Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
Γιατί δεν μπορούν να μας διώξουν;
Financial Times:Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να διώξουν την Ελλάδα!
Ήταν η πιθανότητα που όλοι φοβούνταν αλλά κανείς δεν τολμούσε να ξεστομίσει –μέχρι την περασμένη εβδομάδα.
Ξαφνικά, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, τέθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. «Θα μείνετε ή θα φύγετε;» Πολλοί Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται πια. Θα έπρεπε όμως. Οι ηγέτες τους ενδιαφέρονται.
Και να γιατί:
Η Ελλάδα θα κάνει αναδιάρθρωση χρέους. Μπορεί να την κάνει «εντός του ευρώ» και μπορεί να την κάνει «εκτός του ευρώ». Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι κρίσιμη. Αν αντιλαμβάνεστε ήδη την διαφορά, σταματήστε να διαβάζετε. Αν όχι, σύντομα θα εύχεστε να την είχατε αντιληφθεί.
Γιατί; Διαβάστε τώρα τη συνέχεια, για να αντιληφθείτε τι θα σημαίνει έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη:
1. Το υπουργικό συμβούλιο της Ελλάδας αποφασίζει έξοδο. Αρχίζουν να κυκλοφορουν φήμες. Οι Έλληνες πολίτες σηκώνουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ, όσο έχουν ακόμη το ευρώ και όχι την δραχμή. Η προσφορά τραπεζογραμματίων στερεύει. Οι επιχειρήσεις μεταφέρουν τα ρευστοποιήσιμα πλεονάσματά τους στο εξωτερικό. Οι ξένοι πιστωτές σταματούν τον δανεισμό των ελληνικών επιχειρήσεων. Οι τράπεζες κλείνουν τις πόρτες.
2. Κατόπιν έκτακτου υπουργικού συμβουλίου, η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει την εισαγωγή της νέας δραχμής. Επιβάλλονται έλεγχοι κεφαλαίου καθώς και έλεγχοι στα σύνορα ώστε να εφαρμοστούν. Ο δημόσιος τομέας «γυρνάει» σε εγχώριο νόμισμα. Η αξία της δραχμής βουλιάζει. Ο ελληνικός πληθωρισμός εκτινάσσεται.
3. Ξεσπούν διαμάχες όσον αφορά τα χρέη του ιδιωτικού τομέα (για παράδειγμα όσον αφορά ένα δάνειο γερμανικής τράπεζας σε ελληνική θυγατρικής μιας πολυεθνικής όπως η BMW). Η υποχρέωση παραμένει δάνειο σε ευρώ ή μετατρέπεται σε δάνειο σε δραχμή; Αν είναι δάνειο σε δραχμές, τότε η γερμανική τράπεζα έχει πρόβλημα, καθώς ένα ενεργητικό σε δραχμές αξίζει ελάχιστα σε σχέση με την λογιστική αξία σε ευρώ. Αν, από την άλλη πλευρά, η υποχρέωση παραμένει σε ευρώ, τότε έχει πρόβλημα και η τράπεζα και η επιχείρηση, καθώς ο οφειλέτης έχει ένα δάνειο σε ευρώ που πρέπει να εξυπηρετήσει με, υποτιμημένα σε δραχμές, έσοδα.
4. Αρχίζει η μετάσταση. Οι Πορτογάλοι φοβούνται ότι μπορεί να συμβεί και σε αυτούς. Οι Πορτογάλοι πολίτες αρχίζουν να αποσύρουν τα ευρώ τους από τις τράπεζες, με τον φόβο ότι θα τους τα μετατρέψουν σε εσκούδα. Οι πορτογαλικές εταιρείες μεταφέρουν κεφάλαια στο εξωτερικό για να προφυλαχθούν. Κλείνουν τράπεζες. Σύντομα εμφανίζονται ανάλογα σκηνικά στην Ιρλανδία, καθώς και στην υπόλοιπη Μεσόγειο. Οι υπόλοιπες τράπεζες σταματούν τις δοσοληψίες με τις τράπεζες των περιφερειακών κρατών.
5. Διογκώνεται η σύγχυση όσον αφορά την εμβέλεια του ανοίγματος των ευρωπαϊκών τραπεζών στον ιδιωτικό τομέα της περιφέρειας. Οι συναλλαγές με τις ευρωπαϊκές τράπεζες και μεταξύ τους, σταματούν. Οι τραπεζικές μετοχές μηδενίζονται και τα επενδυτικά καταφύγια εκτινάσσονται. Αντιδρώντας στις εισροές κεφαλαίων, η Ελβετία επιβάλλει τιμωρητικά αρνητικά επιτόκια στις καταθέσεις μη Ελβετών πολιτών.
6. Ο τραπεζικός δανεισμός σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση σταματά. Η οικονομική δραστηριότητα μένει στάσιμη.
Θα συνέχιζα, αλλά πιστεύω ότι πιάσατε το νόημα. Δεν θα είναι ωραία εικόνα. Να προσθέσω μόνο το γεγονός ότι το άνοιγμα των ευρωπαϊκών τραπεζών προς τον ιδιωτικό τομέα (εταιρείες και νοικοκυριά) της περιφέρειας, είναι πολλαπλάσιο του ανοίγματος προς τον δημόσιο τομέα (κρατικό χρέος.)
Οι συνεπαγόμενοι κίνδυνοι είναι αυτό που κάποτε ονομάζαμε «δια-κρατικό κίνδυνο». Ενας όρος που έμαθαν καλά οι Αμερικανοί τραπεζίτες μιας κάποιας ηλικίας, οι οποίοι κάποτε δάνειζαν ασύστολα δολάρια και πέσο στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα του Μεξικό, για να ανακαλύψουν κάποια στιγμή ότι ο εθνικός κίνδυνος δεν περιλαμβάνει μόνο τον κίνδυνο να μην πληρώσει μια χώρα, αλλά και τον κίνδυνο να απαγορευτεί και στον ιδιωτικό τομέα να μην αποπληρώσει δια νόμου ή μέσω συναλλαγματικών μεταβολών.
Οι ευρωπαϊκές τράπεζες μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν το ίδιο λάθος. Το νόημα της δημιουργίας της ευρωζώνης ήταν να καταργηθεί η έννοια του διακρατικού κινδύνου n’est-ce pas; Το να δανείζει μια τράπεζα του Μονάχου την BMW Αθηνών, θα ήταν σαν να δανείζει μια τράπεζα της Νέας Υόρκης στην General Motors της Μοντάνα. Και έτσι θα ήταν, αν μείνει η ευρωζώνη ενωμένη.
Ορισμένοι κορυφαίοι αξιωματούχοι το αντιλήφθηκαν αυτό αρκετά νωρίς. Αλλοι χρειάστηκαν χρόνο για να αντιληφθούν το πραγματικό μέγεθος. Τόσο επικεντρωμένη ήταν η προσοχή όλων στα ανοίγματα σε κρατικά ομόλογα. Κι αυτό εξηγεί την αργή αλλά προβλέψιμη αλλαγή φρασεολογίας: Από την χρεοκοπία στην «τακτική χρεοκοπία», από την χρεοκοπία στην «χρεοκοπία εντός του ευρώ» και τελευταία στην δήλωση: «Θα υπερασπιστούμε το ευρώ με κάθε κόστος».
Ναι, η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει καταπιεί τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Τώρα πρέπει να τις μοιραστεί με τους ψηφοφόρους. Οι πολίτες της βορείου Ευρώπης πρέπει να καταλάβουν ότι το συμφέρον τους δεν είναι να διώξουν τους Έλληνες, αλλά να τους κρατήσουν.
Και, δημοψήφισμα ή όχι, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει τις επιπτώσεις που θα έχει μια ελληνική έξοδος από το ευρώ για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Γιατί μια ελληνική χρεοκοπία εντός του ευρώ είναι διαχειρίσιμη και θα γίνει η διαχείρισή της. Η χρεοκοπία εκτός ευρώ εμπεριέχει κινδύνους με πολύ διαφορετικό βάρος και εμβέλεια.
Το ζήτημα είναι αυτό που λέμε «ο ελέφαντας στο δωμάτιο»: Όσοι ήθελαν να τον δουν, μπορούσαν να τον δουν. Για μεγάλο διάστημα, κανένας δεν ενδιαφερόταν, ούτε ήθελε να τον δει. Τώρα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
onalert
Ήταν η πιθανότητα που όλοι φοβούνταν αλλά κανείς δεν τολμούσε να ξεστομίσει –μέχρι την περασμένη εβδομάδα.
