Εξώφυλλα δίσκων: μια πονεμένη ιστορία... Τόσο πονεμένη, που ακόμα και εμείς (!) οι ίδιοι κομπλάρουμε να τα σχολιάσουμε. Έτσι ακούς ατάκες του στυλ "η μουσική είναι που μετράει", "ας αφήσουμε το περιτύλιγμα και να ασχοληθούμε με την ουσία του δίσκου, τη μουσική" και άλλα τέτοια κοινότυπα που, πιστέψτε με, μόνο σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν... Γιατί στην τελική, ποιος αγνοεί εντελώς τα εξώφυλλα; Κανείς!
Για εσάς τους νεότερους που τώρα κάπου εκεί έξω (εκεί που βρίσκεται η αλήθεια) χαμογελάτε και αναρωτιέστε "τι γράφει τώρα αυτός;", "τι είναι εξώφυλλο;" και άλλα τέτοια συναφή, πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι έννοιες όπως mp3, αντιγραμμένα cd, πειρατεία δίσκων κτλ., κάποια εποχή (πολύ πολύ παλιά, όπως αρχίζουν και τα Star Wars) δεν υπήρχαν όχι μόνο σαν πραγματικότητα, αλλά ούτε καν σα λέξεις... Αλλά όπως λέει και ο φίλος μου ο Ulrich, "για όλα φταίει το Napster και οι μετανάστες από την Αφρική", αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, θυμάμαι ήταν αρχές των '90s, όταν η ανθρωπότητα είχε αφήσει πίσω της την όλη κιτς αισθητική των '80s που είχε χτυπήσει τους πάντες και κυρίως τους ροκάδες. Τότε το μότο της παρελθούσης εποχής ήταν "όσο πιο κουλό, τόσο πιο καλό". Αλλά ευτυχώς τα '90s έφεραν άλλη αισθητική και τα πράγματα κάπως διορθώθηκαν... Και λέω κάπως γιατί όπως θα δείτε παρακάτω το κιτς (όπως και τη βλακεία) ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το κερδίσει ολοκληρωτικά...
Τα εξώφυλλα στη νέα εποχή αποτέλεσαν το μέσο έκφρασης των συγκροτημάτων (ως μια πρώτη επαφή του καθένα, αγοραστή και μη, με τη μουσική τους) αλλά και τον τρόπο παγίδευσης του απλού μουσικόφιλου που έπρεπε να αποφασίσει που θα δώσει τα ωραία του λεφτά. Έτσι δίσκοι με πολύ καλά εξώφυλλα μπορούσαν να αποδειχθούν οι μεγαλύτερες πατάτες, ενώ πάλι υπήρχαν δίσκοι που δεν τους αγόραζες (λόγω εξωφύλλου) για να μην κακοχαρακτηρισθείς (κάτι σαν το "ριζοσπάστη" κάποιο καιρό).
Το κακό εξώφυλλο είναι η μεγαλύτερη γκαντεμιά και μπορεί να θάψει παντελώς ένα δίσκο. Είναι κάτι σα να μπαίνει η μάνα σου στο δωμάτιο ενώ κάνεις sex (ή ο πατέρας της αν προτιμάτε), σα να τρώει γκολ η ομάδα σου στο 94' και σα να τραγουδάει η Britney Spears το "Satisfaction". Για τέτοια γκαντεμιά μιλάμε...
Τότε γιατί υπάρχουν άσχημα εξώφυλλα; Από την έρευνα που έκανα κατέληξα στους εξής 3 λόγους: α) το album είναι χάλια και κάποιος προσπαθεί να σε προειδοποιήσει, β) το συγκρότημα είναι στα πρώτα του βήματα και λόγω budget βάζει ότι βρει, γ) το album είναι αρπαχτή και έτσι είναι και το εξώφυλλο αρπαχτή... Αααα... Τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει και άλλος ένας λόγος: υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς αισθητική. Τι να γίνει; Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί πληρώνονται και μάλιστα καλά.
Επειδή τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχια, πάμε να δούμε μια συλλογή από κάποια κακόγουστα εξώφυλλα και να τα κοροϊδέψουμε μαζί.
