Στην παιδική ηλικία εντοπίζουν τα αίτια του φαινομένου οι επιστήμονες.
Τα κορίτσια αναλώνονται συζητώντας με τις ώρες, επειδή πιστεύουν ότι η συζήτηση θα τα κάνει να νιώσουν καλύτερα, ενώ τα αγόρια βρίσκουν πως η συζήτηση το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει είναι να διογκώσει το πρόβλημα.
Είναι γνωστό ότι τα δύο φύλα αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους με αντίθετους τρόπους: οι γυναίκες εκφράζουν τις ανησυχίες τους και τείνουν να μιλούν με τις ώρες για ό,τι τις προβληματίζει, ενώ οι άντρες είναι συγκρατημένοι και δεν δείχνουν καμία προθυμία να συζητήσουν για αυτά που τους απασχολούν. Γιατί; Επειδή πολύ απλά η συζήτηση για τους δεύτερους θεωρείται ανώφελη.
Νέα έρευνα εντοπίζει τη ρίζα του φαινομένου στην παιδική ηλικία. Η αντίθετη συμπεριφορά υπερβολικής ή μηδαμινής εξωτερίκευσης των προβληματισμών, που εμφανίζουν τα παιδιά από μικρή ηλικία, μπορεί μάλιστα να εξηγήσει και το χάσμα που πολλές φορές δημιουργείται αργότερα ανάμεσα στα ζευγάρια.
Το Πανεπιστήμιο του Μισούρι, ύστερα από τέσσερις διαδοχικές έρευνες στις οποίες συμμετείχαν 2.000 παιδιά και έφηβοι, συμπέρανε ότι τα αγόρια δεν είναι διστακτικά στο να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, απλώς δεν βρίσκουν καμία χρησιμότητα στο να μοιραστούν τον πόνο τους με άλλους. Παλαιότερες έρευνες επέμεναν ότι αγόρια και άνδρες στην πραγματικότητα έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για τα προβλήματα τους, αλλά διστάζουν από φόβο μην θεωρηθούν αδύναμοι ή μην ντροπιαστούν.
Αυτό αντικρούεται από τη νέα έρευνα, που διαπίστωσε ότι τα αγόρια δεν νιώθουν μεγαλύτερο άγχος ή ανησυχία από τα κορίτσια στην ιδέα του να μοιραστούν με κάποιον άλλο κάτι δυσάρεστο. Ο μόνος λόγος που δεν το κάνουν είναι επειδή δεν θεωρούν ότι θα βοηθηθούν, ενώ ψάχνουν άλλους τρόπους αντιμετώπισης ή άλλες δραστηριότητες που θα τους κάνουν να ξεχαστούν από τα άγχη.
Τα κορίτσια αναλώνονται συζητώντας με τις ώρες, επειδή πιστεύουν ότι η συζήτηση θα τα κάνει να νιώσουν καλύτερα, ενώ τα αγόρια βρίσκουν πως η συζήτηση το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει είναι να διογκώσει το πρόβλημα. Κατ' επέκταση οι γυναίκες πιέζουν τους συντρόφους τους να τους μιλήσουν, για να τους κάνουν να νιώσουν καλύτερα, ενώ εκείνοι αδιαφορούν.
Τα κορίτσια που αναμασούν διαρκώς τα προβλήματά τους είναι περισσότερο επιρρεπή στην εμφάνιση άγχους ή κατάθλιψης από ότι τα αγόρια, και αυτό συμβαίνει κυρίως για θέματα που οι γυναίκες δεν μπορούν να διαχειριστούν. Οι γονείς, λοιπόν, θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα αγόρια από μικρή ηλικία να εξωτερικεύουν τις ανησυχίες τους, μαθαίνοντάς τους ότι η συζήτηση καμιά φορά κάνει καλό. Από την άλλη, θα πρέπει να συγκρατούν τα κορίτσια, όταν εμμένουν να συζητούν το ίδιο πρόβλημα ξανά και ξανά…
ΠΗΓΗ: pagida.gr
Τα κορίτσια αναλώνονται συζητώντας με τις ώρες, επειδή πιστεύουν ότι η συζήτηση θα τα κάνει να νιώσουν καλύτερα, ενώ τα αγόρια βρίσκουν πως η συζήτηση το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει είναι να διογκώσει το πρόβλημα.