Ξαφνικά, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, τέθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. «Θα μείνετε ή θα φύγετε;» Πολλοί Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται πια. Θα έπρεπε όμως. Οι ηγέτες τους ενδιαφέρονται.
Και να γιατί:
Η Ελλάδα θα κάνει αναδιάρθρωση χρέους. Μπορεί να την κάνει «εντός του ευρώ» και μπορεί να την κάνει «εκτός του ευρώ». Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι κρίσιμη. Αν αντιλαμβάνεστε ήδη την διαφορά, σταματήστε να διαβάζετε. Αν όχι, σύντομα θα εύχεστε να την είχατε αντιληφθεί.
Γιατί; Διαβάστε τώρα τη συνέχεια, για να αντιληφθείτε τι θα σημαίνει έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη:
1. Το υπουργικό συμβούλιο της Ελλάδας αποφασίζει έξοδο. Αρχίζουν να κυκλοφορουν φήμες. Οι Έλληνες πολίτες σηκώνουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ, όσο έχουν ακόμη το ευρώ και όχι την δραχμή. Η προσφορά τραπεζογραμματίων στερεύει. Οι επιχειρήσεις μεταφέρουν τα ρευστοποιήσιμα πλεονάσματά τους στο εξωτερικό. Οι ξένοι πιστωτές σταματούν τον δανεισμό των ελληνικών επιχειρήσεων. Οι τράπεζες κλείνουν τις πόρτες.
2. Κατόπιν έκτακτου υπουργικού συμβουλίου, η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει την εισαγωγή της νέας δραχμής. Επιβάλλονται έλεγχοι κεφαλαίου καθώς και έλεγχοι στα σύνορα ώστε να εφαρμοστούν. Ο δημόσιος τομέας «γυρνάει» σε εγχώριο νόμισμα. Η αξία της δραχμής βουλιάζει. Ο ελληνικός πληθωρισμός εκτινάσσεται.
3. Ξεσπούν διαμάχες όσον αφορά τα χρέη του ιδιωτικού τομέα (για παράδειγμα όσον αφορά ένα δάνειο γερμανικής τράπεζας σε ελληνική θυγατρικής μιας πολυεθνικής όπως η BMW). Η υποχρέωση παραμένει δάνειο σε ευρώ ή μετατρέπεται σε δάνειο σε δραχμή; Αν είναι δάνειο σε δραχμές, τότε η γερμανική τράπεζα έχει πρόβλημα, καθώς ένα ενεργητικό σε δραχμές αξίζει ελάχιστα σε σχέση με την λογιστική αξία σε ευρώ. Αν, από την άλλη πλευρά, η υποχρέωση παραμένει σε ευρώ, τότε έχει πρόβλημα και η τράπεζα και η επιχείρηση, καθώς ο οφειλέτης έχει ένα δάνειο σε ευρώ που πρέπει να εξυπηρετήσει με, υποτιμημένα σε δραχμές, έσοδα.
4. Αρχίζει η μετάσταση. Οι Πορτογάλοι φοβούνται ότι μπορεί να συμβεί και σε αυτούς. Οι Πορτογάλοι πολίτες αρχίζουν να αποσύρουν τα ευρώ τους από τις τράπεζες, με τον φόβο ότι θα τους τα μετατρέψουν σε εσκούδα. Οι πορτογαλικές εταιρείες μεταφέρουν κεφάλαια στο εξωτερικό για να προφυλαχθούν. Κλείνουν τράπεζες. Σύντομα εμφανίζονται ανάλογα σκηνικά στην Ιρλανδία, καθώς και στην υπόλοιπη Μεσόγειο. Οι υπόλοιπες τράπεζες σταματούν τις δοσοληψίες με τις τράπεζες των περιφερειακών κρατών.
5. Διογκώνεται η σύγχυση όσον αφορά την εμβέλεια του ανοίγματος των ευρωπαϊκών τραπεζών στον ιδιωτικό τομέα της περιφέρειας. Οι συναλλαγές με τις ευρωπαϊκές τράπεζες και μεταξύ τους, σταματούν. Οι τραπεζικές μετοχές μηδενίζονται και τα επενδυτικά καταφύγια εκτινάσσονται. Αντιδρώντας στις εισροές κεφαλαίων, η Ελβετία επιβάλλει τιμωρητικά αρνητικά επιτόκια στις καταθέσεις μη Ελβετών πολιτών.
6. Ο τραπεζικός δανεισμός σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση σταματά. Η οικονομική δραστηριότητα μένει στάσιμη.
Θα συνέχιζα, αλλά πιστεύω ότι πιάσατε το νόημα. Δεν θα είναι ωραία εικόνα. Να προσθέσω μόνο το γεγονός ότι το άνοιγμα των ευρωπαϊκών τραπεζών προς τον ιδιωτικό τομέα (εταιρείες και νοικοκυριά) της περιφέρειας, είναι πολλαπλάσιο του ανοίγματος προς τον δημόσιο τομέα (κρατικό χρέος.)
Οι συνεπαγόμενοι κίνδυνοι είναι αυτό που κάποτε ονομάζαμε «δια-κρατικό κίνδυνο». Ενας όρος που έμαθαν καλά οι Αμερικανοί τραπεζίτες μιας κάποιας ηλικίας, οι οποίοι κάποτε δάνειζαν ασύστολα δολάρια και πέσο στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα του Μεξικό, για να ανακαλύψουν κάποια στιγμή ότι ο εθνικός κίνδυνος δεν περιλαμβάνει μόνο τον κίνδυνο να μην πληρώσει μια χώρα, αλλά και τον κίνδυνο να απαγορευτεί και στον ιδιωτικό τομέα να μην αποπληρώσει δια νόμου ή μέσω συναλλαγματικών μεταβολών.
Οι ευρωπαϊκές τράπεζες μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν το ίδιο λάθος. Το νόημα της δημιουργίας της ευρωζώνης ήταν να καταργηθεί η έννοια του διακρατικού κινδύνου n’est-ce pas; Το να δανείζει μια τράπεζα του Μονάχου την BMW Αθηνών, θα ήταν σαν να δανείζει μια τράπεζα της Νέας Υόρκης στην General Motors της Μοντάνα. Και έτσι θα ήταν, αν μείνει η ευρωζώνη ενωμένη.
Ορισμένοι κορυφαίοι αξιωματούχοι το αντιλήφθηκαν αυτό αρκετά νωρίς. Αλλοι χρειάστηκαν χρόνο για να αντιληφθούν το πραγματικό μέγεθος. Τόσο επικεντρωμένη ήταν η προσοχή όλων στα ανοίγματα σε κρατικά ομόλογα. Κι αυτό εξηγεί την αργή αλλά προβλέψιμη αλλαγή φρασεολογίας: Από την χρεοκοπία στην «τακτική χρεοκοπία», από την χρεοκοπία στην «χρεοκοπία εντός του ευρώ» και τελευταία στην δήλωση: «Θα υπερασπιστούμε το ευρώ με κάθε κόστος».
Ναι, η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει καταπιεί τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Τώρα πρέπει να τις μοιραστεί με τους ψηφοφόρους. Οι πολίτες της βορείου Ευρώπης πρέπει να καταλάβουν ότι το συμφέρον τους δεν είναι να διώξουν τους Έλληνες, αλλά να τους κρατήσουν.
Και, δημοψήφισμα ή όχι, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει τις επιπτώσεις που θα έχει μια ελληνική έξοδος από το ευρώ για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Γιατί μια ελληνική χρεοκοπία εντός του ευρώ είναι διαχειρίσιμη και θα γίνει η διαχείρισή της. Η χρεοκοπία εκτός ευρώ εμπεριέχει κινδύνους με πολύ διαφορετικό βάρος και εμβέλεια.
Το ζήτημα είναι αυτό που λέμε «ο ελέφαντας στο δωμάτιο»: Όσοι ήθελαν να τον δουν, μπορούσαν να τον δουν. Για μεγάλο διάστημα, κανένας δεν ενδιαφερόταν, ούτε ήθελε να τον δει. Τώρα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
onalert
Έλληνας: Ο άνθρωπος του μέλλοντος!!
Απόσπασμα από τη γαλλική σατιρική εκπομπή "Les Guignols de l'info" η οποία έχει μεγάλη τηλεθέαση. Εδώ ασχολείται με το πειραματόζωο "Έλληνας".