1. The Offspring - "The Offspring" (1989): Στον τίτλο κάνω λόγω για τα χειρότερα των '90s, αλλά επειδή ο καθένας έχει τα βίτσια του, δε μπορούσα να αγνοήσω το ντεμπούτο ενός συγκροτήματος που μου αρέσει πολύ και ας είναι του '89. Ντεμπούτο λοιπόν, λίγα χρήματα και voila: άρπα αυτή τη βλακεία να έχεις. Τι βλέπουμε στην εικόνα;
Τον Hulk στα 12 του, πριν γίνει πράσινος και σαν παραγεμισμένο με καρύδια προφυλακτικό; Τον ξάδερφο του Κάσπερ του φαντάσματος να έχει ντυθεί στο Halloween, E.T.; Ή τον ίδιο τον Κάσπερ σε μια φωτογραφία για το casting των X-Files; Ότι και να είναι το παραπάνω σχέδιο, είναι επιεικώς απαράδεκτο να χρησιμοποιείς ένα τέτοιο εξώφυλλο σε post-rock-punk δίσκο που καμία σχέση δεν έχει με το παραφυσικό. Παραφυσική είναι μόνο η σχέση του καλλιτέχνη με την αισθητική, αλλά ας τον συγχωρήσουμε γιατί τυπικά ήταν ακόμα στα '80s
2. Paradise Lost - "Lost Paradise" (1990): Ορίστε, πατήσαμε στη δεκαετία του '90 και τι καταλάβαμε; Ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα των '90s ντεμπουτάρει εδώ με τον ομώνυμο δίσκο του και τα πράγματα μπλέκονται πραγματικά πολύ.
Πάλι λίγα χρήματα, ε σκέφτηκαν "βάλε ένα σκοτεινό φουτουριστικό εξώφυλλο και όλα ok". Μα φουτουρισμός σε gothic-death δίσκο; Και πάλι, τι είναι αυτό; Σα να φόρεσε ο "Βιτρούβιος άντρας" του DaVinci μεσαιωνική πανοπλία και να φωτογραφήθηκε σε άλλη πόζα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, ίσως και να είναι κάτι σε μετά-cyborg, λίγο πριν ρίξει ακόντιο (το ακόντιο κόπηκε, λόγω έλλειψης χώρου). Ε, δε θέλει και πολλή φαντασία. Απλά μαθηματικά είναι: cyborg + γεωμετρικά σχήματα = μεγάλη πατάτα.
3. Deep Purple - "Slaves And Masters" (1990): Στο λυκαυγές του '90 λοιπόν, να άλλο ένα νέο συγκρότημα με ντεμπούτο άλμπουμ... Τι; Δεν είναι νέο συγκρότημα; Τι; Είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του rock; Και τότε γιατί διάλεξαν εξώφυλλο από τις στήλες με τα 090 και συγκεκριμένα από τα ζώδια - προβλέψεις;
Έπαιρνε τηλέφωνο συχνά ο Blackmore για να μάθει αν θα επιστρέψει ο Gillan; Και τι του είπε τελικά η χαρτορίχτρα; "Θα ερωτευτείς πάλι στα 83 και θα τριγυρνάς σε μεσαιωνικά κάστρα πίσω από μια ξανθιά γκόμενα, παίζοντας μόνο κλασσική"; Ε, τι να κάνει και ο Blackmore, για να τιμήσει το μέντιουμ έσβησε το τηλέφωνο από τη διαφήμιση, έβαλε το λογότυπο των DP και τσουπ, να 'μαστε... Το κόκκινο νύχι, σε συνδυασμό με τον άκυρο τίτλο, το αφήνω ασχολίαστο...
4. Bruce Dickinson - "Tattooed Millionaire" (1990): Και άλλο ένα εξώφυλλο από το 1990 και εδώ βλέπουμε τον κ. Βρασίδα στο πρώτο του βήμα, λίγο πριν τη φυγή από τους Maiden. Και γράφω "λίγο πριν" γιατί όπως βλέπουμε από τότε είχαν αρχίσει το κρυφτούλι... Ο Bruce λοιπόν ξεπροβάλλει μέσα από το σκοτάδι, αλλά παράλληλα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τα δάχτυλα του, αφήνοντας υπόνοιες για το τι πρόκειται να ακολουθήσει...
