληνες”!!!

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΧΡΙΣΤΟ, ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ!!


Γράφει ο Ιωάννης Ρεντζίδης


Αποτελεί κοινό μυστικό ότι, το “Ιδανικό” των “Τούρκων” είναι να “Γίνουν” “Έλληνες”!!!

Οι μεταβολές πού συντελούνται με τα νέα “Γεωστρατηγικά Σύνορα”, πού χαράσσονται σήμερα, μας φέρνουν προ των ευθυνών μας.


Και πολλές από αυτές τις νέες καταστάσεις καταγράφεται στις Προφητείες.


Οι πραγματικές Προφητείες, όσο και εάν έχουν τεράστιες δυσκολίες στην ερμηνεία τους, σε κάποια σημεία είναι πολύ διαφωτιστικές. Μεγάλη προσοχή δε, στους ψευδοπροφήτες, στους απατεώνες και στους “εμπόρους προφητειών.!”, που μέσω αυτών πλουτίζουν(!) εκμεταλλευόμενοι τους αφελείς…


Οι Προφητείες μας ανοίγουν τα μάτια, διότι είναι οι “Εφημερίδες” του Μέλλοντος, πού μας έγραψαν οι Θεοφώτιστοι Πατέρες μας, ώστε να έχουμε μοναδική μελλοντική ενημέρωση!.


[Βλέπε και σχετικά άρθρα μας: “Όλοι οι Μητροπολίτες να μεταβούν στις Μητροπόλεις τους” και “Σήμερα χαράσσεται η “Νέα Γεωγραφία” και χρειάζεται Η “Νέα Αγιογραφία”” και “Να χειροτονηθούν Μητροπολίτες Σμύρνης, Τραπεζούντος, Σαμψούντος, Κερασούντος κ.τ.λ..” και “Πρέπει να δοθεί βοήθεια από τους Ποιμένες και τα ποίμνια των Ελλαδικών Μητροπόλεων, της Νέας Σμύρνης, Νέας Ιωνίας κ.τ.λ..”.].


1. “Στρατός θάρθη Χριστό θα πιστεύει, αλλά εσείς δεν θα το ξέρετε”.


Ας αναφέρουμε μερικά στοιχεία σχετικών προφητειών, πού νομίζουμε παρουσιάζουν σύγχρονο ενδιαφέρον:


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, σύμφωνα με την ενδελεχή έρευνα και πολύ προσεκτική καταγραφή ωρισμένων των προφητικών λόγων του, υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη, αναφέρει σε μία προφητεία του ότι, “το μυστικό θα το μάθουν οι Τούρκοι τρείς μέρες νωρίτερα”. Δεν γνωρίζουμε, αλλ’ ίσως να πρόκειται περί της θαυματουργικής καταλύσεως του τέρατος του Μουσουλμανισμού, τουλάχιστον, εις την γειτονική μας Μ. Ασία.


Και μία άλλη φοβερή προφητεία αναφέρεται στα παλαιά κιτάπια των Πατέρων μας, και αποδίδεται επίσης στον Ισαπόστολο Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό:


“Στρατός θάρθη, Χριστό θα πιστεύει, αλλά εσείς δεν θα το ξέρετε!!!”.


Εάν ο στρατός αυτός θα είναι Ευρωπαϊκός, τότε προφανώς θα ξέρουμε ότι είναι Χριστιανοί. Για να συμβαίνει αυτό, πιθανόν να πρόκειται περί Στρατού εξ Ανατολών πού στην πραγματικότητα θα αποτελείται κατά κύριο λόγο από Κρυπτοχριστιανούς!!!


Σ’ αυτό το σημείο αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε ότι ο στρατός του Μωάμεθ, κατά τον Παπαρρηγόπουλο, “απετελείτο από τέως Χριστιανούς”. Και, εμείς μπορούμε να πιθανολογούμε, βάσει των προφητειών του “Πατροκοσμά”, ότι, και ο στρατός των εξ Ανατολών (και όχι μόνον των Τούρκων) σήμερα, ή στο μέλλον, αποτελείται ή θα αποτελείται κατά κύριο λόγο κυρίως από “Τέως Μουσουλμάνους”, δηλαδή ή από αποχρωματισμένους Μουσουλμάνους ή από Αλεβίτες ή από Κρυπτοχριστιανούς! Άλλωστε, μη λησμονούμε ότι τόσο στην Βόρειο όσο και στην Ανατολική Αφρική (π.χ. Υεμένη), αλλά και στη Μέση Ανατολή (Συρία κ.τ.λ.), οι κινητοποιήσεις ΔΕΝ υποκινούνται από φανατικούς Ισλαμιστές!!!


1. Το παίζουν Επιτελείς και όχι Ποιμενάρχες


Επομένως, οι Μητροπολίτες πού έχουν τίτλους Μητροπόλεων της Ανατολής, δηλ. της σημερινής Τουρκίας, πρέπει να βρίσκονται στις θέσεις τους και να εργάζονται.


Υπάρχουν μερικοί Μητροπολίτες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πού, δυστυχώς το “παίζουν”, Πατριαρχικοί “Επιτελείς”, αναρμοδίως και αντικανονικώς, χωρίς να είναι κατ’ ουσίαν Ποιμενάρχες.


Βεβαίως και τα ζητήματα της Εκκλησίας αποτελούν ευθύνη των Ιερών Συνόδων των τοπικών Εκκλησιών, αλλά και τα Ποίμνια έχουν ανάγκη από ποιμαντική φροντίδα.


Βέβαια, εάν ισχυρισθούν ότι δεν μπορούν να πάνε στις Μητροπόλεις τους, γιατί έχουν άλλες υποχρεώσεις, ας παραιτηθούν από τους Μητροπολιτικούς τίτλους των και να αφήσουν ελεύθερες τις θέσεις για εκείνους πού θέλουν να εργασθούν.