Ιστορίες εκδίκησης: «Τρώγεται» και ας είναι κρύα
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Το θέμα της εκδίκησης είναι τόσο παλιό, όσο και η ίδια η Ιστορία. Σχεδόν από την εποχή που ανακαλύφθηκε η γραφή, οι άνθρωποι είχαν έμφυτη την επιθυμία να τιμωρήσουν με το ίδιο νόμισμα όσους θεώρησαν ότι δεν τους φέρθηκαν σωστά. Ο Κώδικας του Χαμουραμπί για παράδειγμα, το 1760 προ Χριστού, διαπνέεται από τη λογική «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την «αφετηρία» για τις μεταγενέστερες πράξεις εκδίκησης. Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά. Ακόμα και οι σύγχρονοι νόμοι βασίζονται στο αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας να εκδικείται αυτούς που προσπαθούν να τους διασπάσουν.
Ακολουθούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, πρόσφατα και μη, εκδικήσεων που για ξεχωριστό λόγο η καθεμία έμειναν στην ιστορία.
Benedict Arnold: Ο απογοητευμένος Αμερικανός
Ο αμερικανός στρατηγός το όνομα του οποίου έχει καταστεί, στη χώρα του, συνώνυμο της προδοσίας, άλλαξε στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του Πολέμου για την Αμερικανική Ανεξαρτησία, και συνωμότησε για να παραδώσει το αμερικανικό φρούριο στο West Point της Νέας Υόρκης που είχε καταλάβει, στους Βρετανούς τον Ιούλιο του 1780. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, κίνητρα για την εκδικητική αυτή κίνηση του Arnold υπήρξαν η απογοήτευση για την παραγνώριση των ικανοτήτων του και των ευσήμων που απολάμβαναν άλλοι στρατηγοί για τα δικά του επιτεύγματα, αλλά και η αντίθεσή του στη νεοσυσταθείσα συμμαχία των Αμερικανών με τη Γαλλία.
Το εκδικητικό του σχέδιo αποκαλύφθηκε όταν οι αμερικανικές δυνάμεις αιχμαλώτισαν τον βρετανό στρατηγό John Andre και βρήκαν επάνω του έγγραφα που αποκάλυπταν το σχέδιο του Arnold. Ο Arnold ξέφυγε μετά βίας από τα στρατεύματα του Washington, που κινήθηκαν προς το West Point αμέσως μετά την αιχμαλωσία του Andre, και στη συνέχεια έλαβε το βαθμό του ταξίαρχου και 6.000 λίρες Αγγλίας –ποσό που σήμερα υπολογίζεται στις 615.000 λίρες–από το βρετανικό στρατό. Μετακόμισε στο Λονδίνο δύο χρόνια αργότερα, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Lorena Bobbitt: Εκδίκηση… κομμένη στα μέτρα της
Η γυναίκα που έκανε πραγματικότητα τον κρυφό πόθο κάθε καταπιεσμένης/ κακοποιημένης φεμινίστριας δεν είναι άλλη από την Lorena Bobbit. Με τον άντρα της John Bobbit είχαν κατά καιρούς πολλά προβλήματα. Την χτύπαγε, την έβριζε, ενίοτε την βίαζε κιόλας. Το βράδυ της 23ης Ιουνίου του 1993, ο άντρας της γύρισε στο σπίτι αργά το βράδυ μεθυσμένος και σύμφωνα με την μαρτυρία της την βίασε επανειλημμένα. Με απίστευτη ψυχραιμία η κυρία Bobbit σηκώθηκε από το κρεβάτι, πήγε στην κουζίνα του σπιτιού και αφού πήρε το πρώτο κουζινομάχαιρο που βρήκε μπροστά της επέστρεψε και έκοψε το πέος του συζύγου της ενώ αυτός κοιμόταν. Ατάραχη, πήρε το αμάξι της, έκανε μια βόλτα και πέταξε το «λάφυρό» της σε έναν ακάλυπτο χώρο.
Αφού συνειδητοποίησε την πράξη της ειδοποίησε την Αστυνομία, η οποία έσπευσε στο σπίτι του ζεύγους και μετά από έρευνα εντόπισε το κομμένο πέος. Στην δίκη που διήρκεσε επτά ώρες, η Bobbit αθωώθηκε, τέθηκε όμως υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Το 1996 μετά από έξι χρόνια γάμου το ζευγάρι πήρε διαζύγιο (αναμενόμενο), ο John Bobbit εκμεταλλεύτηκε την δημοσιότητα που του έδωσε το περιστατικό και αφού κατάφερε να… συγκολλήσει το πέος του έγινε διάσημος πορνοστάρ πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως το “Frankenpenis” (ευφάνταστος τίτλος αν μη τι άλλο). Η Loreena μετά το περιστατικό άλλαξε το όνομά της σε Loreena Galo και έκτοτε δουλεύει σε ινστιτούτο αισθητικής στην Washington.
Η σφαγή στο Νταχάου
Στις 29 Απριλίου του 1945, μέλη της 45ης Μεραρχίας του Αμερικάνικου Πεζικού δέχονται εντολή να καταλάβουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου. Αφού απελευθερώνουν τους εξαθλιωμένους κρατούμενους, ανακαλύπτουν με φρίκη αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «Τραίνο του Θανάτου». Στα 39 βαγόνια ενός τραίνου, το οποίο δεν έφυγε ποτέ, υπήρχαν στοιβαγμένα παραπάνω από δύο χιλιάδες πτώματα σκελετωμένων κρατούμενων. Σοκαρισμένοι από το θέαμα, κάποια μέλη του Τμήματος οδηγήθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες ακρότητες που έγιναν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Θέλοντας να εκδικηθούν για τους χιλιάδες βάναυσα θανατωμένους κρατούμενους, οι Αμερικάνοι «ελευθερωτές» του Νταχάου άρχισαν να εκτελούν στρατιώτες των SS που είχαν παραδοθεί, ενώ επέτρεψαν σε απελευθερωμένους κρατούμενους να επιτεθούν σε ναζί στρατιώτες και πρώην «επιστάτες» και να τους λιντσάρουν. Συνολικά 75 Ναζί εκτελέστηκαν εκείνη την μέρα. Η θανάτωσή τους είχε μείνει κρυφή από το Αρχηγείο του Αμερικάνικου Στρατού και αποκαλύφθηκε μόλις το 2011, όταν και ανοίχτηκαν τα απόρρητα έγγραφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το θέμα της εκδίκησης είναι τόσο παλιό, όσο και η ίδια η Ιστορία. Σχεδόν από την εποχή που ανακαλύφθηκε η γραφή, οι άνθρωποι είχαν έμφυτη την επιθυμία να τιμωρήσουν με το ίδιο νόμισμα όσους θεώρησαν ότι δεν τους φέρθηκαν σωστά. Ο Κώδικας του Χαμουραμπί για παράδειγμα, το 1760 προ Χριστού, διαπνέεται από τη λογική «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την «αφετηρία» για τις μεταγενέστερες πράξεις εκδίκησης. Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά. Ακόμα και οι σύγχρονοι νόμοι βασίζονται στο αναφαίρετο δικαίωμα της κοινωνίας να εκδικείται αυτούς που προσπαθούν να τους διασπάσουν.
Ακολουθούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, πρόσφατα και μη, εκδικήσεων που για ξεχωριστό λόγο η καθεμία έμειναν στην ιστορία.
Benedict Arnold: Ο απογοητευμένος Αμερικανός
Ο αμερικανός στρατηγός το όνομα του οποίου έχει καταστεί, στη χώρα του, συνώνυμο της προδοσίας, άλλαξε στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του Πολέμου για την Αμερικανική Ανεξαρτησία, και συνωμότησε για να παραδώσει το αμερικανικό φρούριο στο West Point της Νέας Υόρκης που είχε καταλάβει, στους Βρετανούς τον Ιούλιο του 1780. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, κίνητρα για την εκδικητική αυτή κίνηση του Arnold υπήρξαν η απογοήτευση για την παραγνώριση των ικανοτήτων του και των ευσήμων που απολάμβαναν άλλοι στρατηγοί για τα δικά του επιτεύγματα, αλλά και η αντίθεσή του στη νεοσυσταθείσα συμμαχία των Αμερικανών με τη Γαλλία.