Στο background η "υπέροχη" ταπετσαρία από το αγαπημένο του κινέζικο εστιατόριο, λίγο πριν κλείσει λόγω κακογουστιάς. Εναλλακτικά, πιστεύω πως ο φωτογράφος ήθελε να πάρει μόνο την εν λόγω ταπετσαρία, αλλά ο Bruce την κρίσιμη στιγμή μπήκε μέσα στη φωτογραφία και επειδή δεν ήθελε να φωτογραφηθεί με αυτό το κακόγουστο πράγμα πίσω του, προσπάθησε (ατυχώς) να κρύψει το πρόσωπo του για να μη μάθουν οι fans ότι τρώει εκεί και τον πρήζουν...
5. Nirvana - "Incesticide" (1992): Για αυτό το album τι να πω; Για χρόνια νόμιζα ότι είναι bootleg που το κυκλοφόρησαν οι οπαδοί του συγκροτήματος με πενιχρά οικονομικά... Σα να συναντά το "Star Trek" την εργατική πρωτομαγιά (προσέξτε τη συμβολική παπαρούνα).
Μια άλλη εξήγηση μπορεί να είναι ότι το εν λόγω album το κυκλοφόρησαν οι Pearl Jam με το logo των Nirvana πάνω, για να τους εκτοπίσουν από το θρόνο της grunge. Σίγουρα δε μπορώ να δεχτώ ότι οι Nirvana, μετά το "Nevermind" και τους πακτωλούς χρημάτων που είχαν κερδίσει, διάλεξαν αυτό το πράγμα για εξώφυλλο. Εκτός και αν ήθελαν να τιμήσουν το όπιο, το οποίο φτιάχνεται από παπαρούνες...
6. Radiohead - "Pablo Honey" (1993): Τους συγκεκριμένους τους θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα των '90s. Αλλά όπως λέει το ρητό "όταν είμαστε μικροί, όλοι μαλ*&ιες κάνουμε". Και συγκεκριμένα, βάζουμε για εξώφυλλο μια μίξη διαφήμισης για πάνες και φυλλαδίου για την ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς της Αγγλίας.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, του δίνεις και το όνομα γνωστού Μακεδονομάχου (Παύλος Μελάς) που έδιωξε και τους Βούλγαρους και κερδίζεις πολύ περισσότερους πόντους. Εγώ αν είχα φτιάξει το εν λόγω εξώφυλλο, για να εξιλεωθώ θα άφηνα το συγκρότημα να με χρησιμοποιεί ως στόχο για τα καπάκια που θα πέταγε στην αιωνιότητα, περιμένοντας (όχι να ωριμάσει το ουίσκι) ότι το εξώφυλλο θα αρχίσει να γερνάει, σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ.
7. Guns N' Roses - "The Spaghetti Incident?" (1993): Και εδώ αποκαλύπτεται για πρώτη φορά ο πραγματικός λόγος για τον οποίο διαλύθηκαν οι Guns N' Roses.
Βλέπουμε τον κοκκινιστό φιδέ που έτρωγε ο Axl όταν τον πέταξε στο κεφάλι του Slash και εκείνος με τη σειρά του είπε "ρε δεν πάω να φύγω με το μουρλό που έχω μπλέξει;". Φήμες επίσης αναφέρουν πως όλα τα χρόνια που οι Guns Ν' Roses έλειπαν από το προσκήνιο, ο Axl, ενώ θεωρούταν εξαφανισμένος από προσώπου γης, στην πραγματικότητα έκανε εκπομπή μαγειρικής στο Εκουαδόρ, με τα γνωστά ράστα μαλλιά, τα γένια (τότε είχε περισσότερα) και τα χτένια (τα οποία στη συνέχεια πούλησε για να πληρώσει την παραγωγή για το "Chinese Democracy") και μια από τις αγαπημένες του συνταγές ήταν ο "κοκκινιστός φιδές για εξώφυλλο υπεργκρουπάρας". Και έτσι όπως τελικά όλοι μας μάθαμε, αφού και η καριέρα του ως μάγειρας έληξε άδοξα, σκέφτηκε να ξαναηχογραφήσει album, αλλά μάλλον το σιγοψήνει σε χαμηλή φωτιά για να "μελώσει" και τo αποτέλεσμα το ξέρετε...