2.Οι Μητροπόλεις περιμένουν τους Μητροπολίτες τους.


Σημειώνουμε με έμφαση ότι οι Κρυπτοχριστιανοί και Κρυπτορωμιοί στην Ανατολή είναι εκατομμύρια. Τεκμηριώνουμε αυτή δε την άποψη πάνω σε ατράνταχτα ιστορικά και πραγματικά στοιχεία:


Με βάση μία απογραφή των Τούρκων πού έγινε κατά το 1912-14 εις τα παράλια της Μικράς Ασίας, ζούσαν τότε 2,5 εκατομμύρια Έλληνες, και ο ίδιος αριθμός Τούρκοι. Σ’ αυτό τον αριθμό των 2,5 εκατομμυρίων των παραλίων να προσθέσουμε και τους συμπαγείς πληθυσμούς στην Καισάρεια, στην Πισιδία, στον Πόντο, στην Πόλη κ.τ.λ., για να φθάσουμε, σύμφωνα με σοβαρούς ερευνητές στα 14 εκατομμύρια Ρωμιών, κατά το 1914 στα όρια της σημερινής Τουρκίας. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή έφθασαν στην Ελλάδα περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι άλλοι πού βρίσκονται; Προφανώς εκεί, διά των απογόνων τους πού γεννήθηκαν από το 1914 και μετά. Με βάσει τα επιστημονικά δημογραφικά δεδομένα και στοιχεία, ο αριθμός των Ρωμιών εκεί στην Ανατολή ξεπερνά και την πλέον αισιόδοξη άποψη!!!


Προφανώς λοιπόν είναι επιεικώς απαράδεκτο οι Μητροπολίτες της Ανατολής να ζουν μακριά από τις Επαρχίες τους.


Για παράδειγμα, και μόνον ενδεικτικά αναφέρουμε:


Γιατί δεν κατοικεί στην Μητρόπολη Περγάμου ο Μητροπολίτης Περγάμου;


Γιατί δεν μεταβαίνει στην Μητρόπολή του ο Μητροπολίτης Προύσης;


Γιατί δεν βρίσκεται στην θέση του ο Επίσκοπος Αβύδου…


Γιατί σχεδόν όλοι απουσιάζουν από τις επάλξεις τους;;;


3. Ζούμε σε εποχή σχετικής ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά πολύ μεγαλυτέρας των προηγουμένων αιώνων


Βέβαια σημειώνουμε πώς, κατά την εποχή μας, στο Δυτικό κυρίως κόσμο, ζούμε με αρκετά μεγάλη ελευθερία και Δημοκρατία. Όχι βέβαια στον επιθυμητό ή στον απόλυτο βαθμό. Αλλά αυτή η ελευθερία είναι χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την ελευθερία πού είχαν οι Χριστιανοί κατά τους προηγουμένους αιώνες. Ασφαλώς, δεν λησμονούμε ότι, ιδιαίτερα στα Ισλαμικά καθεστώτα, τουλάχιστον, εκατό εκατομμύρια Χριστιανοί διώκονται.!


Επομένως, έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε δραστηριότητες και να κάνουμε πολύ άνετα το καθήκον μας. Προφανώς, οι δειλοί δεν έχουν θέση και χώρο, μέσα στην Εκκλησία. Είναι σε όλους γνωστόν ότι, όλοι οι Επίσκοποι και όλοι οι κληρικοί κατά τα χρόνια της μαύρης Τουρκοκρατίας είχαν τεράστια προβλήματα με τους κατακτητές. Δεν είχαν στην ουσία τίποτε άλλο, παρά την Χάρι και την προστασία του Κυρίου, ώστε να πολεμούν τον φόβο πού τους έπνιγε την καρδιά. Αλλά πολέμησαν με δύναμη, συν Θεώ, και γι’ αυτό το λόγο έχουμε πολλούς Κληρικούς Ιερομάρτυρες, και χιλιάδες λαϊκούς Νεομάρτυρες!!!


Σήμερα, στην Μικρά Ασία τα πράγματα εξελίσσονται κατά πολύ προς το καλύτερο! Επομένως, δεν δικαιολογούνται μερικοί να γίνονται ριψάσπιδες. Ούτε επιτρέπεται να “Μηδίζουν” οι Εκκλησιαστικές Κεφαλές των Μητροπόλεων, όχι ως “θλιβεροί οδοιπόροι-ικέτες προς τα Σούσα”, αλλά κινούμενοι προς δυσμάς, εις την ελεύθερη Ελλάδα, ως “θλιβεροί οδοιπόροι-ικέτες προς τα … νεκροταφεία”, δηλαδή, ως “κηδειάδες”, αναζητώντας τα αντίστοιχα “τυχερά”.!


4. Φοβερή πνευματική επανάσταση


Ξέρετε τι φοβερή πνευματική επανάσταση θα γίνει στα σκλαβωμένα μέρη, εάν εμφανισθούν εκεί πενήντα άξιοι Μητροπολίτες;


Πόσο δύναμη και θάρρος θα λάβουν τα εκατομμύρια, (ναι εκατομμύρια!) φανερών και Κρυφών Χριστιανών;


Πόσο εγκληματικό είναι να παραμένουν αποίμαντα αυτά τα εκατομμύρια Χριστιανών και οι Μητροπολίτες τους να ταξιδεύουν αμέριμνοι και κουστουμαρισμένοι σε άλλα μέρη!!! Άραγε, τι λόγο θα δώσουν στο Θεό αυτοί οι άνθρωποι;;;


http://santo-rinios.blogspot.com