Είναι γνωστό ότι τα δύο φύλα αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους με αντίθετους τρόπους: οι γυναίκες εκφράζουν τις ανησυχίες τους και τείνουν να μιλούν με τις ώρες για ό,τι τις προβληματίζει, ενώ οι άντρες είναι συγκρατημένοι και δεν δείχνουν καμία προθυμία να συζητήσουν για αυτά που τους απασχολούν. Γιατί; Επειδή πολύ απλά η συζήτηση για τους δεύτερους θεωρείται ανώφελη.
Νέα έρευνα εντοπίζει τη ρίζα του φαινομένου στην παιδική ηλικία. Η αντίθετη συμπεριφορά υπερβολικής ή μηδαμινής εξωτερίκευσης των προβληματισμών, που εμφανίζουν τα παιδιά από μικρή ηλικία, μπορεί μάλιστα να εξηγήσει και το χάσμα που πολλές φορές δημιουργείται αργότερα ανάμεσα στα ζευγάρια.
Το Πανεπιστήμιο του Μισούρι, ύστερα από τέσσερις διαδοχικές έρευνες στις οποίες συμμετείχαν 2.000 παιδιά και έφηβοι, συμπέρανε ότι τα αγόρια δεν είναι διστακτικά στο να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, απλώς δεν βρίσκουν καμία χρησιμότητα στο να μοιραστούν τον πόνο τους με άλλους. Παλαιότερες έρευνες επέμεναν ότι αγόρια και άνδρες στην πραγματικότητα έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για τα προβλήματα τους, αλλά διστάζουν από φόβο μην θεωρηθούν αδύναμοι ή μην ντροπιαστούν.
Αυτό αντικρούεται από τη νέα έρευνα, που διαπίστωσε ότι τα αγόρια δεν νιώθουν μεγαλύτερο άγχος ή ανησυχία από τα κορίτσια στην ιδέα του να μοιραστούν με κάποιον άλλο κάτι δυσάρεστο. Ο μόνος λόγος που δεν το κάνουν είναι επειδή δεν θεωρούν ότι θα βοηθηθούν, ενώ ψάχνουν άλλους τρόπους αντιμετώπισης ή άλλες δραστηριότητες που θα τους κάνουν να ξεχαστούν από τα άγχη.
Τα κορίτσια αναλώνονται συζητώντας με τις ώρες, επειδή πιστεύουν ότι η συζήτηση θα τα κάνει να νιώσουν καλύτερα, ενώ τα αγόρια βρίσκουν πως η συζήτηση το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει είναι να διογκώσει το πρόβλημα. Κατ' επέκταση οι γυναίκες πιέζουν τους συντρόφους τους να τους μιλήσουν, για να τους κάνουν να νιώσουν καλύτερα, ενώ εκείνοι αδιαφορούν.
Τα κορίτσια που αναμασούν διαρκώς τα προβλήματά τους είναι περισσότερο επιρρεπή στην εμφάνιση άγχους ή κατάθλιψης από ότι τα αγόρια, και αυτό συμβαίνει κυρίως για θέματα που οι γυναίκες δεν μπορούν να διαχειριστούν. Οι γονείς, λοιπόν, θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα αγόρια από μικρή ηλικία να εξωτερικεύουν τις ανησυχίες τους, μαθαίνοντάς τους ότι η συζήτηση καμιά φορά κάνει καλό. Από την άλλη, θα πρέπει να συγκρατούν τα κορίτσια, όταν εμμένουν να συζητούν το ίδιο πρόβλημα ξανά και ξανά…
ΠΗΓΗ: pagida.gr