8. Iron Maiden - "X-Factor" (1995): Εδώ ετοιμαστείτε γιατί η πραγματική ιστορία πίσω από αυτό το εξώφυλλο είναι φρικιαστική: το 1995 οι Maiden έψαχναν να βρουν τον αντικαταστάτη του Dickinson, που από τα πολλά κινέζικα είχε κακομάθει και τελικά τους άφησε σύξυλους. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων λοιπόν του "X-Factor", αγαπημένο τους χόμπι ήταν να βασανίζουν ένα ομοίωμα του Bruce, το οποίο είχαν δέσει σε μια καρέκλα.
Η διαδικασία ήταν τόσο αυτοματοποιημένη, που με το απλό πάτημα ενός κουμπιού ένα μηχανικό χέρι μπορούσε να συνθλίψει, να κόψει, να ζουλήξει κτλ. οποιοδήποτε από τα πλαστικά μέρη του ομοιώματος. Ε, με το που τελείωσαν τις ηχογραφήσεις και απογοητευμένοι από την τελική φωνητική επίδοση του καρπουζά από το Birmingham (και όχι από το Estoril για τους κακοήθεις), το πήραν μια φωτογραφία και ιδού.
9. Pantera " "Re-inventing The Steel" (2000): Δυστυχώς το κύκνειο άσμα ενός τόσο μεγάλου συγκροτήματος όπως ήταν οι Pantera έτυχε να είναι και το πιο "καμένο". Στο συγκεκριμένο εξώφυλλο λοιπόν παρατηρούμε έναν φίλο του συγκροτήματος ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από τα "πυρά" των μελών, καθώς εκείνες τις μέρες οι σχέσεις των Pantera μεταξύ τους ήταν "έκρυθμες". Όλων; Όχι!
Μόνο ο Phil Anselmo δήλωνε τότε πως "καρφί δεν του καίγεται" για τους Pantera, αλλά οι υπόλοιποι δεν είχαν καταλάβει πως θα τους "έκαιγε τελικά τη γούνα". Μέσα λοιπόν σε αυτή την πύρινη λαίλαπα, ο συγκεκριμένος οπαδός απαθανατίζεται τη στιγμή που βγαίνει από το studio, φορώντας μόνο τα απαραίτητα (όχι Channel No. 5 αλλά ένα μπουκάλι μπύρα) καθώς το τελευταίο είχε γίνει "στάχτη και μπούρμπερι". Κρίμα για τα παιδιά. "Καήκανε" νωρίς...
10. Scorpions - "Moment Of Glory" (2000): Εδώ βλέπουμε ότι ο όρος "δεινοσαυρικό" rock παίρνει πραγματικά άλλη διάσταση και στην προκειμένη περίπτωση κυριολεκτική. Το 2000 οι γνωστοί μας Σκορπιοί ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής θέλησαν να ηχογραφήσουν και εκείνοι ένα album με τη συνοδεία συμφωνικής. Όταν όμως κλήθηκαν να επιλέξουν το εξώφυλλο, οι πρωτότυπες προτάσεις έπεσαν βροχή: Ο Klaus έλεγε να μπει ένας σκορπιός που να παίζει βιολί, ο Rudolf ένας σκορπιός που να παίζει βιόλα και ο Matthias ένας σκορπιός που να "παίζει το μάτι του".
Τελικά επειδή πολλοί στα email τους γράφανε ότι με τόσες δισκογραφικές δουλειές το πιο πιθανό είναι να ηχογραφούν από την Ιουρασική περίοδο, διάλεξαν να βάλουν ένα συνομήλικο στο εξώφυλλο, έτσι για να τιμήσουν την ηλικία. Επειδή όμως ακόμα και ο δεινόσαυρος ντρεπόταν να ποζάρει και να το παίζει "τζόβενο" ενώ είναι κατά δύο χρόνια μικρότερος του Klaus, κατάφεραν να τον μεταπείσουν προσφέροντας του κοσμήματα, καθώς "diamonds are a girl's best friend". Τώρα το πώς εξακρίβωσαν το φύλο του δεινοσαύρου δεν είμαι σε θέση να το ξέρω, αλλά φαντάζομαι πως ο Klaus (που δεν είναι και το πρώτο μπόι εδώ που τα λέμε) μπορεί να το κατάλαβε δια της απλής παρατηρήσεως...