Το εκδικητικό του σχέδιo αποκαλύφθηκε όταν οι αμερικανικές δυνάμεις αιχμαλώτισαν τον βρετανό στρατηγό John Andre και βρήκαν επάνω του έγγραφα που αποκάλυπταν το σχέδιο του Arnold. Ο Arnold ξέφυγε μετά βίας από τα στρατεύματα του Washington, που κινήθηκαν προς το West Point αμέσως μετά την αιχμαλωσία του Andre, και στη συνέχεια έλαβε το βαθμό του ταξίαρχου και 6.000 λίρες Αγγλίας –ποσό που σήμερα υπολογίζεται στις 615.000 λίρες–από το βρετανικό στρατό. Μετακόμισε στο Λονδίνο δύο χρόνια αργότερα, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Lorena Bobbitt: Εκδίκηση… κομμένη στα μέτρα της
Η γυναίκα που έκανε πραγματικότητα τον κρυφό πόθο κάθε καταπιεσμένης/ κακοποιημένης φεμινίστριας δεν είναι άλλη από την Lorena Bobbit. Με τον άντρα της John Bobbit είχαν κατά καιρούς πολλά προβλήματα. Την χτύπαγε, την έβριζε, ενίοτε την βίαζε κιόλας. Το βράδυ της 23ης Ιουνίου του 1993, ο άντρας της γύρισε στο σπίτι αργά το βράδυ μεθυσμένος και σύμφωνα με την μαρτυρία της την βίασε επανειλημμένα. Με απίστευτη ψυχραιμία η κυρία Bobbit σηκώθηκε από το κρεβάτι, πήγε στην κουζίνα του σπιτιού και αφού πήρε το πρώτο κουζινομάχαιρο που βρήκε μπροστά της επέστρεψε και έκοψε το πέος του συζύγου της ενώ αυτός κοιμόταν. Ατάραχη, πήρε το αμάξι της, έκανε μια βόλτα και πέταξε το «λάφυρό» της σε έναν ακάλυπτο χώρο.
Αφού συνειδητοποίησε την πράξη της ειδοποίησε την Αστυνομία, η οποία έσπευσε στο σπίτι του ζεύγους και μετά από έρευνα εντόπισε το κομμένο πέος. Στην δίκη που διήρκεσε επτά ώρες, η Bobbit αθωώθηκε, τέθηκε όμως υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Το 1996 μετά από έξι χρόνια γάμου το ζευγάρι πήρε διαζύγιο (αναμενόμενο), ο John Bobbit εκμεταλλεύτηκε την δημοσιότητα που του έδωσε το περιστατικό και αφού κατάφερε να… συγκολλήσει το πέος του έγινε διάσημος πορνοστάρ πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως το “Frankenpenis” (ευφάνταστος τίτλος αν μη τι άλλο). Η Loreena μετά το περιστατικό άλλαξε το όνομά της σε Loreena Galo και έκτοτε δουλεύει σε ινστιτούτο αισθητικής στην Washington.
Η σφαγή στο Νταχάου
Στις 29 Απριλίου του 1945, μέλη της 45ης Μεραρχίας του Αμερικάνικου Πεζικού δέχονται εντολή να καταλάβουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου. Αφού απελευθερώνουν τους εξαθλιωμένους κρατούμενους, ανακαλύπτουν με φρίκη αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «Τραίνο του Θανάτου». Στα 39 βαγόνια ενός τραίνου, το οποίο δεν έφυγε ποτέ, υπήρχαν στοιβαγμένα παραπάνω από δύο χιλιάδες πτώματα σκελετωμένων κρατούμενων. Σοκαρισμένοι από το θέαμα, κάποια μέλη του Τμήματος οδηγήθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες ακρότητες που έγιναν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Θέλοντας να εκδικηθούν για τους χιλιάδες βάναυσα θανατωμένους κρατούμενους, οι Αμερικάνοι «ελευθερωτές» του Νταχάου άρχισαν να εκτελούν στρατιώτες των SS που είχαν παραδοθεί, ενώ επέτρεψαν σε απελευθερωμένους κρατούμενους να επιτεθούν σε ναζί στρατιώτες και πρώην «επιστάτες» και να τους λιντσάρουν. Συνολικά 75 Ναζί εκτελέστηκαν εκείνη την μέρα. Η θανάτωσή τους είχε μείνει κρυφή από το Αρχηγείο του Αμερικάνικου Στρατού και αποκαλύφθηκε μόλις το 2011, όταν και ανοίχτηκαν τα απόρρητα έγγραφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι 10 πιο περίεργες τελευταίες επιθυμίες της Ιστορίας
του Γιώργου Κόκουβα
Οι περισσότερες διαθήκες, ρητές ή γραπτές, συντάσσονται για να διευθετηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες εκείνου που ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Όχι όμως όλες: Κάποιοι απρόβλεπτοι –μέχρι την τελευταία τους ανάσα- άνθρωποι αποφάσισαν να πουν την τελευταία λέξη για να κάνουν πολιτικό σχόλιο, να αναιρέσουν τα κατορθώματα μιας ολόκληρης ζωής ή απλώς να αποδείξουν ότι ακόμη και λίγο πριν το «τούνελ», μπορούν να κάνουν πλάκα.
Βιργίλιος
Χρονολογία θανάτου: 10π.Χ.
Τελευταία επιθυμία: «Κάψτε την Αινειάδα!»
Ο φημισμένος ποιητής της Ρωμαϊκής εποχής έγινε γνωστός κυρίως χάρη στην Αινειάδα του, το ρωμαϊκό έπος που υπήρξε για την Ρώμη ό,τι τα ομηρικά έπη για την Ελλάδα. Το έργο του Ομήρου χωρίστηκε σε 24 ραψωδίες. Ο Βιργίλιος, λοιπόν, δεν θα καταδεχόταν τίποτα λιγότερο από το ίδιο μέγεθος έργου. Επομένως, όταν κατάλαβε ότι ο θάνατος έρχεται, αλλά εκείνος είχε ολοκληρώσει μόλις τα 12 μέρη της Αινειάδας, άφησε εντολές να κάψουν το έργο του. Όταν το πληροφορήθηκαν οι φίλοι του, έβαλαν τα δυνατά τους για να αποτρέψουν την «τραγωδία» και ευτυχώς για την ρωμαϊκή και την παγκόσμια συγγραφική παράδοση, τα κατάφεραν.
Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Χρονολογία θανάτου: 1616
Τελευταία επιθυμία: Να δοθεί στην σύζυγό του το «δεύτερο καλύτερό του κρεβάτι»
Αυτή η τελευταία εντολή του μεγάλου δραματουργού έχει προκαλέσει πολλές υποψίες για την σχέση του με την σύζυγό του Anne Hathaway. Κι αυτό γιατί όχι μόνο ήταν μία ασυνήθιστη επιθυμία, αλλά γιατί αποτέλεσε ολοφάνερη προσθήκη της τελευταίας στιγμής στην διαθήκη του. Βέβαια, για τα δεδομένα της εποχής δεν ήταν παράξενο να ασχολείται κάποιος με την κληροδότηση ενός κρεβατιού (τα καλά κρεβάτια ήταν πολύτιμα αντικείμενα), αλλά η εντολή του αποδείχθηκε και μεταφορική, καθώς όταν πέθανε η σύζυγός του, δεν επιτράπηκε το σώμα της να ταφεί στο ίδιο σημείο με τον Σαίξπηρ.
Τσαρλς Ντίκενς
Χρονολογία θανάτου: 1870
Τελευταία επιθυμία: Όσοι θρηνήσουν στην κηδεία του «να μην φορούν φουλάρι, μανδύα, μαύρο παπιγιόν, πλατύγυρο καπέλο ή άλλη παρόμοια αποκρουστική ανοησία».
Μάλλον ο Ντίκενς είχε σκηνοθετήσει πολύ προσεκτικά την κηδεία του, καθώς εκτός από τα παραπάνω, ζήτησε η τελετή να μην είναι δημόσια και το μέρος και η ώρα να μείνουν κρυφά. Ζήτησε επίσης να είναι μια φθηνή και λιτή κηδεία, αλλά καλώς ή κακώς, οι επιθυμίες του αγνοήθηκαν παντελώς: Η τελετή ήταν «κολοσσιαία», με μία τεράστια πομπή που πήρε εθνικές διαστάσεις. Ο νεκρός (δεν) δεδικαίωται.
George Bernard Shaw
Χρονολογία θανάτου: 1950
Τελευταία επιθυμία: Η ταφόπλακά του «να μην έχει την μορφή σταυρού ή οποιουδήποτε άλλου οργάνου βασανιστηρίων ή συμβόλου αιματοχυσίας».