Λουκιανός Κοροβέσης
Για εσάς τους νεότερους που τώρα κάπου εκεί έξω (εκεί που βρίσκεται η αλήθεια) χαμογελάτε και αναρωτιέστε "τι γράφει τώρα αυτός;", "τι είναι εξώφυλλο;" και άλλα τέτοια συναφή, πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι έννοιες όπως mp3, αντιγραμμένα cd, πειρατεία δίσκων κτλ., κάποια εποχή (πολύ πολύ παλιά, όπως αρχίζουν και τα Star Wars) δεν υπήρχαν όχι μόνο σαν πραγματικότητα, αλλά ούτε καν σα λέξεις... Αλλά όπως λέει και ο φίλος μου ο Ulrich, "για όλα φταίει το Napster και οι μετανάστες από την Αφρική", αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, θυμάμαι ήταν αρχές των '90s, όταν η ανθρωπότητα είχε αφήσει πίσω της την όλη κιτς αισθητική των '80s που είχε χτυπήσει τους πάντες και κυρίως τους ροκάδες. Τότε το μότο της παρελθούσης εποχής ήταν "όσο πιο κουλό, τόσο πιο καλό". Αλλά ευτυχώς τα '90s έφεραν άλλη αισθητική και τα πράγματα κάπως διορθώθηκαν... Και λέω κάπως γιατί όπως θα δείτε παρακάτω το κιτς (όπως και τη βλακεία) ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το κερδίσει ολοκληρωτικά...
Τα εξώφυλλα στη νέα εποχή αποτέλεσαν το μέσο έκφρασης των συγκροτημάτων (ως μια πρώτη επαφή του καθένα, αγοραστή και μη, με τη μουσική τους) αλλά και τον τρόπο παγίδευσης του απλού μουσικόφιλου που έπρεπε να αποφασίσει που θα δώσει τα ωραία του λεφτά. Έτσι δίσκοι με πολύ καλά εξώφυλλα μπορούσαν να αποδειχθούν οι μεγαλύτερες πατάτες, ενώ πάλι υπήρχαν δίσκοι που δεν τους αγόραζες (λόγω εξωφύλλου) για να μην κακοχαρακτηρισθείς (κάτι σαν το "ριζοσπάστη" κάποιο καιρό).
Το κακό εξώφυλλο είναι η μεγαλύτερη γκαντεμιά και μπορεί να θάψει παντελώς ένα δίσκο. Είναι κάτι σα να μπαίνει η μάνα σου στο δωμάτιο ενώ κάνεις sex (ή ο πατέρας της αν προτιμάτε), σα να τρώει γκολ η ομάδα σου στο 94' και σα να τραγουδάει η Britney Spears το "Satisfaction". Για τέτοια γκαντεμιά μιλάμε...
Τότε γιατί υπάρχουν άσχημα εξώφυλλα; Από την έρευνα που έκανα κατέληξα στους εξής 3 λόγους: α) το album είναι χάλια και κάποιος προσπαθεί να σε προειδοποιήσει, β) το συγκρότημα είναι στα πρώτα του βήματα και λόγω budget βάζει ότι βρει, γ) το album είναι αρπαχτή και έτσι είναι και το εξώφυλλο αρπαχτή... Αααα... Τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει και άλλος ένας λόγος: υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς αισθητική. Τι να γίνει; Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί πληρώνονται και μάλιστα καλά.
Επειδή τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχια, πάμε να δούμε μια συλλογή από κάποια κακόγουστα εξώφυλλα και να τα κοροϊδέψουμε μαζί.
1. The Offspring - "The Offspring" (1989): Στον τίτλο κάνω λόγω για τα χειρότερα των '90s, αλλά επειδή ο καθένας έχει τα βίτσια του, δε μπορούσα να αγνοήσω το ντεμπούτο ενός συγκροτήματος που μου αρέσει πολύ και ας είναι του '89. Ντεμπούτο λοιπόν, λίγα χρήματα και voila: άρπα αυτή τη βλακεία να έχεις. Τι βλέπουμε στην εικόνα;
Τον Hulk στα 12 του, πριν γίνει πράσινος και σαν παραγεμισμένο με καρύδια προφυλακτικό; Τον ξάδερφο του Κάσπερ του φαντάσματος να έχει ντυθεί στο Halloween, E.T.; Ή τον ίδιο τον Κάσπερ σε μια φωτογραφία για το casting των X-Files; Ότι και να είναι το παραπάνω σχέδιο, είναι επιεικώς απαράδεκτο να χρησιμοποιείς ένα τέτοιο εξώφυλλο σε post-rock-punk δίσκο που καμία σχέση δεν έχει με το παραφυσικό. Παραφυσική είναι μόνο η σχέση του καλλιτέχνη με την αισθητική, αλλά ας τον συγχωρήσουμε γιατί τυπικά ήταν ακόμα στα '80s
2. Paradise Lost - "Lost Paradise" (1990): Ορίστε, πατήσαμε στη δεκαετία του '90 και τι καταλάβαμε; Ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα των '90s ντεμπουτάρει εδώ με τον ομώνυμο δίσκο του και τα πράγματα μπλέκονται πραγματικά πολύ.
Πάλι λίγα χρήματα, ε σκέφτηκαν "βάλε ένα σκοτεινό φουτουριστικό εξώφυλλο και όλα ok". Μα φουτουρισμός σε gothic-death δίσκο; Και πάλι, τι είναι αυτό; Σα να φόρεσε ο "Βιτρούβιος άντρας" του DaVinci μεσαιωνική πανοπλία και να φωτογραφήθηκε σε άλλη πόζα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, ίσως και να είναι κάτι σε μετά-cyborg, λίγο πριν ρίξει ακόντιο (το ακόντιο κόπηκε, λόγω έλλειψης χώρου). Ε, δε θέλει και πολλή φαντασία. Απλά μαθηματικά είναι: cyborg + γεωμετρικά σχήματα = μεγάλη πατάτα.
3. Deep Purple - "Slaves And Masters" (1990): Στο λυκαυγές του '90 λοιπόν, να άλλο ένα νέο συγκρότημα με ντεμπούτο άλμπουμ... Τι; Δεν είναι νέο συγκρότημα; Τι; Είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του rock; Και τότε γιατί διάλεξαν εξώφυλλο από τις στήλες με τα 090 και συγκεκριμένα από τα ζώδια - προβλέψεις;
Έπαιρνε τηλέφωνο συχνά ο Blackmore για να μάθει αν θα επιστρέψει ο Gillan; Και τι του είπε τελικά η χαρτορίχτρα; "Θα ερωτευτείς πάλι στα 83 και θα τριγυρνάς σε μεσαιωνικά κάστρα πίσω από μια ξανθιά γκόμενα, παίζοντας μόνο κλασσική"; Ε, τι να κάνει και ο Blackmore, για να τιμήσει το μέντιουμ έσβησε το τηλέφωνο από τη διαφήμιση, έβαλε το λογότυπο των DP και τσουπ, να 'μαστε... Το κόκκινο νύχι, σε συνδυασμό με τον άκυρο τίτλο, το αφήνω ασχολίαστο...
4. Bruce Dickinson - "Tattooed Millionaire" (1990): Και άλλο ένα εξώφυλλο από το 1990 και εδώ βλέπουμε τον κ. Βρασίδα στο πρώτο του βήμα, λίγο πριν τη φυγή από τους Maiden. Και γράφω "λίγο πριν" γιατί όπως βλέπουμε από τότε είχαν αρχίσει το κρυφτούλι... Ο Bruce λοιπόν ξεπροβάλλει μέσα από το σκοτάδι, αλλά παράλληλα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τα δάχτυλα του, αφήνοντας υπόνοιες για το τι πρόκειται να ακολουθήσει...