Ο Shaw είχε μια παράξενη σχέση με την θρησκεία, γι’ αυτό και η διαθήκη του περιείχε την δήλωση υποστήριξης των θεωριών του Δαρβίνου έναντι της βιβλικής δημιουργίας. Επίσης, στο ίδιο έγγραφο, ο Shaw προσπάθησε να προωθήσει το φωνητικό αλφάβητο 40 γραμμάτων, με το οποίο σκόπευε να αναμορφώσει ριζικά την αγγλική γραφή. Το βρετανικό δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της διαθήκης για την γλωσσική αναμόρφωση ως αδύνατο και τα χρήματα που είχε αφήσει ο Shaw γι’ αυτό το σκοπό μοιράστηκαν σε τρία ιδρύματα: το Βρετανικό Μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας και την Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.
Βενιαμίν Φραγκλίνος
Χρονολογία θανάτου: 1790
Τελευταία επιθυμία: Σε μία δημοκρατία, η κόρη του να μην επιδοθεί στην «ακριβή, μάταιη και άχρηστη ενασχόληση με τα κοσμήματα».
Ένας πρέσβης του Φραγκλίνου στην Γαλλία επέστρεψε κάποτε στις ΗΠΑ φέρνοντας μαζί του ένα πορτρέτο του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣτ’, στο οποίο ο «επιδειξίας» μονάρχης χώρεσε 408 διαμάντια. Ο Φραγκλίνος άφησε αυτό το κάδρο στην κόρη του Sarah με την παραπάνω παραίνεση για να την εμποδίσει στο μέλλον να αφαιρέσει από αυτό τα διαμάντια και να φτιάξει κοσμήματα.
John R Kelly
Χρονολογία θανάτου: 1960
Τελευταία επιθυμία: Τα ρούχα της κόρης του να μην προκαλέσουν την χρεοκοπία του Μονακό.
Αν σας θυμίζει κάτι το επώνυμο του συγκεκριμένου άνδρα, δεν πέφτετε έξω: Πρόκειται για τον πατέρα της Grace Kelly, η οποία παντρεύτηκε τον πρίγκιπα του Μονακό και έγινε η «προστατευόμενη πριγκίπισσα» του μικρού κρατιδίου. Η τελευταία του επιθυμία ήταν και το τελευταίο του «αστειάκι» προς την οικογένειά του αλλά και προς τον γαμπρό του, τον Πρίγκιπα Ρενιέ, ο οποίος ήταν αναγκασμένος να πληρώνει τα ακριβά ενδυματολογικά γούστα της κομψής ντίβας.
Harry Houdini
Χρονολογία θανάτου: 1926
Τελευταία επιθυμία: Η γυναίκα του να πραγματοποιεί μία ετήσια σεάνς ώστε εκείνος να μπορεί να επικοινωνεί μαζί της
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο μεγάλος μάγος ασχολήθηκε έντονα με τα πνεύματα και τις σεάνς, εξαιτίας της απώλειας της μητέρας του, με το πνεύμα της οποίας ήθελε να επικοινωνεί. Προσπάθησε επί σειρά ετών να την «ξαναβρεί» μέσα από τις τελετές του, αλλά δεν τα κατάφερε. Για να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα, πριν τον θάνατό του ο Χουντίνι άφησε στην γυναίκα του 10 τυχαίες λέξεις τις οποίες υποστήριξε πως θα της λέει ως πνεύμα στις ετήσιες σεάνς. Κάθε χρόνο, την ημέρα του Halloween, η σύζυγός του ακολουθούσε τις εντολές του, αλλά το πνεύμα του Χουντίνι δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Ναπολέων Βοναπάρτης
Χρονολογία θανάτου: 1821
Τελευταία επιθυμία: Να ξυρίσουν το κεφάλι του, και τα μαλλιά του να μοιραστούν μεταξύ των φίλων του
Η συγκεκριμένη τρελή τελευταία εντολή του «κοντού» Γάλλου στρατηγού, εκτός της απόδειξης της παράνοιάς του, πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατό του απέδειξε και κάτι ακόμα: Ότι ο θάνατός του πιθανότατα οφειλόταν σε δηλητηρίαση. Στις τρίχες που κράτησαν οι φίλοι του Ναπολέοντα βρέθηκε αρσενικό, και οι εικασίες των ειδικών έκαναν λόγο για συστηματική δηλητηρίασή του από τους Άγγλους, καθώς και από τον γιατρό του, ο οποίος τον «θεράπευε» για καρκίνο στομάχου, επιδεινώνοντας την κατάστασή του.
William Hearst
Χρονολογία θανάτου: 1951
Τελευταία επιθυμία: «Όποιος μπορέσει να αποδείξει ότι είναι παιδί μου, να λάβει το ποσό του ενός δολαρίου»
Ο Hearst ήταν ένας Αμερικανός επιχειρηματίας στον τομέα των εκδόσεων, γιος του George Hearst, ο οποίος του κληροδότησε την San Francisco Examiner, που απέκτησε χάρη σε ένα στοίχημα χαρτοπαιξίας. Ο κροίσος άφησε την παραπάνω εντολή για τα υποψήφια τέκνα του, συμπληρώνοντας δηκτικά πως «κάθε τέτοιος ισχυρισμός θα είναι ψευδής».
John Bowman
Χρονολογία θανάτου: 1891
Τελευταία επιθυμία: Κάθε βράδυ μετά τον θάνατό του να ετοιμάζεται δείπνο στο σπίτι του σε περίπτωση που… ξαναζωντανέψει.
Η γυναίκα του και οι δύο κόρες του είχαν ήδη πεθάνει πριν από τον ίδιο, και ο Bowman, δικηγόρος και ιδρυτής του Πανεπιστημίου του Kentucky, είχε πεισθεί πως αφού πεθάνει και ο ίδιος, σύσσωμη η οικογένεια θα επέστρεφε μετενσαρκωμένη. Έτσι, άφησε ένα ποσό της τάξης των 50.000 δολαρίων, ώστε να απασχολείται υπηρετικό προσωπικό, το οποίο θα περιποιούταν την 21 δωματίων έπαυλή του. Το καθημερινό δείπνο και ο καθαρισμός του σπιτιού ακολουθήθηκαν πιστά μέχρι και το 1950, οπότε εξαντλήθηκε το πόσο της «τρελής» διαθήκης. Περιττό να πούμε ότι η «πεινασμένη» οικογένεια δεν φάνηκε ποτέ.
Οι περισσότερες διαθήκες, ρητές ή γραπτές, συντάσσονται για να διευθετηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες εκείνου που ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Όχι όμως όλες: Κάποιοι απρόβλεπτοι –μέχρι την τελευταία τους ανάσα- άνθρωποι αποφάσισαν να πουν την τελευταία λέξη για να κάνουν πολιτικό σχόλιο, να αναιρέσουν τα κατορθώματα μιας ολόκληρης ζωής ή απλώς να αποδείξουν ότι ακόμη και λίγο πριν το «τούνελ», μπορούν να κάνουν πλάκα.
Βιργίλιος
Χρονολογία θανάτου: 10π.Χ.
Τελευταία επιθυμία: «Κάψτε την Αινειάδα!»
Ο φημισμένος ποιητής της Ρωμαϊκής εποχής έγινε γνωστός κυρίως χάρη στην Αινειάδα του, το ρωμαϊκό έπος που υπήρξε για την Ρώμη ό,τι τα ομηρικά έπη για την Ελλάδα. Το έργο του Ομήρου χωρίστηκε σε 24 ραψωδίες. Ο Βιργίλιος, λοιπόν, δεν θα καταδεχόταν τίποτα λιγότερο από το ίδιο μέγεθος έργου. Επομένως, όταν κατάλαβε ότι ο θάνατος έρχεται, αλλά εκείνος είχε ολοκληρώσει μόλις τα 12 μέρη της Αινειάδας, άφησε εντολές να κάψουν το έργο του. Όταν το πληροφορήθηκαν οι φίλοι του, έβαλαν τα δυνατά τους για να αποτρέψουν την «τραγωδία» και ευτυχώς για την ρωμαϊκή και την παγκόσμια συγγραφική παράδοση, τα κατάφεραν.
Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Χρονολογία θανάτου: 1616
Τελευταία επιθυμία: Να δοθεί στην σύζυγό του το «δεύτερο καλύτερό του κρεβάτι»
Αυτή η τελευταία εντολή του μεγάλου δραματουργού έχει προκαλέσει πολλές υποψίες για την σχέση του με την σύζυγό του Anne Hathaway. Κι αυτό γιατί όχι μόνο ήταν μία ασυνήθιστη επιθυμία, αλλά γιατί αποτέλεσε ολοφάνερη προσθήκη της τελευταίας στιγμής στην διαθήκη του. Βέβαια, για τα δεδομένα της εποχής δεν ήταν παράξενο να ασχολείται κάποιος με την κληροδότηση ενός κρεβατιού (τα καλά κρεβάτια ήταν πολύτιμα αντικείμενα), αλλά η εντολή του αποδείχθηκε και μεταφορική, καθώς όταν πέθανε η σύζυγός του, δεν επιτράπηκε το σώμα της να ταφεί στο ίδιο σημείο με τον Σαίξπηρ.
Τσαρλς Ντίκενς
Χρονολογία θανάτου: 1870
Τελευταία επιθυμία: Όσοι θρηνήσουν στην κηδεία του «να μην φορούν φουλάρι, μανδύα, μαύρο παπιγιόν, πλατύγυρο καπέλο ή άλλη παρόμοια αποκρουστική ανοησία».
Μάλλον ο Ντίκενς είχε σκηνοθετήσει πολύ προσεκτικά την κηδεία του, καθώς εκτός από τα παραπάνω, ζήτησε η τελετή να μην είναι δημόσια και το μέρος και η ώρα να μείνουν κρυφά. Ζήτησε επίσης να είναι μια φθηνή και λιτή κηδεία, αλλά καλώς ή κακώς, οι επιθυμίες του αγνοήθηκαν παντελώς: Η τελετή ήταν «κολοσσιαία», με μία τεράστια πομπή που πήρε εθνικές διαστάσεις. Ο νεκρός (δεν) δεδικαίωται.
George Bernard Shaw
Χρονολογία θανάτου: 1950
Τελευταία επιθυμία: Η ταφόπλακά του «να μην έχει την μορφή σταυρού ή οποιουδήποτε άλλου οργάνου βασανιστηρίων ή συμβόλου αιματοχυσίας».
Ο Shaw είχε μια παράξενη σχέση με την θρησκεία, γι’ αυτό και η διαθήκη του περιείχε την δήλωση υποστήριξης των θεωριών του Δαρβίνου έναντι της βιβλικής δημιουργίας. Επίσης, στο ίδιο έγγραφο, ο Shaw προσπάθησε να προωθήσει το φωνητικό αλφάβητο 40 γραμμάτων, με το οποίο σκόπευε να αναμορφώσει ριζικά την αγγλική γραφή. Το βρετανικό δικαστήριο απέρριψε το αίτημα της διαθήκης για την γλωσσική αναμόρφωση ως αδύνατο και τα χρήματα που είχε αφήσει ο Shaw γι’ αυτό το σκοπό μοιράστηκαν σε τρία ιδρύματα: το Βρετανικό Μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας και την Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.
Βενιαμίν Φραγκλίνος
Χρονολογία θανάτου: 1790
Τελευταία επιθυμία: Σε μία δημοκρατία, η κόρη του να μην επιδοθεί στην «ακριβή, μάταιη και άχρηστη ενασχόληση με τα κοσμήματα».
Ένας πρέσβης του Φραγκλίνου στην Γαλλία επέστρεψε κάποτε στις ΗΠΑ φέρνοντας μαζί του ένα πορτρέτο του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣτ’, στο οποίο ο «επιδειξίας» μονάρχης χώρεσε 408 διαμάντια. Ο Φραγκλίνος άφησε αυτό το κάδρο στην κόρη του Sarah με την παραπάνω παραίνεση για να την εμποδίσει στο μέλλον να αφαιρέσει από αυτό τα διαμάντια και να φτιάξει κοσμήματα.
John R Kelly
Χρονολογία θανάτου: 1960
Τελευταία επιθυμία: Τα ρούχα της κόρης του να μην προκαλέσουν την χρεοκοπία του Μονακό.
Αν σας θυμίζει κάτι το επώνυμο του συγκεκριμένου άνδρα, δεν πέφτετε έξω: Πρόκειται για τον πατέρα της Grace Kelly, η οποία παντρεύτηκε τον πρίγκιπα του Μονακό και έγινε η «προστατευόμενη πριγκίπισσα» του μικρού κρατιδίου. Η τελευταία του επιθυμία ήταν και το τελευταίο του «αστειάκι» προς την οικογένειά του αλλά και προς τον γαμπρό του, τον Πρίγκιπα Ρενιέ, ο οποίος ήταν αναγκασμένος να πληρώνει τα ακριβά ενδυματολογικά γούστα της κομψής ντίβας.
Harry Houdini
Χρονολογία θανάτου: 1926
Τελευταία επιθυμία: Η γυναίκα του να πραγματοποιεί μία ετήσια σεάνς ώστε εκείνος να μπορεί να επικοινωνεί μαζί της
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο μεγάλος μάγος ασχολήθηκε έντονα με τα πνεύματα και τις σεάνς, εξαιτίας της απώλειας της μητέρας του, με το πνεύμα της οποίας ήθελε να επικοινωνεί. Προσπάθησε επί σειρά ετών να την «ξαναβρεί» μέσα από τις τελετές του, αλλά δεν τα κατάφερε. Για να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα, πριν τον θάνατό του ο Χουντίνι άφησε στην γυναίκα του 10 τυχαίες λέξεις τις οποίες υποστήριξε πως θα της λέει ως πνεύμα στις ετήσιες σεάνς. Κάθε χρόνο, την ημέρα του Halloween, η σύζυγός του ακολουθούσε τις εντολές του, αλλά το πνεύμα του Χουντίνι δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Ναπολέων Βοναπάρτης
Χρονολογία θανάτου: 1821
Τελευταία επιθυμία: Να ξυρίσουν το κεφάλι του, και τα μαλλιά του να μοιραστούν μεταξύ των φίλων του
Η συγκεκριμένη τρελή τελευταία εντολή του «κοντού» Γάλλου στρατηγού, εκτός της απόδειξης της παράνοιάς του, πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατό του απέδειξε και κάτι ακόμα: Ότι ο θάνατός του πιθανότατα οφειλόταν σε δηλητηρίαση. Στις τρίχες που κράτησαν οι φίλοι του Ναπολέοντα βρέθηκε αρσενικό, και οι εικασίες των ειδικών έκαναν λόγο για συστηματική δηλητηρίασή του από τους Άγγλους, καθώς και από τον γιατρό του, ο οποίος τον «θεράπευε» για καρκίνο στομάχου, επιδεινώνοντας την κατάστασή του.
William Hearst
Χρονολογία θανάτου: 1951
Τελευταία επιθυμία: «Όποιος μπορέσει να αποδείξει ότι είναι παιδί μου, να λάβει το ποσό του ενός δολαρίου»
Ο Hearst ήταν ένας Αμερικανός επιχειρηματίας στον τομέα των εκδόσεων, γιος του George Hearst, ο οποίος του κληροδότησε την San Francisco Examiner, που απέκτησε χάρη σε ένα στοίχημα χαρτοπαιξίας. Ο κροίσος άφησε την παραπάνω εντολή για τα υποψήφια τέκνα του, συμπληρώνοντας δηκτικά πως «κάθε τέτοιος ισχυρισμός θα είναι ψευδής».
John Bowman
Χρονολογία θανάτου: 1891
Τελευταία επιθυμία: Κάθε βράδυ μετά τον θάνατό του να ετοιμάζεται δείπνο στο σπίτι του σε περίπτωση που… ξαναζωντανέψει.
Η γυναίκα του και οι δύο κόρες του είχαν ήδη πεθάνει πριν από τον ίδιο, και ο Bowman, δικηγόρος και ιδρυτής του Πανεπιστημίου του Kentucky, είχε πεισθεί πως αφού πεθάνει και ο ίδιος, σύσσωμη η οικογένεια θα επέστρεφε μετενσαρκωμένη. Έτσι, άφησε ένα ποσό της τάξης των 50.000 δολαρίων, ώστε να απασχολείται υπηρετικό προσωπικό, το οποίο θα περιποιούταν την 21 δωματίων έπαυλή του. Το καθημερινό δείπνο και ο καθαρισμός του σπιτιού ακολουθήθηκαν πιστά μέχρι και το 1950, οπότε εξαντλήθηκε το πόσο της «τρελής» διαθήκης. Περιττό να πούμε ότι η «πεινασμένη» οικογένεια δεν φάνηκε ποτέ.