Στο background η "υπέροχη" ταπετσαρία από το αγαπημένο του κινέζικο εστιατόριο, λίγο πριν κλείσει λόγω κακογουστιάς. Εναλλακτικά, πιστεύω πως ο φωτογράφος ήθελε να πάρει μόνο την εν λόγω ταπετσαρία, αλλά ο Bruce την κρίσιμη στιγμή μπήκε μέσα στη φωτογραφία και επειδή δεν ήθελε να φωτογραφηθεί με αυτό το κακόγουστο πράγμα πίσω του, προσπάθησε (ατυχώς) να κρύψει το πρόσωπo του για να μη μάθουν οι fans ότι τρώει εκεί και τον πρήζουν...
5. Nirvana - "Incesticide" (1992): Για αυτό το album τι να πω; Για χρόνια νόμιζα ότι είναι bootleg που το κυκλοφόρησαν οι οπαδοί του συγκροτήματος με πενιχρά οικονομικά... Σα να συναντά το "Star Trek" την εργατική πρωτομαγιά (προσέξτε τη συμβολική παπαρούνα).
Μια άλλη εξήγηση μπορεί να είναι ότι το εν λόγω album το κυκλοφόρησαν οι Pearl Jam με το logo των Nirvana πάνω, για να τους εκτοπίσουν από το θρόνο της grunge. Σίγουρα δε μπορώ να δεχτώ ότι οι Nirvana, μετά το "Nevermind" και τους πακτωλούς χρημάτων που είχαν κερδίσει, διάλεξαν αυτό το πράγμα για εξώφυλλο. Εκτός και αν ήθελαν να τιμήσουν το όπιο, το οποίο φτιάχνεται από παπαρούνες...
6. Radiohead - "Pablo Honey" (1993): Τους συγκεκριμένους τους θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα των '90s. Αλλά όπως λέει το ρητό "όταν είμαστε μικροί, όλοι μαλ*&ιες κάνουμε". Και συγκεκριμένα, βάζουμε για εξώφυλλο μια μίξη διαφήμισης για πάνες και φυλλαδίου για την ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς της Αγγλίας.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, του δίνεις και το όνομα γνωστού Μακεδονομάχου (Παύλος Μελάς) που έδιωξε και τους Βούλγαρους και κερδίζεις πολύ περισσότερους πόντους. Εγώ αν είχα φτιάξει το εν λόγω εξώφυλλο, για να εξιλεωθώ θα άφηνα το συγκρότημα να με χρησιμοποιεί ως στόχο για τα καπάκια που θα πέταγε στην αιωνιότητα, περιμένοντας (όχι να ωριμάσει το ουίσκι) ότι το εξώφυλλο θα αρχίσει να γερνάει, σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ.
7. Guns N' Roses - "The Spaghetti Incident?" (1993): Και εδώ αποκαλύπτεται για πρώτη φορά ο πραγματικός λόγος για τον οποίο διαλύθηκαν οι Guns N' Roses.
Βλέπουμε τον κοκκινιστό φιδέ που έτρωγε ο Axl όταν τον πέταξε στο κεφάλι του Slash και εκείνος με τη σειρά του είπε "ρε δεν πάω να φύγω με το μουρλό που έχω μπλέξει;". Φήμες επίσης αναφέρουν πως όλα τα χρόνια που οι Guns Ν' Roses έλειπαν από το προσκήνιο, ο Axl, ενώ θεωρούταν εξαφανισμένος από προσώπου γης, στην πραγματικότητα έκανε εκπομπή μαγειρικής στο Εκουαδόρ, με τα γνωστά ράστα μαλλιά, τα γένια (τότε είχε περισσότερα) και τα χτένια (τα οποία στη συνέχεια πούλησε για να πληρώσει την παραγωγή για το "Chinese Democracy") και μια από τις αγαπημένες του συνταγές ήταν ο "κοκκινιστός φιδές για εξώφυλλο υπεργκρουπάρας". Και έτσι όπως τελικά όλοι μας μάθαμε, αφού και η καριέρα του ως μάγειρας έληξε άδοξα, σκέφτηκε να ξαναηχογραφήσει album, αλλά μάλλον το σιγοψήνει σε χαμηλή φωτιά για να "μελώσει" και τo αποτέλεσμα το ξέρετε...