Διαφορές Άγγλου με Έλληνα κατά τη διάρκεια της εργασίας
| Άγγλος | Ελληνάρας |
| Σοβαρά ; Απίστευτο ! Εντυπωσιακό! | Πω, πω κουφάθηκα ρε πούσ...! |
| Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ζήτημα | Στ' αρχ.... μου! |
| Μου αρέσουν οι προκλήσεις | Γαμ... την τύχη μου! Κι άλλη στραβή! |
| Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα | Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ με αυτή την παπαρ... ! |
| Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειές μας | Να πάει να γαμ... και να το κάνει μόνος του ο καριολ...! |
| Ναι , οπωσδήποτε σήμερα θα μπορέσω να δουλέψω μερικές ώρες παραπάνω | Ωραία! Και κερατάς και δαρμένος ! |
| Δε γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα | Είναι εντελώς μαλ...! |
| Με συγχωρείτε | ΕΕ ! Εσύ ! |
| Με συγχωρείτε, Κύριε ! | ΕΕ ! Εσύ ! Ναι , ΕΣΥ ρε μαλ...! |
| Ο προϊστάμενος δεν έμεινε ιδιαίτερα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα | Είστε όλοι άχρηστοι ! |
| Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σε εξυπηρετήσω | Δε γαμ... λέω εγώ! |
| Επιτέλους αναγνωρίστηκαν οι προσπάθειές της | Τι; Πήρε προαγωγή; Αναρωτιέμαι πόσους από το διοικητικό συμβούλιο έχει τσιμπουκώσει!! |
| Μήπως θυμάσαι που τοποθέτησες τα έγγραφα που σου έδωσα ; | Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα; |
| Νομίζω πως η πρότασή σου είναι ανεφάρμοστη | Καλά, σκατά έχεις στο μυαλό σου; |
| Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε | Πάλι τα αρχ... μου πήρε! |
| Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω ανέλιξη | Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμα κλητήρας ! |
| Το φωτοτυπικό έχει τεθεί εκτός λειτουργίας | Πάλι χάλασε η μπαχατέλα! |
| Οι συνθήκες εργασίας δεν είναι οι ιδανικότερες | Μπουρδέλο έχουμε καταντήσει! |
| Ο ανελκυστήρας δε λειτουργεί | Από τα σκαλιά και άμα σ' αρέσει ! |
Apsenti , το απαγορευμένο ..
Κατηγορήθηκε για πρόκληση εθισμού, παραισθήσεων και σχιζοφρένειας, αγαπήθηκε για το σμαραγδένιο χρώμα του, τη ζάλη και την έμπνευση που χάριζε, γέννησε μύθους, έγινε θρύλος, απαγορεύθηκε και… επέστρεψε δυναμικά. Ίσως το μοναδικό ποτό με τέτοια αύρα μυστηρίου γύρω από το όνομά του, το Αψέντι απέκτησε, στην διακοσαετή ιστορία του, φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους εχθρούς.
Μια πρώτη αναζήτηση στο Google επιστρέφει τέσσερα εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες αποτελέσματα. Για κάθε σημαντική ή ασήμαντη λεπτομέρεια, από την ιστορία, τον τρόπο παρασκευής του και τις παρενέργειες μέχρι την επίσημη χώρα παραγωγής, τον τρόπο σερβιρίσματος και την απαγόρευση, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές απόψεις.
Το μόνο σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν, είναι η σημερινή νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1988 και υπαγορεύει πως «το αψέντι μπορεί πλέον να παρασκευάζεται και να πωλείται νόμιμα, υπό την προϋπόθεση να μην περιέχει περισσότερα από 10 mg θυϊόνη (thujone)». Όπου θυϊόνη –ή αλλιώς θουγιόνη– βλέπε την τοξική ουσία του βασικού για την παρασκευή του αψεντιού βοτάνου, της αψιθιάς, η απαγόρευση της οποίας κρίθηκε απαραίτητη για να μην ξανακόψει κανένας Ευρωπαίος πολίτης το αυτί του. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ιστορία (του), Αμαρτία (μας)
Η ονομασία του πράσινου ελιξιρίου προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη αψίνθιον –ήτοι, αυτό που δεν πίνεται– και γραπτές πηγές αναφέρουν τη χρήση του ομώνυμου αρωματικού ποώδες φυτού, της αψιθιάς, για ιατροφαρμακευτικούς λόγους από πολλούς λαούς κατά την αρχαιότητα, μεταξύ των οποίων οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες. Κατά το Μεσαίωνα, η βρασμένη αψιθιά χρησιμοποιούταν για να θεραπεύσει τη δυσπεψία.
Πατέρας της σύγχρονης συνταγής του αψεντιού θεωρείται ο Dr. Pierre Ordinaire, ο οποίος παρασκευάζει για πρώτη φορά το ποτό με τη σημερινή του μορφή το 1792 στη Val de Travers της Ελβετίας, το αποκαλεί «πράσινη νεράιδα» και το πουλάει ισχυριζόμενος ότι θεραπεύει τα πάντα, από πονοκεφάλους μέχρι επιληψία και πέτρα στα νεφρά. Λίγο καιρό αργότερα, ο Major Dubied διαβλέπει τις δυνατότητες της «πράσινης νεράιδας» όχι ως φαρμάκου, αλλά ως απεριτίφ, αγοράζει την πατέντα και ξεκινάει την παραγωγή. Το 1805, ο γαμπρός του, Henri-Louis Pernod θα ιδρύσει τη θρυλική εταιρεία Pernod Fils στο Pontarlier της Γαλλίας, της οποίας τα κέρδη από την παραγωγή αψεντιού θα αγγίξουν τα όρια του μύθου.
Οι Γάλλοι στρατιώτες καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αψεντιού το 1840, κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αλγερία, διότι θεωρούν ότι τους προστατεύει από την ελονοσία –κάνοντάς τους, παράλληλα, να ξεχνούν τις κακουχίες και την εν γένει κατάσταση. Μερικά χρόνια αργότερα, το αψέντι θα περάσει από τα πεδία της μάχης στα καφέ και τα καμπαρέ του Παρισιού, όπου θα βρει μεγάλη απήχηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Ένα βράδυ του 1889 ο Τουλούζ Λωτρέκ σερβίρει ένα κοκτέιλ με βάση το αψέντι στους θαμώνες του Moulin Rouge και η Πράσινη Νεράιδα αποκτά επισήμως το διαβατήριό της για τους κύκλους της διανόησης. Μποντλέρ, Βερλέν, Ρεμπό, Ζολά, Πικάσο, Χέμινγουει κι αμέτρητοι άλλοι ορκίζονται εφεξής στο όνομά του και ο όρος «αψεντισμός» γράφεται –με πράσινα γράμματα– στην ιστορία.
Η αρχή του τέλους ήρθε όταν, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, στην Αρλ της Νότιας Γαλλίας ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ έκοψε το αυτί του, μετά από έναν ιδιαίτερα έντονο καβγά με το συγκάτοικό του, Πολ Γκογκέν. Πράξη η οποία αποδόθηκε στην υπερβολική κατανάλωση αψεντιού και, μαζί με διάφορες άλλες παρενέργειες που οι συντηρητικοί κύκλοι ισχυρίζονταν πως προκαλεί το πράσινο δηλητήριο σε «σωστούς και ευυπόληπτους κατά τα άλλα ανθρώπους, τους οποίους μεταμορφώνει σε τέρατα», οδήγησαν τελικά στην απαγόρευσή του σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες –πλην της Τσεχίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
http://www.in2life.gr
Μια πρώτη αναζήτηση στο Google επιστρέφει τέσσερα εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες αποτελέσματα. Για κάθε σημαντική ή ασήμαντη λεπτομέρεια, από την ιστορία, τον τρόπο παρασκευής του και τις παρενέργειες μέχρι την επίσημη χώρα παραγωγής, τον τρόπο σερβιρίσματος και την απαγόρευση, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές απόψεις.
Το μόνο σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν, είναι η σημερινή νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1988 και υπαγορεύει πως «το αψέντι μπορεί πλέον να παρασκευάζεται και να πωλείται νόμιμα, υπό την προϋπόθεση να μην περιέχει περισσότερα από 10 mg θυϊόνη (thujone)». Όπου θυϊόνη –ή αλλιώς θουγιόνη– βλέπε την τοξική ουσία του βασικού για την παρασκευή του αψεντιού βοτάνου, της αψιθιάς, η απαγόρευση της οποίας κρίθηκε απαραίτητη για να μην ξανακόψει κανένας Ευρωπαίος πολίτης το αυτί του. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ιστορία (του), Αμαρτία (μας)
Η ονομασία του πράσινου ελιξιρίου προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη αψίνθιον –ήτοι, αυτό που δεν πίνεται– και γραπτές πηγές αναφέρουν τη χρήση του ομώνυμου αρωματικού ποώδες φυτού, της αψιθιάς, για ιατροφαρμακευτικούς λόγους από πολλούς λαούς κατά την αρχαιότητα, μεταξύ των οποίων οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες. Κατά το Μεσαίωνα, η βρασμένη αψιθιά χρησιμοποιούταν για να θεραπεύσει τη δυσπεψία.
Πατέρας της σύγχρονης συνταγής του αψεντιού θεωρείται ο Dr. Pierre Ordinaire, ο οποίος παρασκευάζει για πρώτη φορά το ποτό με τη σημερινή του μορφή το 1792 στη Val de Travers της Ελβετίας, το αποκαλεί «πράσινη νεράιδα» και το πουλάει ισχυριζόμενος ότι θεραπεύει τα πάντα, από πονοκεφάλους μέχρι επιληψία και πέτρα στα νεφρά. Λίγο καιρό αργότερα, ο Major Dubied διαβλέπει τις δυνατότητες της «πράσινης νεράιδας» όχι ως φαρμάκου, αλλά ως απεριτίφ, αγοράζει την πατέντα και ξεκινάει την παραγωγή. Το 1805, ο γαμπρός του, Henri-Louis Pernod θα ιδρύσει τη θρυλική εταιρεία Pernod Fils στο Pontarlier της Γαλλίας, της οποίας τα κέρδη από την παραγωγή αψεντιού θα αγγίξουν τα όρια του μύθου.
Οι Γάλλοι στρατιώτες καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αψεντιού το 1840, κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αλγερία, διότι θεωρούν ότι τους προστατεύει από την ελονοσία –κάνοντάς τους, παράλληλα, να ξεχνούν τις κακουχίες και την εν γένει κατάσταση. Μερικά χρόνια αργότερα, το αψέντι θα περάσει από τα πεδία της μάχης στα καφέ και τα καμπαρέ του Παρισιού, όπου θα βρει μεγάλη απήχηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Ένα βράδυ του 1889 ο Τουλούζ Λωτρέκ σερβίρει ένα κοκτέιλ με βάση το αψέντι στους θαμώνες του Moulin Rouge και η Πράσινη Νεράιδα αποκτά επισήμως το διαβατήριό της για τους κύκλους της διανόησης. Μποντλέρ, Βερλέν, Ρεμπό, Ζολά, Πικάσο, Χέμινγουει κι αμέτρητοι άλλοι ορκίζονται εφεξής στο όνομά του και ο όρος «αψεντισμός» γράφεται –με πράσινα γράμματα– στην ιστορία.
Η αρχή του τέλους ήρθε όταν, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, στην Αρλ της Νότιας Γαλλίας ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ έκοψε το αυτί του, μετά από έναν ιδιαίτερα έντονο καβγά με το συγκάτοικό του, Πολ Γκογκέν. Πράξη η οποία αποδόθηκε στην υπερβολική κατανάλωση αψεντιού και, μαζί με διάφορες άλλες παρενέργειες που οι συντηρητικοί κύκλοι ισχυρίζονταν πως προκαλεί το πράσινο δηλητήριο σε «σωστούς και ευυπόληπτους κατά τα άλλα ανθρώπους, τους οποίους μεταμορφώνει σε τέρατα», οδήγησαν τελικά στην απαγόρευσή του σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες –πλην της Τσεχίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
http://www.in2life.gr
Εκπληκτική φάρσα - διαφήμιση της μπύρας Carlsberg
Γέμισαν μία αίθουσα του σινεμά με 148 άγριους μηχανόβιους. Άφησαν μόνο 2 θέσεις άδειες για ένα ανυποψίαστο ζευγάρι. Δείτε τις αντιδράσεις τους...
Τα 10 πιο απίστευτα επιδόματα του δημοσίου!
10. Επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου (ΟΤΕ) - 690/μήνα, 420 ατομα
09. Επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ) - 420/μήνα, 1987 ατομα
08. Επίδομα προπέλας (Λιμενικό) - 840/μήνα, 653 ατομα
07. Επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ) - 1120/μηνα, 329 ατομα
06. Επίδομα μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο) - 290/μήνα, 6800 ατομα
05. Επίδομα παραλαβής - παράδοσης λεωφορείων - 450/μήνα, 1100 ατομα
04. Επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ) 310/μήνα, 1790 ατομα
03. Επίδομα αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπουργείο Δικαιοσύνης) - 595/μήνα, ? ατομα
02. Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ) - 870/μήνα, 657 ατομα
01. Ετήσιο επίδομα χρήσης του κυλικείου, παρότι η χρήση των εστιατορίων των εγκαταστάσεων είναι δωρεάν (Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων) 120/μήνα, Όλο το προσωπικό !!!!!!
09. Επίδομα πλυσίματος χεριών (ΟΣΕ) - 420/μήνα, 1987 ατομα
08. Επίδομα προπέλας (Λιμενικό) - 840/μήνα, 653 ατομα
07. Επίδομα κεραίας (ΗΣΑΠ) - 1120/μηνα, 329 ατομα
06. Επίδομα μεταφοράς φακέλου (Δημόσιο) - 290/μήνα, 6800 ατομα
05. Επίδομα παραλαβής - παράδοσης λεωφορείων - 450/μήνα, 1100 ατομα
04. Επίδομα έγκαιρης προσέλευσης (ΕΘΕΛ) 310/μήνα, 1790 ατομα
03. Επίδομα αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων (Υπουργείο Δικαιοσύνης) - 595/μήνα, ? ατομα
02. Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ) - 870/μήνα, 657 ατομα
01. Ετήσιο επίδομα χρήσης του κυλικείου, παρότι η χρήση των εστιατορίων των εγκαταστάσεων είναι δωρεάν (Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων) 120/μήνα, Όλο το προσωπικό !!!!!!
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ -ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΑΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΙΕΡΟΔΟΥΛΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΕΛΙΑ ΦΥΛΑΚΩΝ
Άφωνες έμειναν οι αρχές της χώρας όταν επισκέφτηκαν φυλακή του Μεξικού για επιθεώρηση, αλλά αντίκρισαν, 19 πόρνες, 100 πλάσμα τηλεοράσεις, δύο σάκους μαριχουάνα και 100 κόκορες που χρησιμοποιούνταν για κοκορομαχίες. Πρόκειται για τη φυλακή στο Acapulco, και το όλο σκηνικό προέκυψε όταν η αστυνομία προετοιμαζόταν για τη μεταφορά καταδίκων σε άλλη φυλακή υψηλής ασφάλειας. Οι αστυνομικοί μάλιστα, βρήκαν δύο γυναίκες κατάδικους να διαμένουν σε κελιά που βρίσκονταν στην αντρική πτέρυγα της φυλακής.
Οι Μεξικανικές φυλακές είναι γνωστές για τους τεράστιους αριθμούς καταδίκων που έχουν καθώς και για την διαφθορά και βιαιότητα που επικρατεί.Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που αντικείμενα πολυτελείας καθώς και οπλισμός ανακαλύπτονται σε φυλακή της χώρας. Τον Ιούλιο κρατούμενοι στη φυλακή Σονόρα, βρέθηκαν να λειτουργούν λοταρία σε κελί πολυτελείας εξοπλισμένο με ψυγείο, DVD καθώς και σύστημα κλιματισμού.
Οι Μεξικανικές φυλακές είναι γνωστές για τους τεράστιους αριθμούς καταδίκων που έχουν καθώς και για την διαφθορά και βιαιότητα που επικρατεί.Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που αντικείμενα πολυτελείας καθώς και οπλισμός ανακαλύπτονται σε φυλακή της χώρας. Τον Ιούλιο κρατούμενοι στη φυλακή Σονόρα, βρέθηκαν να λειτουργούν λοταρία σε κελί πολυτελείας εξοπλισμένο με ψυγείο, DVD καθώς και σύστημα κλιματισμού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ζωντανές Tελευταίες Eιδήσεις Aπο Tις Mεγαλύτερες Eλληνικές Eφημερίδες , Portals , Blogs , Websites
Εύρεση Εργασίας , Τουρισμός , Τα Πάντα για την TV , Τζίροι Αγώνων Ποδοσφαίρου
Τέλειο Σύστημα ! Παίξε Deal Online ! TotoPot της 10Bet ! Πάρε μέρος στο WPT !
Ευκαιρίες Εργασίας & Χρήματα απο το διαδίκτυο ..
Καιρός,Οδηγος Poker,World TV,Τι παίζει στο Cinema,Youtube Tv,Προγνωστικά Στοιχήματος
Δοκιμάστε την τύχη σας στο Bet365 Casino !! Live Dealers !!! 100 Euro ΔΩΡΕΑΝ !!!