8. Iron Maiden - "X-Factor" (1995): Εδώ ετοιμαστείτε γιατί η πραγματική ιστορία πίσω από αυτό το εξώφυλλο είναι φρικιαστική: το 1995 οι Maiden έψαχναν να βρουν τον αντικαταστάτη του Dickinson, που από τα πολλά κινέζικα είχε κακομάθει και τελικά τους άφησε σύξυλους. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων λοιπόν του "X-Factor", αγαπημένο τους χόμπι ήταν να βασανίζουν ένα ομοίωμα του Bruce, το οποίο είχαν δέσει σε μια καρέκλα.
Η διαδικασία ήταν τόσο αυτοματοποιημένη, που με το απλό πάτημα ενός κουμπιού ένα μηχανικό χέρι μπορούσε να συνθλίψει, να κόψει, να ζουλήξει κτλ. οποιοδήποτε από τα πλαστικά μέρη του ομοιώματος. Ε, με το που τελείωσαν τις ηχογραφήσεις και απογοητευμένοι από την τελική φωνητική επίδοση του καρπουζά από το Birmingham (και όχι από το Estoril για τους κακοήθεις), το πήραν μια φωτογραφία και ιδού.
9. Pantera " "Re-inventing The Steel" (2000): Δυστυχώς το κύκνειο άσμα ενός τόσο μεγάλου συγκροτήματος όπως ήταν οι Pantera έτυχε να είναι και το πιο "καμένο". Στο συγκεκριμένο εξώφυλλο λοιπόν παρατηρούμε έναν φίλο του συγκροτήματος ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από τα "πυρά" των μελών, καθώς εκείνες τις μέρες οι σχέσεις των Pantera μεταξύ τους ήταν "έκρυθμες". Όλων; Όχι!
Μόνο ο Phil Anselmo δήλωνε τότε πως "καρφί δεν του καίγεται" για τους Pantera, αλλά οι υπόλοιποι δεν είχαν καταλάβει πως θα τους "έκαιγε τελικά τη γούνα". Μέσα λοιπόν σε αυτή την πύρινη λαίλαπα, ο συγκεκριμένος οπαδός απαθανατίζεται τη στιγμή που βγαίνει από το studio, φορώντας μόνο τα απαραίτητα (όχι Channel No. 5 αλλά ένα μπουκάλι μπύρα) καθώς το τελευταίο είχε γίνει "στάχτη και μπούρμπερι". Κρίμα για τα παιδιά. "Καήκανε" νωρίς...
10. Scorpions - "Moment Of Glory" (2000): Εδώ βλέπουμε ότι ο όρος "δεινοσαυρικό" rock παίρνει πραγματικά άλλη διάσταση και στην προκειμένη περίπτωση κυριολεκτική. Το 2000 οι γνωστοί μας Σκορπιοί ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής θέλησαν να ηχογραφήσουν και εκείνοι ένα album με τη συνοδεία συμφωνικής. Όταν όμως κλήθηκαν να επιλέξουν το εξώφυλλο, οι πρωτότυπες προτάσεις έπεσαν βροχή: Ο Klaus έλεγε να μπει ένας σκορπιός που να παίζει βιολί, ο Rudolf ένας σκορπιός που να παίζει βιόλα και ο Matthias ένας σκορπιός που να "παίζει το μάτι του".
Τελικά επειδή πολλοί στα email τους γράφανε ότι με τόσες δισκογραφικές δουλειές το πιο πιθανό είναι να ηχογραφούν από την Ιουρασική περίοδο, διάλεξαν να βάλουν ένα συνομήλικο στο εξώφυλλο, έτσι για να τιμήσουν την ηλικία. Επειδή όμως ακόμα και ο δεινόσαυρος ντρεπόταν να ποζάρει και να το παίζει "τζόβενο" ενώ είναι κατά δύο χρόνια μικρότερος του Klaus, κατάφεραν να τον μεταπείσουν προσφέροντας του κοσμήματα, καθώς "diamonds are a girl's best friend". Τώρα το πώς εξακρίβωσαν το φύλο του δεινοσαύρου δεν είμαι σε θέση να το ξέρω, αλλά φαντάζομαι πως ο Klaus (που δεν είναι και το πρώτο μπόι εδώ που τα λέμε) μπορεί να το κατάλαβε δια της απλής παρατηρήσεως...
Λουκιανός Κοροβέσης
